Zijperspace

1e poging om de dag te wagen.
Pak m’n hoofd beet,
raap de restjes & krom de rug
na lange lig. Wie weet
voelt ‘t minder stug
de loden last van gedachten dagen.

‘t Begint te beginnen in Zijperspace.

‘t Zou ‘ns een keertje tijd worden dat mensen rechts stil blijven staan & links vooruitgang boekt.

We beelden ons in dat we vooruitgaan, maar ‘t is de stroom die zo snel gaat in Zijperspace.

& Wedden dat degenen die vandaag sluiten met de buitenbocht uiteindelijk bovenaan komen te staan.

Bijna slechts zwijgzaamheid in Zijperspace.
Update: Haha, ik heb er verstand van. (Verdomme)

Ik word bij tijd & wijle gek van ‘t surrealistische gehalte dat m’n werk lijkt aan te nemen.
‘t Lijkt normaal als je een groep van 10 engelse jongens binnenkrijgt, maar ‘t feit dat ze slechts de kleuren donkerblauw & zwart dragen doet al een vreemd verloop van de dag bevroeden. Vooral als op de vraag: ‘Blue is your favourite colour?’ er totaal geen antwoord volgt. Terwijl de vraag ‘Don’t you speak english?’ een koor van ‘Yes, we do’ oplevert.

Spaanse jongetjes spreken ook engels, zelfs meer woorden dan engelse. Ze lijken ook wat volwassener met hun 16 jaar, want ze stinken zwaar naar wiet, zonder dat ze een stonede indruk achterlaten, & willen bovendien iets meenemen. Ze beseffen in tegenstelling tot de engelsen dat ze niet in een museum beland zijn, maar hier wel degelijk iets weg kunnen halen, waarmee ze vast in de problemen met de autoriteiten zullen komen. Dus als er 1 van hen een flesje hennep-bier op de kop heeft getikt, kan je er donder op zeggen dat de rest van de inhoud van de touringcar vanzelf volgt.

Maar toch worden die volwassen 16-jarige spaanse jochies (ik moest toch ff de leeftijd vragen, voor ‘t geval dat ik in overtreding zou zijn) lichtelijk opgeschrikt, angstig zelfs, als 1 van m’n vaste klanten aan komt wachelen met een ballon in de hand. Op ‘t moment dat deze Duitse Turk achter ze langs wil struikelen, op zoek naar z’n zoveelste dosis, verdwijnen de jongens gezwind uit de zaak.

De Duitse Turk laat z’n ballon zien. ‘Gekregen von die jungens van dat kraakpand. Die stonden buiten, wie heist dat, hmm, hmmm, das tut mal.’
Hij maakt beweging met armen.
‘Verven?’
‘Ja, sein aktie bezig. Und ik kreeg ein ballone. Was steht?’
‘Dondè es Juanita’ zie ik op de ballon geschreven.
Hij schijnt er in deze toestand erg mee in z’n sas. ‘t Waarom wordt me niet duidelijk, want de Duitse Turk kan slechts mompelend & gillend praten in onoverzichtelijk duits-nederlands.
Ook hij verlaat de zaak & doet de rust in ieder geval tijdelijk weerkeren. Maar ik hoor & zie ‘m nog wel ff.
‘Dat geht tadi taadaa, hmmm, hmmm,’ luidkeels waggelt-ie z’n volgende bekeuring tegemoet.

Nog lang niet alles van een ‘normale’ dag in Zijperspace.

Pim is een jongensnaam. Maar zij droeg ‘t met stoer gedrag.
Ontkennen van haar eigen ik, vooral vrolijk haar glimlach laten schijnen over de mensheid, waar mannen toch net ff stoerder waren dan dat zij eigenlijk kon.
Ontkennen van haar laatste middelbare schoolfeest, waar ze werd aangerand door een onbekende man.
Ontkennen van middernachtse rit door Vondelpark, waar ‘t van voren af begon.

Pim wilde verliefd zijn op mij, & ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom.
Ik wilde slechts heel ff verliefd zijn op haar, & daar weet ik wel de reden van. Ik had een vrouw nodig om te overleven in die na-middelbare-schoolse jungle die Amsterdam heette. Pim was 2e keus daarin. & Ze voldeed uiteindelijk niet aan ‘t stoere gedrag dat ze voorgespiegeld had.

Zij zag mij niet, zoals ik dat andersom wel deed, als een mogelijkheid tot warmte voor de nacht, vrijen na afloop van een avond stappen, gesprekspartner over schoolse problemen.
Ik was meer dan dat. Veel meer.

Waarschijnlijk was ik een oplossing voor haar, voor haar problemen, haar tekort aan aandacht, misschien haar wens wel te eten.
Ze wilde wel eten, ze wilde daar ook aandacht voor krijgen, ze wilde wel de foto’s laten zien van de tijd dat ze kunstmatig voedsel kreeg toegediend in ‘t ziekenhuis, ze wilde ook best vertellen dat ze de maaltijd had uitgekotst, ze wilde ook de appel van de dag tonen, of de snickers van de middag. & Ook haar dunne buik wilde ze met liefde laten omarmen. Of haar, ondanks alles, blozende wangen laten kussen.

& Altijd die lach, die zou ‘t voor haar wel doen. Daar zou ze de wereld wel mee veroveren, of verontwaardigd mee lachen naar haar ouders, die altijd verkeerd waren. Zachtjes prakkend in ‘t goedje dat onherkenbaar op haar bord lag, onderwijl haar moeder veroordelend. De preek voorbereidend waarmee ze haar moeder de les zou lezen zogauw ik weg was. Want zij was Pim, niet zomaar de dochter van haar moeder.

Ik geloof dat ik de brief heb weggegooid. Maar de strekkig staat in m’n geheugen gebrand. Want ik ben schuldig, staat er daardoor op m’n voorhoofd.

Als je niet wilt reageren, beschouw deze brief dan als ongeschreven.

Pim is al jaren dood.

Zijperspace.

‘t Vergde behoorlijk wat geploeter tegen de wind in vandaag. Alsof terug in Den Helder, onderweg naar school (‘s ochtends vroeg zorgen dat ik toch nog op tijd ben voor de les, want te laat komen mag niet meer). Zijlings zeilen als ‘t lichaam redelijk gekeerd staat tov die werveling, wanhopig ploegen als recht ertegenop. ‘t Ene moment heb ik een vloeiende vaart & plots lijkt de wind te funktioneren als ‘t remmechanisme van m’n fiets.

& Telkens sta ik net niet stil.

Sinds de grote onderhoudsbeurt van m’n Kronan is ‘t verzet eigenlijk iets te zwaar; moet ik net ff te vaak uit m’n zadel om de brug te beklimmen, een medeweggebruiker voorbij te kunnen zoeven of, zoals vandaag, tegen de wind in te boksen.

Ik laat me echter niet kennen, want in Den Helder grootgebracht. Ik ken alle vallende & wapperende winden, de vlaag, de stoot & de hoos. Heb ze allen getrotseerd. Terwijl anderen stilvallen, weet ik me door die opvoeding met uiterste krachtsinspanning van zelfs de kleinste spiertjes die zich in m’n benen, maar ook in m’n armen, bevinden, weer enkel dm vooruit te duwen.
Heroïsch verbeten zet ik door, als gedurende de krantenwijk van meer dan 20 jaar her. Want ik zal op tijd komen, nee: 5 minuten te vroeg komen op m’n werk. Of: de wijk als 1e van alle bezorgers beëeindigd hebben. Ik zal degene zijn die alle elementen aankan, onaangedaan, gelouterd, verstout uit de strijd zal komen.

Waar een spartaanse geseling van de wind in Den Helder al niet goed voor is.

‘t Is de wind die zingt in Zijperspace.

‘Heb jij een klusje voor me? Misschien iets wat dringend gedaan moet worden?’
Hij valt plotseling binnen met deze vraag. Z’n gezicht staat op lichte wanhoop, verontwaardiging & smeken tegelijk. Zonder daarbij z’n eigenwaarde schijnbaar te verliezen. Nee, krachtdadig lijkt-ie: hij zal zich niet op z’n kop laten zitten.

Maar toch moet ik antwoorden: ‘Nee, sorry. We werken slechts met een paar mensen. & We doen alles zelf.’
‘Ook niet iets wat al een hele tijd is blijven liggen; dat toch gedaan moet worden?’
‘Nee, helaas.’

Z’n verklaring volgt: ‘Kijk, ‘t komt doordat ze bij de HVA nu € 3,50 voor overnachting aan daklozen gaan vragen. Dat kan toch niet? Kunnen ze toch niet maken?’
‘Nee, da’s wel heel veel.’
Hij doet de deur weer open om naar buiten te gaan, maar wil nog 1 ding kwijt: ‘Maar bedankt in ieder geval dat je wel wilde luisteren. De meeste mensen aan wie ik ‘t tot nu toe vroeg, werden kwaad.’
Hij steekt z’n duim op & sluit de deur.

Verbazing overheerst in Zijperspace.

Al jaren zat er een melodietje in m’n hoofd. & Te pas & te onpas kwam dat deuntje naar buiten doordat ik ‘t niet laten kon te fluiten. Vaak gedachteloos, ‘t kwam tevoorschijn zonder dat ik ‘t doorhad.
Ik wist niet meer waar ik ‘t liedje in m’n kop had getikt, of van welk nr de melodie afkomstig was. Blijkbaar had ik ‘t ooit gehoord & onmiddelijk opgeslagen om nooit meer te laten verdwijnen. Zonder enige andere info, want dat zou alleen maar afleiden, waardoor de muziek zelf vergeten zou worden.

Totdat een klant ‘t 2 jaar geleden herkende, terwijl ik ‘t weer ‘ns gedachteloos voor me uit floot. Billie Holiday, wist-ie meteen te melden. De titel van ‘t nr kostte ‘m wat meer moeite, maar na die middag ben ik op zoek gegaan naar de deun die me bijna altijd leek te begeleiden.

& ‘t Is nog steeds niet verdwenen uit Zijperspace.
PS: Door Juul ben ik onbedoeld tegen een versie van Ella Fitzgerald aangelopen. Veel gelikter, veel meer gecomponeerd, maar evengoed zeer mooi.

2 Vriendinnen zaten al de hele middag aan een tafeltje bier te drinken. Ze lachten af & toe vrolijk als ik de lege glazen kwam halen. Waardoor ik uiteindelijk de moed kreeg de vraag te stellen die al de hele tijd op m’n lippen brandde.

‘Waarom draag jij een blauwe bloem op je shirt?’
‘Ik had alleen maar dit shirt vanmiddag om aan te trekken. & Ik vond ‘t een beetje saai.’
‘Nu ziet ‘t er een stuk minder saai uit, hè?’ was meteen daarop de tot mij gerichte vraag van vriendin B.
‘Ja, haar glimlach komt stukken beter uit met die blauwe bloem.’
‘Zij heeft ook een bloem,’ wist vriendin A te melden.
Ik zag niks, dus ‘t moest aangewezen worden: een bruine bloem op haar broekzak.
‘Ja, inderdaad. Die broek zelf is inderdaad ook een beetje saai.’
‘Wil jij ook een bloem?’
‘Nee, toch? Ik ben toch niet saai?’

& Toch bleven ze elke keer naar me lachen als ik de vuile glazen kwam halen.

Ach ja; dat animerend vermogen van barmannen uit Zijperspace.

Deze mailinglist is opgeheven. De jongetjes van vandenb.blogspot hebben hun
doel bereikt.
Iedereen die het verdient, kan de tering krijgen.

Walter

& Waarom? Dat vraag ik me af.
Waarom moeten mannetjes een treitercampagne voeren?

Perse moet er iemand dwars gezeten, gekleineerd worden zoals er op middelbare school nogeneens op ‘t puberale nivo voorkomt. & De heren hebben slechts tot doel om zelf een grootser gevoel te krijgen, zichzelf ‘t mannetje te voelen. Iemand anders de grond in te drukken door stiekem meel te plaatsen dat eigenlijk niet voor hen bedoeld is, geeft ze een heerlijk tintelend gevoel in hun genitalieën. Waardoor ze weer een weekje potentie erin gepompt krijgen. Waardoor ze trots aan ‘t vrouwtje kunnen laten zien waar ze toe in staat zijn.

& Ik begrijp ‘t wel: de man is een jager van oorsprong. Op jacht naar prooi om te overweldigen, te kleineren, te verorberen. Trots moest immer de prooi getoond worden aan de vrouw, want daardoor werd z’n reputatie vergroot, de vrouw een nog gewilliger prooi van z’n roede.

Wat de heren echter vergeten: de mens is meer gaan nadenken. De mens is door gaan krijgen wat z’n innerlijke, intuïtieve drijfveren zijn. De intelligente mens heeft geen behoefte meer om op zo’n manier z’n lusten bot te vieren. De mens heeft ‘t internet uitgevonden. De minder intelligente mens hoeft zich niet meer te bewijzen tegenover de vrouwtjes, want via internet bestaan er genoeg methodes om toch aan ‘t gerief te komen. De minder intelligente mens zal zodoende meelijwekkend aangekeken worden om akties gericht op kleineren van de medemens.

De heren zijn doetjes, die tegenwoordig slechts zichzelf tot nut zijn. Maar niet meer de rest van de mensheid.

Dit soort heren bestaan niet meer in Zijperspace.