Zijperspace

De voortgang hangt af van een snoer. Zo doet mijn hoofd na allerlei afwegingen vermoeden. Waarbij ik daar onmiddellijk aan moet toevoegen dat genoemd hoofd geneigd is zich te laten sturen door als de onbetrouwbare golfslag aan een zandkust voordoende luimen.

Ik heb me ongemerkt laten verleiden zo min mogelijk zelf te onthouden. Volledig overgeleverd leef ik, wandel ik, adem ik voort, voorzien van die paardenmaskers die de gebruikers moeten verhoeden extra informatie uit de omgeving te halen. Zodat er geen afleiding is, geen extra bagage, er vederlicht van onwetendheid alleen nog maar vooruitgegaan kan worden.
Dus heb ik geen routes meer opgeslagen, ligt er geen plattegrond gereed voor gebruik in m’n hoofd klaar, zijn de mensen weliswaar geen telefoonnummers meer, maar zonder dat snoer zijn ze ook niet meer oproepbaar.

Help me eens, kan ik nu fluisteren, misschien wel schreeuwen, & niemand die toestroomt of een vanzelfsprekend eenvoudig advies suggereert.
Zo dadelijk, als mijn telefoon geen puf meer heeft om de informatie van de berichtenservice door te sluizen, bij gebrek aan snoer, zal men zich slechts verwonderen dat Ton’s handen even niet bereid zijn vingervlug over toetsen te scheuren om te laten weten dat hun heer nog bestaat & woorden op hun beeldscherm praat.
Ik heb ‘m in veilige quarantaine gelegd, men zou bijna zeggen; een maatregel van deze tijd, zodat-ie niet voortijdig, voordat al ‘t noodzakelijke gecommuniceerd is, z’n laatste adem blaast.

Ik ben onthand, besef ik me. Ik kan nog kijken wat de wereld doet. Ik ben in staat me er in te bewegen. Maar zo gauw de klok slaat dat ‘t laatste beetje energie verbruikt is, wordt een gesprek lastig. Geen mogelijkheid meer om te zeggen dat dit wenselijk is, buiten dat blijft elke zucht of desnoods luide schreeuw ongehoord.

Er waren daarstraks nog 19 streepjes te gaan, maar terwijl dit slepende typen, gestoord door allerlei overpeinzingen waar ik straks in alle opgelegde stilte me zal bevinden

Spreek uw boodschap voor Zijperspace in na de piep…
Piep.

Ik heb al eens eerder geschreven dat men ‘t woord ‘gewoon’ & natuurlijk ook ‘gewone’ af zou moeten schaffen als duiding van soorten: ‘t bijzondere wordt ‘t organisme ontnomen & er wordt een overdaad aan als algemeen te beleven saaiheid aan z’n bestaan toegevoegd; hoewel je zou denken dat als iets groot is ‘t vanzelf de aandacht trekt, is ook dit zo’n benaming die zorgt voor een onbewuste versaaiïng- je schakelt een nieuwsgierigheid uit naar een aspect van ‘t organisme als ‘t de omschrijving ‘groot’ al als 1e deel van z’n benaming heeft gekregen, terwijl nadere bestudering van ‘t fenomeen tot grotere verrassingen had kunnen zorgen.

Alles wat gedoemd is groot te zijn, zal iel eindigen in Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

Je hoeft me niet te condoleren. Ze was geen vriendin van me.
Ze werd 49. Ik leerde haar kennen toen ze ong 17 was.

‘t Was een rockabilly-feestje. Drie deuren verder zal ‘t ong zijn geweest. In een flat van 3 etages die je in Amsterdam niet zo’n naam zou geven.
Zij was met een rockabilly, dus was zij dat ook in die tijd.

Maar ik had geen aandacht voor haar. Ik had aandacht voor degene met wie ik een paar dagen ervoor ‘t bed had gedeeld.
Iedereen kende iedereen, zou elkaar nog een paar jaar blijven kennen, maar rockabilly was niet echt mijn ding. Feestjes met gratis drank wel. Toen ik daar genoeg van binnen had, kreeg ik m’n zin & kon ik weer enkele deuren terug.

Wonend in Amsterdam kwam ik vaak voor speciale gelegenheden terug. 1st Voor m’n weekendbaantje in de bieb, later voor werken achter de bar ook. Daarna moesten ‘t familie-aangelegenheden zijn, want geen ov-kaart meer. Na afloop daarvan dan evengoed naar dezelfde bar. Iedereen wist nog wie ik was. Dat kon ook niet anders. We waren in Den Helder.
Dan zou ik laat in de nacht dronken in m’n bed op zolder struikelen. Evengoed onderweg daarheen de kraaktredes van de trap proberen ontwijken. Maar m’n immer waakzame, bezorgde moeder bedotte je niet.

Maar die nacht kwam ik niet. ‘t Rockabilly-meisje dat goth-dame was geworden, vrijgezel ook, had ik gezegd dat als ik bij sluitingstijd in een Helderse kroeg was wel met een vrouw naar bed wilde.
& Zo geschiedde. ‘t Was immers sluitingstijd. & Ik weet niet of iemand zei dat dat goed was.

Enkele maanden later stond ze bij mij aan de bar waar ik al enige tijd werkte.
‘Ik woon nu ook in Amsterdam,’ zei ze.
‘O?’, reageerde ik. ‘Maar wil je ook iets bestellen?’

Bij de 2e keer ging de volgorde van de conversatie al anders. Ze bestelde 1st. & Ging toen vertellen hoe ‘t met haar ging.
‘Ja, zie je, ik kom net uit ‘t ziekenhuis.’
Een soortement hum volgde mijnerzijds.
”t Kind is verwijderd,’ vervolgde ze. ‘Ze hebben ‘t kind van jou er uit gehaald. ‘t Kon niet blijven leven.’

Ze heeft nog meer gezegd. Ik heb haar gevraagd of ze dat niet aan de bar wilde vertellen. We hebben na sluit kort gepraat.
& Ik heb m’n broer gebeld.
‘Man,’ zei hij, ‘ze heeft de hele tijd schijnzwangerschappen. Dit is minstens de 3e in een paar maanden tijd dan. Ze nemen haar niet meer serieus in ‘t ziekenhuis.’
Den Helder was nog steeds klein, zo bleek. Iedereen kent iedereen.

Ik heb er een oplossing voor gevonden. Haar gezegd dat ik ‘t niet geloofde. Dat ze wel mocht komen, maar daar niet over moest praten in ‘t midden van de tent.
Waarna ze met andere verhalen kwam. Een nieuwe vriend. Ze zou emigreren. Een fantastische nieuwe baan. En ik zag dat ze anderen ook haar verhalen vertelde.
Ik weet niet of ik daar onderdeel van was. Maar ik vermoedde van wel, vooral toen een vaste klant zei dat ze wist dat ik niet deugde.

Ze heeft me waarschijnlijk wel verteld dat ze terug naar Den Helder is gegaan. Na vele jaren. Maar ik heb ‘t niet geregistreerd. Dat ze een nieuwe vriend had daar, heb ik ook niet echt opgeslagen.

Maar ze is vandaag overleden. Dat zal wel echt gebeurd zijn.

Bravoure is niets waard in Zijperspace.

Ik heb ‘t vanavond maar eens niet gedaan. Hoewel me toegefluisterd werd (‘t werd niet verstaan, maar de boodschap kwam wel over) dat ik ook om de hoek even aan kon kloppen.
Maar nee, ik wilde niet weer 4 uur lang opgesloten zitten, gemummificeerd in paralyse van berustende angst. Een afweermechanisme om vooral niets te voelen van wat er allemaal gebeurt, gaat gebeuren of reeds voorbij is.

Ik woon in de buurt van ‘t Oosterpark, Amsterdam. Daar deed ik vanochtend & vroeg in de middag nog ommetjes. Onderwijl toch eens onderzoeken wat voor meestentijds onbekend leven er zich nog meer voordoet.
Voor dat laatste krijg je geen punten. Voor iets meer versneld lantefanteren wel. Dat is: zwierend met je armen, glimlach schouderlangs gezelschap, op die behoorlijk bezette paden nu de pauze een vlucht uit huizen, gebouwen, mogelijk maakt, toch ootmoedig wisperend richting de welkome lunchpartner, die net als jij pas begint te eten als thuis hervonden is; zo vindt de hedendaagse uitbraak dagelijks plaats.

& Ik voel de blikken branden terwijl ik te langzaam in vaart de korstmossen, nog meer verstild, van de bomen m’n camera in peuter. Zodat ik weet hoe ze heten. Want als ze geen naam hebben, dan heb je niets om aan te refereren, bestaat eigenlijk de beleving niet.

Ik heb er nu 3 keer gelegen & ben 3 keer voor niets weer weggestuurd. Ik was nog niet klaar voor ‘t ledige. & Er was iets soortgelijks evenmin te vinden.
‘t Zou wel een spiertje zijn, zeiden ze al bij de 1e keer. Maar wilden ze die onverlaat vinden, dan zouden ze de borstkas moeten openen. ‘t Resultaat zou niet beantwoorden aan ‘t risico van afwachten van wat misschien wel niet erger was.

In ‘t OLVG heb ik nooit gelegen, hoewel om de hoek. Vanuit de praktijk van m’n huisarts werd ik mild verwijtend tot 2 maal toe richting AMC getransporteerd. Grapjes makend met ‘t ambulance-personeel dat 2 keer per jaar zich traditioneel bezopen kwamen zuipen bij mij aan de bar.
De volgende ochtend een flink ommetje, voordat ‘t mode was, gemaakt om de fiets naar zijn parkeerplek terug in de gang van m’n huis te brengen.
& In Nijmegen werd me op ‘t hart gedrukt, hoe ironisch uitdrukkingen kunnen zijn, dat ik nooit meer door druk verkeer zelf een poging mocht nemen ‘t ziekenhuis te bereiken.
Hoewel ik ‘onverrichter zake’ terug mocht keren na enkele uren lethargie.

Ik voel dat spiertje weer. Ik laat ‘m voelen. ‘t Moet maar eens tot me doordringen dat-ie bij me hoort. Hij is ‘t sterretje voor de kinders vroeg op oudjaarsavond, om hun straks slapendstil liggend te laten wennen aan ‘t grote werk.

‘t Wordt tijd dat ze dat laatste afschaffen in Zijperspace.

Ik leg m’n sjaal opzij, ergens waarvan je in zo’n situatie dan weet dat-ie straks dermate in de weg ligt dat je ‘m wél op moet ruimen. ‘t Is gedaan, ‘t is voorbij, hij is niet meer nodig.
Voorlopig.
Want dit is een klein ‘voorbij’.

Toen Pam ‘t uitmaakte, ben ik naar Stella gegaan. Ik heb haar ‘t verhaal verteld. We hebben elkaar, nee: zij heeft mij omarmd, & we hebben zachtjes heen & op & schouder neer, voetje opzij geschommeld.
De tranen kwamen wel. Maar ik wist gelijk dat dit de beste genezing was.

& Momenteel, of eigenlijk is ‘t al gebeurd, is m’n huis op z’n kop gezet. Extra boekenkast betekent dat veel herschikt moet worden. & Alles herschikt betekent dat niet alles past in hoe ‘t voegt in wat nog steeds zo is als ooit was.

‘t Kussen achter m’n hoofd als ik op de bank boeken lees, dat kussen gesteund door shirts die wachten op hun beurt aangetrokken te worden. Een rare gewoonte, maar dat is zo gegroeid, & wat zich voegt in de omgeving, dat veeg je niet zomaar weg.
Maar dat kussen dus, met de shirt-ondersteuning, was afhankelijk van een krat met natuurtijdschriften, tegelijk met een groeiende stapel boeken daar bovenop.
Die vielen dus weg door die herschikking; de vermiste shirts die ooit onzichtbaar, maar nu opeens zichtbaar waren geworden, vonden geen steun. & Ik kreeg pijn in m’n nek of was meer druk bezig m’n hoofd in de juiste maar niet te vinden positie proberen te manoeuvreren dan dat ik las.

Ik heb moeite met dat alles ‘gaat’.
‘t Hoort te blijven kleven. Alsof lichaamseigen. Dat denken mijn hersenen dan. Waar m’n lichaam misschien minder moeite heeft.
Voorbeeld: ‘t kussen.
& Waar vrouwen, meisjes toen, me niet meer willen hebben. ‘t Kon weken, misschien maandenlang dreinen, niet ‘t fysieke, niet de aanwezigheid, vooral ‘t idee dat de gevoelens weg moesten zijn.
Soms lukte dat toch.
Pam.

Ach, die sjaal, die sneeuw. Ik wilde vooral binnen zijn omdat alles verborgen was & ik toch niet ‘t bos inging.
Wat ik mis is de sneeuw recht in m’n bek. Dat kwetsen van kou, dat maakt heimwee naar de jeugd van opgewassen zijn tegen sneeuwstorm.
Ik weet dat daar een voorbij in zit van straks strammer worden & tastende schoenen die als blinden tegen doven de voeten proberen te vertellen waar te gaan.

Wat ik daadwerkelijk mis is de reden om op ‘t toetsenbord te rammen. De snelle vergetelheid van wat overdag gebeurd is stremt de toevloed van woorden richting ‘t beeldscherm hier voor me. ‘t Gemis aan beelden hoe ‘t eens was & wat daar de reden voor was.
Ik kan ‘t verzinnen, maar daar krijg ik ‘t niet mee terug.

Verhaal nooit compleet in Zijperspace…

Af & toe ben ik ze dankbaar, hoewel ik dat niet moet overdrijven: ze zijn er omdat ze er zijn, net als ik, al ben ik er wellicht iets meer van bewust, maar ook daar mogen twijfels bij geuit worden – maar… ze zorgen ervoor dat ik me besef dat ik regels mag overtreden, iets minder in ‘t juiste perspectief plaatsen, te veel of iets minder licht, net niet rechttoe rechtaan, want ik bepaal vandaag wat juist is, hoe m’n muts staat, met hun goedkeuring, want zij vinden alles best; ze hebben nog wel een tijdje om te zien of anders ook kan & dan leggen ze zich neer & wachten op enig resultaat, niet meer.

Men zal snel hen snel volgen in Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

Ik doe aan ommetjes. Dat kan een mens beter eerlijk bekennen. Zeker als je ‘t vooral doet om de punten, er geen probleem mee hebt vals te spelen om die te halen & er bovendien profijt van trekt.

Patrick kwam er mee aan in de app-groep (een woord waarvan je over 10 jaar denkt: ‘Pff, waar waren we mee bezig?’, waarbij dan waarschijnlijk ook genoteerd moet worden dat tegen die tijd ‘t woord ‘ommetje’ een andere lading heeft gekregen dan tot op heden).
We (dat heet ‘ons team’, die elkaar ondertussen beconcurreert & belazert om vooral de beste van de club te zijn) hadden er al over gehoord & gelezen & wisten dat ‘t een rage was.
Maar ondanks mijn ingebakken anti-hype-instelling ging ik mee.

Gister leek ik achter een vrouw aan te lopen, hoewel ik haar 500 m eerder had ingehaald. Ze stond echter plots bij een zij-ingang van ‘t Oosterpark kort met iemand te praten & stopte daarmee vlak voor ik haar opnieuw kon passeren. ‘t Was vreemd te constateren dat ze nu opeens sneller dan mij liep & telkens ‘t pad koos waar ik ook wilde gaan.
Dat zet een mens aan ‘t denken. Achter vrouwen aan lopen, daar moet je eigenlijk wel een reden voor hebben.
Aangezien ik daar geen logische verklaring voor zag, bedacht ik dat ze ook bezig was om punten te scoren. Mensen die ommetjes doen, lopen andere routes dan mensen met een ander doel & komen zo elkaar tegen. Of lopen onbedoeld achter elkaar aan.

Ik ga straten in waar ik anders nooit kom. De straatnamen probeer ik op te slaan. Wie weet heb ik daar nog iets aan.
Want alles kan efficiënter dan zoals ik m’n leven tot nu toe leid, bedenk ik mezelf dan bestraffend toe. De hersenweetjes die je met de app krijgt voorgeschoteld, de wetenschap dat je gezond bezig bent, daar moet nog een nuttigheidslapje aan gehangen worden. In dit geval straatnamen, die mijn 56-jarig lichaam al ras weer verlaten. Maar je moet je hersens bezig houden om ‘t verlaten te vertragen.
Dat weetje nog niet gekregen als beloning voor 20 min wandelen.

De gedachten zijn anders tijdens de wandeling, is me opgevallen. Net zo onnozel waarschijnlijk, maar ze lijken vaak over andere onderwerpen te gaan dan voorheen.
Waarom bepaalde mensen wel hun stoep ontdoen van gladde sneeuw, maar waar de verklaring ligt dat hier in ‘t stadse dat er slechts weinigen zijn. Men is deel van de massa & wil er met een sneeuwschuiver of schep niet uitspringen.
Of hoe een lekke regenpijp opeens opvalt nu ‘t vriest.
& Als je naar de deuren kijkt die je passeert, gaat ‘t opvallen hoeveel mensen defecte deurbellen hebben, vanwege opgeplakte zinnetjes als: ‘Bel defect: kloppen ajb’.

Dat soort onbenulligheden constateren is om je hersens op te ruimen. Dat weet Meneer Scherder van de Ommetjes-app waarschijnlijk ook wel, maar ik heb ook dat hersenweetje nog niet weten te scoren, als die er al tussen gestopt is.
‘t Functioneert waarschijnlijk net als dromen tijdens slaap. Alle verbindingen in je hersenen worden even nagelopen, waarbij de boel een beetje opgeschoond wordt & zodoende beter gaat werken.
Dat is natuurlijk ook iets dat ik bedacht heb terwijl ik onderweg was. Had ik even geen aandacht voor passerende voordeuren.

Ik moet nu wel op een bepaald tijdstip opgestaan zijn. Elke ochtend sinds ik begon te ommeren gaat de wekker om 8.15. Snel alle pillen slikken, neus poederen, ogen druppelen & winterwarme kleren aan. Thee als ik last heb van naweeën van ‘t snurken: een droge keel, die overigens ook veroorzaakt kan zijn door ‘t laatste biertje.

Dan kom ik vlak na 9-en thuis. & Heb ik nog een hele dag met een lichaam die bereid is om dingen te doen.
Dus voer ik vogels, ruim ik wél sneeuw, neem een nieuwe mobiele telefoonprovider, neem contact met de verhuurder op om te zeggen dat ondanks corona er wel reparaties moeten plaatsvinden.

& Tijdens ‘t middagommetje kijk ik of er weer een vrouw is die expres voor me uit loopt.

Maar niet elke ommetje is ‘tzelfde in Zijperspace, ook al lijken ze wel.

Ik ben bezig met een boek over mossen. Ik doe ‘t rustig aan; ‘t is ‘t boek dat ik doorgaans meeneem om op de wc te lezen. Dat betekent 2 tot 3 blz per keer.
Maar tegelijkertijd is ‘t een niet al te dik boek. Met de momenten dat ik ‘t boek meeneem naar de bank, languit, hoofd tegen een stapel bijna rechtopstaande kussens, zorgt ‘t ervoor dat ik binnen 2 weken voorbij halverwege ben.

Ik moet me echter concentreren. M’n engels is goed, maar ik raak nog iets sneller afgeleid als ‘t niet vertaald is in ‘t nederlands. Er zijn zoveel dingen waar ik me druk over kan maken, dat gedachten huppelend van zoveel activiteit van hot naar her schieten.

Na hoofdstuk 1 dacht ik dat Robin Wall Kimberer me wel zo’n beetje alles over mossen verteld had. In beeldend proza had ze me van alles verteld, & ik was overweldigd door ‘t feit dat er zoveel aan ze te ontdekken was.
& Toen moest hoofdstuk 2 nog komen. & Een 10-tal andere die daar vast op zouden volgen, te voelen aan de overgebleven dikte wat ik nog te gaan had.

Robin werd beeldender dan dat ze al geweest was. Ipv kleine vergelijkingen die makkelijk op te pikken waren voor de beginners aan ‘t boek, breidde ze haar vergelijkingen uit tot alinea’s, tot hoofdstukken zelfs, daarbij een bepaalde mostype erbij slepend waar ze in haar studietraject tegenaan gelopen was. Ze introduceerde haar privé-leven, haar familie, de opvoeding van kinderen, haar buurvrouw & vriendin de boerin & wist dat allemaal in verband te brengen met ‘t groeien, ‘t bestaan van bepaalde soorten mossen.

Terwijl ik nog steeds in m’n achterhoofd had dat ze in hoofdstuk 1 al alles had verteld.

Nu werden de mossen echter levende wezens. Door de vergelijking van de buurvrouwboerin die er diverse manieren van boeren op na hield (koeien melken, kippen, verbouwen van verschillende soorten groenten, fokken met stieren) om er al gokkend op de verschillende producten ‘save’ te kunnen spelen, als in een casino, dat te vergelijken met een minuscuul mosje dat zonder seks zich voortplantte, maar ook een enkele keer wel mannetjes bij de voortplanting betrok.
Buurvrouw (mbv nieuw opgetrokken casino in de buurt) werd een mos die door ongeslachtelijke & soms geslachtelijke voortplanting bleek te kunnen overleven.

& Ik vroeg me af hoe ik ‘t beeld moest schapen van hoe ik vandaag in de steek gelaten werd, alsof ik deel was van dat tapijt van mossen waar allerlei dieren overheen lopen, tussen schuilen, waarvan gegeten wordt, waar zij juist door hun specialisatie uiteindelijk alleen maar van profiteren. Want ze wisten van tevoren dat er platgetrapt zou worden, daar waren ze op gebouwd, daar was hun voortplanting van afhankelijk.

Nou, de mijne niet dus.

Behalve dan dat er een tekst uit gevolgd is in Zijperspace.

Als ik ‘t m’n jongste broer vraag, dan weet hij me z’n naam zo voor te schotelen. Mijn herinneringen werken zo echter niet.
Maar misschien komt ‘t doordat heeft hij hem langer gehad. & Ik slechts ter vervanging van Meneer van Garderen, toen die ziek was aan iets anders dat hier vergeten is.

Meneer van Wijk klinkt wel ok. ‘t Zou nog best eens kunnen dat hij werkelijk zo heette. Wellicht nog steeds. Want hoeveel ouder zou hij zijn geweest: een jonge man, net geronseld voor ‘t leraarschap. Uren pakken die hij pakken kon, want na eind studie geld nodig. Een goedkoop pullovertje, misschien nog door moeders gehaakt, als lesgeef-uniform. Plus een ribbroek toen dat al niet meer kon.

‘t Zou kunnen dat hij informatie van van Garderen heeft gekregen over wie is de wie in de klas. & ‘t Moet wel zijn dat er dan gesproken is over mij.
Want van Garderen (in de tijd van conrector) had me gesnapt toen ik buiten de godsdienstklas toch nog gekke bekken trok naar wie binnen had mogen blijven van Leppink. Dat was de rest.
Ik weet niet meer hóe erg, maar ik was wel erg in een bepaalde mate.
‘Wat moet dat daar?’ vroeg van Garderen van achteren aan mij.
& Ik werd rood & bleek te kunnen stotteren & desondanks in staat te vertellen wat mij de klas had uitgedreven.
Van Garderen had een bulderende lach die olijk klonk.

Een paar jaar later stond hij weer vaker voor de klas & kreeg de inmiddels door MAVO-instroom anders samengestelde klas van hem de vraag de boeken te noteren die men de laatste tijd had gelezen.
Daar waren we een tijdje zoet mee, waarna hij de lijstjes ging bespreken.
Monique las veel, vooral ook bouquetrommanetjes & Ton las daarentegen een hoop moeilijk.

Die informatie moet bij van Wijk terecht zijn gekomen toen van Garderen tot ‘t eind van dat leerjaar niet op school kwam. In plaats van dat ik, zoals bij andere vakken, onder de duim werd gehouden, was er belangstelling voor welke boeken ik las voor m’n leeslijst. Werd de literatuurgeschiedenis besproken, dan werd er geluisterd naar m’n opmerkingen & vragen buiten de leerstof, want ik had de boeken al uit voordat we er aan begonnen. ‘t Was zomaar eens makkelijk om ‘t hoogste cijfer te halen. Van Wijk was enthousiast dat ik voor ‘t tentamen poëzie uit 5 gedichten de enige was die voor Paul Rodenko had gekozen, niet eens verbaasd toen ik na een half uur die van literatuurgeschiedenis verliet.

Hij stond er een beetje slungelig bij, op ‘t eindfeest, was duidelijk niet gewend om bier te drinken met de jongelui. Z’n lichaam was er ook niet voor gebouwd. Te lange armen, te smalle vooruitstekende neus. & Z’n kont die raar gevormd werd door z’n ribbroek, nog steeds donkerbruin.
Maar hij lachte me toe toen ik voorbijkwam. Hij vertelde me dat weetje over Rodenko, hoe andere docenten dat moeilijke gedicht er niet in hadden willen hebben. Dat was 1 van de redenen waarom ik zo’n hoog cijfer had gekregen.
Ik zag z’n trots & wipte daarbij glimlachend op m’n benen, waar verlegenheid me normaal alleen bezocht in ‘t aangezicht van m’n mogelijke onmogelijke liefdes.

Na een paar minuten van ongemak van geen onderwerpen hebben om met een leraar aan te snijden behalve de cijfers op je diploma, schoven we gestaag uit elkaar, zodat de afstand ‘t mogelijk maakte om gedag te kunnen zeggen. De laatste keer.
‘Ton,’ begon van Wijk in z’n laatste zin tot aan de jaren later reünie, ‘als jij door gaat met taal, dan wordt ‘t vast iets met jou.’

Dus als ik me verplicht voel te schrijven, de drang van ergens vandaan voel komen, dan is er dat beeld van een ongemakkelijk lichaam dat ergens op de verre achtergrond in een hoekje van een donkere kamer als een piepklein kaarsje op een krukje brandt.

M’n broer, 6 jaar jonger, kreeg hem als vaste leerkracht Nederlands, een paar van de 5 jaren HAVO aan dezelfde school.
‘Ik ga je niet meer de groeten doen,’ zei hij na een paar keer gedurende die jaren. ‘Hij kent alleen maar jou, terwijl ik in 4 jaar nooit om iets anders van hem persoonlijke aandacht heb gekregen.’

& Dat kaarsje heeft ‘t vuur in Zijperspace ontstoken.