Wanneer ‘t begonnen is weet ik eigenlijk niet meer. ‘t Moet al voor m’n puberteit zijn geweest, want ik weet me opmerkingen te herinneren over hoe overzichtelijk ik m’n boeken had opgeruimd.
Toen de puberteit aanbrak heb ik voor van alles & nog wat sorteersystemen bedacht. Soms met komplete kaartsystemen (hm, ja, ik ben opgegroeid voordat de pc gemeengoed werd in elk huishouden). Alle nrs die ik op plaat dan wel cassette had, heb ik volgens een kaartsysteem toendertijd gecatalogiseerd. De muziekdragers zelf stonden op een juiste volgorde geplaatst in de daarvoor bestemde kast.
‘t Zelfde gebeurde met m’n stripboeken. Die kon ik in m’n kaartenbakje vinden op titel, tekenaar & scenarist. & Later, tijdens m’n studie Film & Tv, bracht ik de films op video-band stuk voor stuk in in een database: alles was te vinden op regisseur, nr, titel, & gesproken taal/ondertitelde taal.

M’n schoonzus was voor ‘t 1st in 2 jaar bij me thuis & wist de opmerking niet te onderdrukken dat ik inderdaad niet van veranderingen hield. Behalve de hoogslaper & enkele aankopen leek alles volgens haar nog steeds ‘tzelfde.
Ik bevestigde ‘t: ‘t leek me afschuwelijk, vertelde ik, om, nu de hoogslaper de plaats had ingenomen van de boekenkast, de laatste te verplaatsen naar de woonkamer. Want dat zou betekenen dat meer verplaatst moet worden, omdat de gehele wand reeds door andere meubels wordt ingenomen.
Ik wil dat niet; alles staat toch zeker goed? Zo raakt ‘t overzicht slechts verloren.

Vroeger aten we met z’n 8-en aan de grote eettafel in de achterkamer. 3 Aan beide lange zijdes, met Pa & Ma aan weerskanten in ‘t midden, & 2 aan ‘t hoofdeind. Ik wilde altijd aan ‘t hoofdeind zitten. Van jongs af aan, voorzover ik me dat herinner. Was er een reden om iemand anders op die plek te zetten & ik daardoor gedwongen te verplaatsen, dan was m’n humeur verpest. Tot jankens toe heb ik gedreind om toch op m’n eigen plaats te mogen zitten.

Zijperspace heeft geen behoefte aan verandering.