fase 4

Ik heb nog niet genoeg ontspanning/afleiding gevonden; besluit daarom m’n wekelijkse telefoontje met m’n moeder te laten plaatsvinden. Is altijd wel lekker om dat vanaf m’n werk te doen: breekt de sleur een beetje & ik ben snel & efficiënt op de hoogte van de beslommeringen aldaar. De gesprekken moeten nl kompakt plaatsvinden, want elk moment kan er een klant voor m’n neus staan.

Ondanks m’n gemoedsstemming klink ik plots vrolijk als m’n moeders stem aan de andere kant weerklinkt. Ihkv de schijn ophouden waarschijnlijk; 1st informeren hoe ‘t in Den Helder gaat & als ‘t mogelijk nog ter sprake kan komen mijn shit spuien. Vooral ook even informeren hoe ze m’n stukjes de laatste tijd vind. Dat die van vanochtend uiteindelijk helemaal niet zo somber bedoeld was, wil ik haar ook nog duidelijk maken.

‘Hoi Moe, hoe gaat ‘t?’
”t Gaat niet zo goed met Pa.’

5 Minuten lang is de zaak gesloten.

Fase 4 in Zijperspace.

fase 3

Afleiding zoeken dmv telefoontjes plegen, dat helpt.

1st Marlies ‘ns spreken, & informeren hoe de situatie er bij haar voor staat. Vervolgens vertel ik haar over hoe beroerd ‘t met mij gaat. Als laatste haal ik pas de geïntendeerde funktie van ‘t telefoongesprek tevoorschijn, want je belt niet iemand om te vertellen dat de boel op instorten staat.

(De handleiding doet uit de doeken: 1st een reden verzinnen om te bellen & in de aanloop de bagger per ongeluk lozen. Dán pas zeggen dat je eigenlijk voor totaal iets anders belde.)

Fase 3 in Zijperspace.

fase 2

Ik zit leeg op m’n werk. Tussen broodje eten & vuilnis ruimen. Verslagen door somber over hoe lang nog. Hoever reikt de rek?
Vast niet lang of ver meer. Te veel hobbels, te veel leeg nog te gaan.

Fase 2 in Zijperspace.

fase 1

Ik word wakker & heb ‘t gevoel dat ik ruzie heb gemaakt vlak voor slapen gaan. Een donkere wolk hangt over m’n gemoed, alsof ik een aframmeling heb gehad. Vandaag wil ik niet de wereld in, omdat iedereen me aan zal kijken, wetende dat ik op m’n sodemieter heb gekregen afgelopen nacht.

Maar ik kan me niet iets soortgelijks herinneren; er schiet me niet te binnen dat ik een vervelende conversatie heb gevoerd. Noch ‘t idee schokkende dromen tot me te hebben genomen. Ok, er werden 3 mannen door ‘t hoofd geschoten, maar dat lag aan de sterk overheersende thriller-sfeer die nu 1maal bij dit genre dromen hoort. & Tuurlijk blijven die beelden zo af & toe terugflitsen, maar dat kan toch niks te maken met ‘t sluimerend chagrijn dat m’n hoofd beheerst?

M’n darmen lijken er ook zin in te hebben. Licht brandend verlangen ze naar niets anders dan rust; de 4 boterhammen die voor ze klaar liggen in de keuken, schijnen ze zich zo fanatiek mogelijk tegen te willen verzetten. Liever nog willen zij, net als m’n hoofd, hun inhoud legen.

M’n hoofd zal opgezadeld blijven met z’n bagage, zal de dag door moeten draven, zonder de last te zien die zo zwaar drukt. De notie is er wel wat meegedragen wordt, maar vanaf ‘t moment dat ‘t meevervoerd moest worden ‘t zicht erop ontnomen.

We gaan zeer rustig de dag opbouwen & hopen dat we ‘t einde halen.

Fase 1 in Zijperspace.

‘t Kevin Smith-karakter in mij

*Yawn* Your life appears to be quite boring and dull, spiced up only by the fact that you have really awesome friends. You’re a hopeless romantic, and at least you’re persistent, we’ll give you that. You would benefit from gaining a sense of humor and learning not to be so whiney all the time. But when it all comes down to it, you really know how to get your shit together, which is an admirable trait. You’re a mad fat chick killa!

Met dank aan Punkey.

Nu maar wachten tot de film uitgebracht wordt in Zijperspace.

filmrooster

Ik zag veel films. Nee, niet zomaar veel films: héél veel films. Niet alleen in m’n vrije tijd; binnen de studie was er gedurende de 1e 2 trimesters ruimte vrij gemaakt om in de bioscoop (toenmalig Desmet) zoveel mogelijk klassiekers te kunnen zien. Of eigenlijk hadden ze dat verplicht gesteld: bij binnenkomst in de bioscoop moest je de presentie-lijst tekenen.
Die presentie-lijst interesseerde me niet zoveel. Normaliter zou ik tegen zo’n lijst zijn, vooral binnen een universitaire studie, maar ‘t mogen zien van zoveel klassiekers op ‘t grote doek, slechts vertoond voor de Film & Tv-studenten, deden mij zonder gewetensbezwaren de lijst ondertekenen. Als ik maar zo snel mogelijk de trap op kon lopen om op ‘t balkon m’n vaste zitplaats (zo veel mogelijk beenruimte & bewegingsvrijheid) in te nemen.

Ik hield alle films die ik zag bij in m’n agenda. De woensdagen extra gedetailleerd doordat we daar een rooster van hadden gekregen. ‘t Rooster is allang verloren gegaan, maar m’n agenda van toen vermeld alle gegevens.

15 januari, woensdag:
9.15-10.45 “Sauve qui peut (la vie)” Godard
11.00-12.30 “Passion” Godard
13.00-14.45 “Double indemnity” Wilder
15.00-16.35 “Dagboek van een shinjuku-dief” Oshima

“A taste of honey” Tony Richardson
“Biloxi blues” Mike Nichols

Ik had na afloop van Desmet verschrikkelijk stijve benen, alsof ‘t bloed er niet meer goed doorheen wilde lopen. Ik heb films om die reden wel ‘ns voor de helft staande gevolgd.
Maar ‘s avonds op m’n kamer had ik een bank die perfekt was om liggend een volgende film te kijken.

Dat 1e jaar was ik nogeneens zo fanatiek, dat werd pas erger in ‘t 2e & 3e jaar. Dagen als bovenstaand werden gemeengoed, absoluut geen uitzondering.

Toen bestond er nog geen daglicht in Zijperspace.

herbeleven

Bovenaan de roltrap gekomen staat ‘t meisje voor me plotseling stil. Ik ontwijk ‘r nog maar net. Behalve m’n rugzak dan, die schampt haar schouder.
‘Je mag er best langs, hoor,’ gilt ze onmiddelijk.
Ik besef niet meteen dat ze zich richt tot mij & keer m’n hoofd half om. Bij ‘t ontmoeten van elkaars blik, klink ik sarcastisch: ‘Dank je wel.’

Ik loop door richting een geschikte coupé. Ik hoor haar tieren, maar wil ‘t niet horen, dus versta ik niets. Alleen ‘klootzak’ kan ik ontwaren.
Ik realiseer me dat ze in ‘t gezelschap van een groep vriendinnen van gelijke leeftijd was. Begin me voor te stellen dat ze achter me aangaan. & M’n voorstellingsvermogen werkt sterker dan de realiteit: ik voel me niet veilig & stap de trein in via dezelfde deur als waar de conducteurs staan te overleggen.

Als ik uiteindelijk comfortabel met boek & discman klaar zit voor genot tijdens reis blijk ik me nog steeds op te winden. Waarom laat ik me afbekken door zo’n aggressief pubertje? Had ‘r eigenlijk moeten afstraffen. Meteen terug moeten lopen toen de 1e verschijnselen van aggressie zich voordeden.
De hele situatie wordt herbeleefd, maar nu ben ik de coole man, die de jongedame een lesje leert. Waarbij de vriendinnen op hun beurt ingrijpen & mij toe takelen.
Correctie: Ik pak de dame bij de arm & sleur haar mee. Leer haar verbaal een lesje, waarop zij zich toch nog brutaal verweerd. Een tik volgt, conducteurs grijpen in. Spoorwegpolitie erbij & ik kom niet in Alkmaar terecht.
Ook niet goed, dus: Ik geef slechts 1 kort zinnetje als antwoord op haar getier, waardoor vriendinnen haar uitlachen.

Nee, dat zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren. De trein begint te rijden & ik bedenk dat des te meer ik aan de situatie blijf denken, des te gefrustreerder ik raak.
Misschien beter m’n boek te lezen. ‘t Was slechts een gillend meisje, dat aandacht van haar vriendinnen wilde hebben. Ik heb geen aandacht nodig; slechts wat rust om die 100-en bladzijden nou eindelijk eens tot me te kunnen nemen.

Er is veel gebeurd in een enkele seconde in Zijperspace.

hmmm

Gran is van oorsprong engels, woont al een aantal jaren in Amsterdam, maar verafschuwt om 1 of andere reden z’n vaderland. Dus weigert-ie engels te spreken. Alle gesprekken met hem vinden in ‘t nederlands plaats.
Dat nederlands gaat redelijk vloeiend, met behoorlijk wat subtiliteiten verwerkt in z’n woordgebruik. ‘t Nadeel is alleen dat ‘redelijk’, want tijdens ‘t praten klinken er vaak hmmm-s tussen de woorden in, alsof ‘t een fraktie van een sekonde duurt voor-ie ‘t juiste woord gevonden heeft.
‘Hmmm-mag ik nog een hmmmm Natte?’ klinkt ‘t dan.

‘t Maakt ‘t niet aantrekkelijker met ‘m een gesprek aan te gaan, vooral omdat ‘t gepaard gaat met slechts een beperkt scala aan onderwerpen die hij aan kan dragen. Maar op een gegeven moment lukt wegduiken niet meer als je in je vrije tijd op je werkplek een biertje staat te drinken.

‘Hoe gaat ‘t ermee, Ton?’ (ik laat de hmmm’s weg, die moet men er zelf maar bijdenken).
‘Lekker, maar rustig.’ Een juist antwoord voor iemand die op dezelfde plek anders 1 & al beweeglijkheid is.
‘Haha; je kan ook zeggen: lekker & rustig. Of: lekker, dus rustig.’

Van die subtiliteitjes, dat ik ‘t bijna leuk ga vinden met ‘m te praten. Daar hoef ik me vanaf dat moment niet meer ongerust over te maken, want Gran is degene die ‘t woord voert.

‘Ik ben blij dat je niet zegt dat ‘t uitstekend met je gaat. Ik vroeg een tijd geleden ook aan Ronald hoe ‘t met ‘m ging. Hij keek ijzig & zei: “Uitstekend.”‘
Gran kijkt schuin naar boven & laat z’n blik in overpeinzing op de rouwkaart vallen, die ik op de deurpost heb geplakt.

Ik hoor ‘t niet, maar voel ‘m denken: ‘Hmmmm.’

Zoekend naar woorden in Zijperspace.

voldaan

‘t Is makkelijk, maar o zo belangrijk er bewust van te zijn, te citeren:

‘t Is een schone dag geweest

Laten we ‘t daarbij laten in Zijperspace.

geen held

Wat is een held nog heden ten dage? Slechts oude berouwvolle helden hebben ‘t overleefd. Vol afschuw over hun eigen overlevering.

Deze tijd is niet gemaakt voor helden; dit hoort een tijd te zijn van ‘t persoon, ‘t individu. Geen pesterij is nodig om jezelf te onderscheiden, geen vechtpartij, geen moord. Op te vallen door te zijn wie je bent dient ‘t motto te zijn. Puur, eerlijk, nonchalant, aanwezig, 19 jaar, enerverend, onschuldig, ervaren, waardevol; om enkele eigenschappen te noemen waardoor een persoon in deze tijd met kop & schouder boven de rest kan uitsteken.

Gefeliciteerd Luuk, met ‘t voldoen aan deze omschrijving. Dat je nog lang zo moge blijven (maar op een gegeven moment natuurlijk wel een beetje ouder).

& Dat wij je nog lang mogen blijven volgen vanuit Zijperspace.