over mensen die de ijzers keren

Afgelopen zondag stond er een man na sluitingstijd aan de deur te rammelen. ‘t Roepen van: ‘Nee, we zijn gesloten,’ hielp niet, dus de deur voor ‘m geopend. Het bleek dat-ie op zoek was naar info over Ronald, een vaste klant van ons. Deze had nl z’n huis hermetisch afgesloten & hij had brieven geschreven waarvan de inhoud toch erg serieus genomen moest worden. Vooral gezien ‘t feit dat-ie vorig jaar ook al van de 1 op de andere dag vermist was. Hij was wel weer tevoorschijn gekomen & uiteindelijk wisten we wat-ie tijdens z’n vermissing gedaan had, maar we wisten bovenal dat z’n hoofd ‘t leven niet helemaal kon bevatten.

& Toch bleef ‘t een sympathieke in pak gestoken jongeman (hoewel ongeveer mijn leeftijd) die z’n eigen gang leek te gaan, ontspannen genietend van z’n bier, babbelend met wat andere mensen, maar vooral iemand die nooit ergens moeilijk over deed.

Hij scheen z’n rechte rug, ondanks gestoken in altijd eenzelfde soort zwarte pak, niet meer zo verticaal te kunnen houden, sinds-ie vorig jaar tijdelijk verdwenen was naar ‘t buitenland. Dat zag je niet, maar hoorde je toevallig in ‘t voorbijgaan. Afgelopen weekend stelde hij daarom een lijst op van mensen waarvan hij wilde dat ze aanwezig zouden zijn, schreef-ie brieven hoe ‘t allemaal geregeld moest worden & liet-ie weten dat-ie in z’n pak wilde sterven. Als een heer. Een heer op jonge leeftijd weliswaar, maar een heer.

Dus heeft-ie z’n eigen methode daarvoor gekozen. Vandaag heb ik te horen gekregen wat z’n methode was.

& Hebben we er een lege plek bij in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *