Verdomme.
Ik fiets net voorbij de praktijk van m’n huisarts Han Lok. Er staan een paar mensen te kijken naar een groot stuk wit papier dat aan de binnenkant van ’t raam is geplakt. 100 Meter verder besluit ik toch maar te gaan kijken wat er zo bijzonder aan is. Hij blijkt te zijn overleden. Afgelopen zaterdag, weet een dame.
Verdomme.
De laatste keer dat ik 1 van z’n vervangers bezocht enkele weken geleden, was ik nog zo wijs om toch ‘ns te informeren wat er met Han aan de hand was, omdat ik alleen maar door anderen geholpen werd ’t laatste ½ jaar. ‘Hij is overspannen, maar z’n zus, gelijk z’n assistent, vertelde me dat-ie binnenkort wel weer kon beginnen,’ zo lichtte de invaller me in. ‘Je mag via haar wel ff de groeten doen, hoor.’ Dat vond ik iets te persoonlijk worden.
Ik had weliswaar altijd een goede relatie met ‘m. Hij wist wie ik was & wat voor kwalen ik zoal onder de leden had gehad. Met een beetje huiswerk & goed de schijn ophouden moet dat niet al te moeilijk zijn voor een huisarts, maar hij speelde die rol met verve. Ook dankzij z’n opgeruimdheid & ’t open staan voor de kleine mankementen voelde ik me bij ‘m op m’n gemak. Hij wist soms met slechts een enkele aanwijzing het euvel te achterhalen & daarvoor een afdoend recept uit te schrijven.
Kan ’t geheel opsmukken met anekdotes, maar daar heb ik geen behoefte aan. Bedenk me wel dat ik z’n gezicht elke keer voor me zal zien als ik een pilletje/zalfje gebruik wat hij me ooit heeft voorgeschreven.
Verdomme; een aardige man is dood.

’t Is weer wat leger in Zijperspace.