Wat Midas aanraakte veranderde in goud.
Pas ik niet op, het wordt al poëzie
waar ik van ademen en leven moet,
en ik sterf van gebrek.
(Hans Warren)
Voor de rest heeft-ie niet te klagen, want ‘t klinkt over ‘t algemeen wel. Dat aura van poëzie siert ‘m waarschijnlijk beter dan de aanpassing van z’n oren.
Nee, dan de situatie, de volgende ochtend, in Zijperspace.
Uiteindelijk ben ik alleen. Zoals immer alleen.
Zoals ik me vroeger ein Einzelgänger noemde in de kroegen van mij alleen & de rest. Makkelijker om kontakt te krijgen: avonturen beleven.
Uiteindelijk alleen. Want verkozen door niet lang genoeg te kunnen luisteren. & ‘t Verwijt niet aan te willen horen.
Nu ben ik alleen. Kontakten verlaten & te fit voor slapen. Niemand meer om in, niemand meer om bij te schenken.
Laat mij maar alleen, voor ‘t blaten, zwijgen, praten, met mij, met mij & mezelf, alleen.
& Dan:
Wat is alleen, als je ‘t geheel van Zijperspace voor jou alleen….
Het dakraam is voor mij een soort poort naar een andere wereld. Ik bekijk de mensen van bovenaf; ze kunnen mij niet zien, dus lijk ik vanuit mijn positie een soort god.
Ik kan oordelen of wát ze doen goed of fout is; of ik kan gaan beredeneren waarom ze iets doen.
Dus ben ik géén god. Want ik kijk naar ze (niet in ze). En ik kan ze niet veroordelen, doorgronden, herzien, enz.
(dagboek, rond 1986)
Dit is eigenlijk de sterkste herinnering aan die periode tussen m’n 20e & 25e: mezelf opgesloten op m’n zolderkamer, uitkijkend over de rest van de wereld, die niet meer inhield dan ‘t verkeer van de Marsdiepstraat, als ik uit ‘t dakraam keek. M’n ellebogen gesteund op de rand, m’n voeten in sokken op ‘t randje van ‘t bed, kon ik deze houding niet langer volhouden dan 5 minuten. Lang genoeg om een shaggie te roken. Liefst aan ‘t randje van ‘t raam, zodat zomin mogelijk van de rook de kamer binnendrong. Om konflikten met m’n moeder te voorkomen.
Een saai uitzicht. Maar de sterkste herinnering buiten de speciale gebeurtenissen, de grote angsten, van rond die tijd.
Maar men kon niet zeggen dat Zijperspace saai was in die tijd.
Zou ‘t aan de fabrikant van dopjes liggen? Dat bij ‘t ontdoppen er een bepaalde vouw ontstaat die ervoor zorgt dat ‘t praktisch onmogelijk wordt er een normaal reagerend dopje aan over te houden. Dat zij xpres ervoor hebben gezorgd dat de hoek die de dop vanaf dat moment in zijn figuur vertoont zorg draagt voor onmogelijk te verwachten wendingen & krommingen in z’n baan vanaf de werparm. Waardoor ‘t slechts valse hoop blijkt ooit kampioen druiprekje-in-de-hoek-van-de-wasbak-werpen te worden.
Mocht die wedstrijd ooit uitgeschreven worden in Zijperspace.
Is er onder de lezers niet iemand die kan uitzoeken waarom er wordt doorgelinkt vanaf:
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx(zelfcensuur, wegens overlast)
Volgens de link-gegevens bij mijn Nedstat-telmachine zou men via die link alhier zijn terecht gekomen. Maar men moet wel bij Planet terecht kunnen komen.
Men is zo godvergeten nieuwsgierig hier in Zijperspace.
(Altijd al, dus dat zal voorlopig ook wel zo blijven).
Ojé.
1 Van de rottigste aspecten van m’n werk: een ‘eigen’ brouwsel van een klant proeven.
‘t Is o zo makkelijk enthousiast te reageren op eigen initiatieven & de mensen aan te moedigen er vooral mee door te gaan. Ideeën uit te wisselen over hoe een bepaalde stijl op z’n best tot z’n best zou kunnen komen. Praten over de nuances van hoppigheid of andersoortig kruidengebruik.
Totdat de klant z’n brouwsels daadwerkelijk meeneemt. & Ik me verplicht voel ‘t aandachtig te beoordelen. & Zoveel mogelijk zinnen in m’n hoofd moet proberen te verzamelen om op een bedekte manier de kritiek te ventileren.
Liegen lukt nou 1maal niet.
Er staat een ½e liter Belgian Madness van 10 ½ % klaar om uitgeschonken te worden in Zijperspace.
Update: Verraderlijk gemakkelijk te drinken voor dat percentage. Moet de man vragen of-ie ‘t de volgende keer ook in belgische 1-persoonsflesjes wil afvullen.
Elke maandagmiddag belde Machteld me. Dan wilde ze weten of we nog wat nodig hadden van de grote brouwerij waarvoor ze werkte.
& Elke keer klonk er een spontane lach door in haar stem, waardoor ik me als vanzelf op m’n gemak voelde. ‘t Was een genot om haar ff via de telefoon te spreken, ook al duurde ‘t gesprek vaak niet al te lang, omdat er tegelijkertijd een aantal klanten op m’n hulp wachtte.
Ze had een stem om verliefd op te worden. Automatisch ontstond er een beeld van een mooie spontane dame.
‘Hoi, Machteld.’ (nr-herkenning op ‘t telefoontoestel)
‘Hoi, Ton. Hoe gaat ‘t met je?’
‘Goed hoor. Ik heb ‘t alleen een beetje druk, maar ik heb wel al kunnen kijken wat we nodig hebben.’
‘Ach, dan praten we volgende keer toch ff. Wat wordt ‘t?’
‘(…de bestelling…) Heb je een leuk weekend gehad?’
‘Ja, hoor. Hardstikke leuk. Maar ik spreek je volgende week wel weer. Dooooeeeeg, Ton.’
1 keer was ik in de gelegenheid om haar in levende lijve te kunnen aanschouwen. Maar doordat m’n werkgever geen tijd had om de nieuwjaarsreceptie te bezoeken, was ik, bij gebrek aan vervoer, ook niet in de gelegenheid.
Het had me evengoed al genoeg kopzorgen bezorgd. Bang als ik was dat ‘t beeld dat ik om haar stem had geschapen in duigen zou vallen.
Eind 2001 is ze bij de brouwerij gestopt, omdat ze een betrekking als vertegenwoordiger bij een biergroothandel had aangeboden gekregen. Ze had ‘t zo geregeld dat ze tijdens haar inwerkperiode in ieder geval 1 keer bij mij langs zou moeten. Die ontmoeting had ze op afgelopen donderdag gepland.
Ik wist dat ze zou komen, want dat was telefonisch afgesproken. Ik zag er tegenop & was nieuwsgierig tegelijk. M’n baas had me enigszins gerustgesteld door te vertellen (hij had haar wel eerder gezien) dat ze er leuk uit zag, zodat m’n beeld niet van te voren al gefrustreerd was.
Plots stonden er 2 mensen voor de zaak. ‘Leuke dame,’ dacht ik, vluchtig kijkend, zoals ik wel vaker naar voorbijgaande dames kijk. ‘Hé, die man daarnaast: is dat niet die vertegenwoordiger?’
Zo kwam geluid gelukkig gelijk te staan aan verschijning in Zijperspace.
Ik heb ‘t zolang mogelijk proberen uit te stellen. Ik voelde me zo lekker behaaglijk genoegzaam. Ook al schijnt de zon misschien wat minder in deze contreien.
Ik wilde er zolang mogelijk van profiteren & heb gepoogd er zoveel mogelijk uit te halen, deze 1e dag.
Maar ook in Zijperspace.nl zal op een gegeven moment de boterham verdiend moeten worden.
Kom ik er bij 12358 er achter dat ik m’n 12345e bezoeker ongemerkt heb voorbij laten gaan. Nou, z’n ip-nr was in ieder geval 212.153.190.4. Niet dat iemand er iets aan heeft, maar dat soort feitjes horen nou 1maal niet onopgemerkt te blijven. Vindt men in Weblogland.
& Zo denkt men in Zijperspace er ook over.
Zo noem je toch zo’n ding dat je krijgt via de brievenbus, bezorgd door de postbode (die Harry heet in mijn geval & zeer tevreden over me is, omdat ik in 2 jaar tijd slechts 1 kerstkaart heb mogen ontvangen)? Zo’n ding dus, brief bedoel ik, viel vanochtend bij mij op de mat. Van ‘t bedrijf Protagonist.nl.
Beste Klant,
U kunt sinds kort gebruik maken van uw Protagonist account. In dit schrijven vindt u alle informatie die u nodig heeft om het account te gebruiken. Tevens hebben wij de factuur bijgevoegd. (…)
Alleraardigst & zonder door mij te ontdekken spelfouten. Alleraardigst vooral, omdat ik gister dus ‘t gelijkluidende meeltje heb mogen ontvangen.
Dit is een bedrijf naar mijn hart: snel, voorkomend, openhartig, efficiënt, netjes, no-nonsense-verkopend, probleem-ontwijkend, & in ‘t bezit van ‘tgeen ik verlangde.
Ik heb er goed aan gedaan Zijperspace alhier te vestigen.
