Op dagen dat ik moet werken, heb ik er geen tijd voor, want nog zoveel andere dingen te doen. Op dagen dat ik vrij ben, wil ik van die vrijheid profiteren. Op dagen dat ‘t nou eindelijk toch ‘ns moet gebeuren, baal ik er van, want ik wil me niet laten dwingen.
& Plotseling is ‘t gebeurd in Zijperspace.
Gemakshalve denk ik dat ‘t aan de tijd van ‘t jaar ligt. Word je aan ‘t eind van ‘t jaar bijna traditioneel op de hoogte gebracht van ‘t overlijden van de vele bekende mensen via de media, in Weblogland lijkt de spanning van de feestdagen er toe te leiden dat div bloggers de waarde van hun blog heroverwegen & besluiten ‘t toetsenbord terzijde te schuiven.
Dit keer heeft Yannah besloten er een punt achter te zetten.
Voorlopig hoeft u dat niet van mij te verwachten. Hoewel er van de week de opmerking over mij werd gemaakt dat ik vaak lijk te twijfelen & ik daarop antwoordde dat ik altijd twijfel, ben ik van plan om ‘t nog zeker 99 dagen vol te houden.
In die tijd zal ik trachten de beelden te rapen uit achterafsteegjes & te verwoorden welke donkertes & onverwachte schijnsels daar ‘t bestaan zin geven; zwaar & zwichtend leven; wegduiken & tevoorschijn springen; de afgronden zoeken & langs de rand balanceren, hoogtevrees koesterend; bedremmeld zwijgen; oeverloos oreren; woorden tekort laten schieten; ootmoedig ten strijde trekken; de berg voor Mohammed gaan halen; fanatisch geobsedeerd verslaafd van ‘t leven genieten; & verslag doen van ‘t waarom, ‘t misschien, ‘t hoe laat, ‘t ooit, ‘t ontegenzeglijke, ‘t plaatsvinden, ‘t niet zijn, ‘t feest & de kuil.
‘t Zal een mooi jaar worden, heb ik me voorgenomen.
Dat wens ik u ook toe vanuit Zijperspace.
Als ik ergens in duik doe ik ‘t ook meteen drastisch diep. Nav een postje van Gaby over Burroughs suggereerde ik dat ‘t mooier was als ‘t verhaal, waar Gaby naar linkte, door Burroughs zelf voorgelezen te krijgen. Waarna ik natuurlijk daar naar op zoek ging.
Ben Burroughs inderdaad tegengekomen.
Maar kwam ook de vocale prestaties van Jaap Blonk tegen. Uit z’n werk ‘leest’ hij ‘der minister I‘ en ‘II‘ voor.
Ik heb ‘m 1 keer zien optreden. In de Kalenderpanden, die ondertussen niet meer bestaan. Hij begon heel rustig met een kort zinnetje, maar bleef die herhalen. Vervolgens vervormen. ‘t Werden op gegeven moment slechts klanken, uitgestoten, opgekotst uit z’n strottehoofd. Z’n hoofd werd roder, z’n lichaam schokkeriger bij z’n eigen ritme. ‘t Werd schreeuwen, gillen van oerklanken, met af & toe een herkenbaar woord.
Ik genoot, lachte, was geschokt, verrukt & verwonderd tegelijk.
Daarom ook nog even zijn uitvoering van de URSONATE van Kurt Schwitters.
‘t Is kerst & men heeft toch tijd zat.
In Zijperspace moet echter gewerkt worden.
Nu, juist nu kan ‘t niet. De zenuwen beginnen te gieren: ik kan me niet net nu beroerd voelen, de dreiging voelen van een ziekte. Dat plakkerig droge gevoel achter in m’n keel ervaren; de zwaarte van m’n ledematen; de trilling van m’n darmen, dat verspreid wordt over de rest van m’n lichaam. Ik wil nog even fit zijn, kunnen meegaan in m’n eigen maalstroom van de 2 komende dagen zwaar leven.
Vanavond vind ik nogeneens zo belangrijk. Op ‘t nieuwjaarsfeest in m’n stamkroeg ken ik ondertussen toch niet meer zoveel mensen die me echt boeien. Slechts een paar staan me echt na. En dan: ‘t duurt meestal enkele uren voordat ik in de stemming raak in een menigte van vage & onbekenden.
M’n lichaam lijkt er niet op voorbereid te zijn, ondanks de enkele dagen training waaraan ik ‘t blootgesteld heb. Juist nu zou ‘t de te verwachten hoeveelheden alcohol met gemak kunnen hebben.
Morgen is ‘t echte feest waar ik op zit te wachten. Net als voor m’n collega’s is 1 januari de dag waar naar toegeleefd wordt, ook al weet iedereen dat je dan toch ‘t gevoel van gister in je lichaam voelt nabeuken. Die 1malige aanwezigheid van muziek brengt mij in een euforische roes, waar ik ‘t hele jaar naar uitkijk. Alleen de leuke klanten lijken die dag langs te komen, & dat blijken er behoorlijk wat te zijn, gemeten naar de nieuwjaarszoenen, de bakken soep, de glazen bier, de mensen achter de tap, de m² per persoon & de onmogelijkheid elkaar te verstaan. Pas in die totaal onoverzichtelijke drukte voel ik me op m’n gemak, want op mijn plek.
‘t Sissen van de thermoskan thee maakt dat ik in gedachten m’n lichaam afzoek. Zijn dat m’n darmen, die ‘t gaan begeven? Waarom kan ik niet met gemak naar m’n boterham reiken? Is dat hese gevoel in m’n keel de aankongiging van de langverwachte griep die mij tot nog toe was gepasseerd?
Om ‘t zeker te weten spuit ik m’n neus in met m’n medicijn. Waarna de normale ademhaling weer plaats gaat vinden.
De darmen zouden wat ontregeld kunnen zijn door ‘t trainingsschema, bedenk ik me. Da’s normaal na enkele avonden tot diep in de nacht bier te nuttigen voor ‘t beeldscherm.
Was ik eergister niet ettelijke kilo’s wezen tillen vanwege een verhuizing?
Stap voor stap & omstebeurt doen de verklaringen hun intrede in m’n onzekere bedonkerwolkte geest.
En die zenuwen die gieren? Die zenuwen?
Ach, ‘t giert altijd voor grote gebeurtenissen in Zijperspace.
Mijn maag keert om als na 3 kwartier schrijven mijn tekst opeens verdwenen is. & Ik me besef dat ik geen tijd meer heb om ‘t te herproduceren.
Voor eeuwig verloren in Zijperspace.
Ångest
Ångest, ångest är min arvedel
min strupes sår,
mitt hjärtas skri i världen.
Ny styvnar löddrig sky
i nattens grova hand,
nu stiga skogarna
och stela höjder
så kargt mot himmelens
förkrympta valv.
Hur hårt är allt,
hur stelnat, svart och stilla!
Jag famlar kring i detta dunkla rum,
jag känner klippans vassa kant mot mina fingrar,
jag river mina uppåtsträckta händer
till blods mot molnens frusna trasor.
Ack, mina naglar sliter jag från fingrarna,
min händer river jag såriga, ömma
mot berg och mörknad skog,
mot himlens svarta järn
och mot den kalla jorden.
Ångest, ångest är min arvedel,
min strupes sår,
mitt hjärtas skri i världen.
Angst
Angst, angst is m’n erfdeel
m’n pijn in keel,
m’n harteschreeuw de wereld in.
Nieuw verstijft loden lucht
in de grove hand van de nacht,
nu stijgen de bossen
en stelen hoogtes
onvruchtbaar tegen ‘t
misvormde hemelgewelf.
Hoe hard is alles,
zo verstijfd, zwart en stil!
Ik tast rond in deze donkere kamer,
ik voel de scherpe rand van de klippen aan m’n vingers,
ik krab tot bloedens m’n uitgestrekte handen
tegen de bevroren flarden van wolken.
Ach, m’n nagels slijten van m’n vingers,
ik krab m’n handen pijnig, gevoelig
tegen bergen en verdonkerd bos,
tegen ‘t zwarte staal van de hemel
en tegen de koude aarde.
Angst, angst is m’n erfdeel,
m’n pijn in keel,
m’n harteschreeuw de wereld in.
(Pär Lagerkvist)
Vertaling vond plaats in Zijperspace.
Hinke is gestopt. Ik las ‘t gisterochtend om ong 8.50 uur. Dat weet ik zo precies om dat ik in m’n sjachrijn van vroeg opstaan ‘t raar vond dat haar tellertje bij de cam-afbeelding 3.50 uur aangaf. En ik zat me dus af te vragen of ‘t dan wel een aktueel beeld was.
Ik kijk bijna nooit naar cams. Ik vergeet ‘t, omdat de tekst al zoveel aandacht vergt. Mocht dat niet ‘t geval zijn, dan ben ik snel verdwenen, daarbij voorbijgaand aan andere aspekten van de blog.
Maar door de reaktie van Klaas werd ik plots geattendeerd op mogelijke beelden van Hinke. Oh, heeft ze dan een cam? Dus moest ik even kijken.
& Ik zag een Cam-dame poseren zoals ik nog nooit een cam-girl heb zien zitten.
Ze had 1 arm over haar borsten geslagen & de andere hand bedekte haar kruis. Prachtig geënsceneerd, schitterende rust.
Ik wilde wel reageren, maar ‘t leek me zo platvloers dat te doen op ‘t moment dat ik dit beeld zag. 1st maar even thee zetten om wakker te worden. Terug bij m’n beeldscherm zie ik slechts een stoel in ‘t cam-schermpje.
Ik blijf me die prachtige dame herinneren als de gracieus zittende muze. Alsof ze inmiddels ‘t aardse heeft verlaten & de Olympus heeft bestegen. Daar kunnen wij geen getuige meer van zijn alhier in Weblogland.
In de hoop dat ze haar pen niet zal laten rusten in de contreiën waar ze zich nu bevindt.
Schrijven wij voort in Zijperspace.
Mocht men onzinnigheden & dubbele teksten alhier aantreffen, dan ligt dat vanzelfsprekend aan m’n slordigheid, onwetendheid, roekeloosheid, impulsiviteit, onnadenkendheid met een vleugje stom.
Er wordt aan verbetering gewerkt.
Maar men zal ‘t met heden moeten doen in Zijperspace.
Dank, veel dank.
Maar hoe dat uit te drukken. Een mens kan soms zo te kort komen. Te weinig kunnen presteren in ‘t uiten van dank: ‘t zeggen van ‘hoe kan ik dat vergoeden’; in zelfde mate reversibel laten weerklinken; ‘t met gelijke munt, of liefst vereuroteerd, terug betalen.
& Vooral ik kan daarin te kort komen, heb ik vaak ‘t gevoel. Zogauw ‘t over iemand anders gaat dan mijzelf, verlies ik maar al te makkelijk m’n aandacht. Luisteren kan ik zeker wel, maar aandacht vasthouden is iets wat mij niet gegeven is. Dat ligt overigens niet aan m’n opvoeding, geen fout woord over m’n ouders; ‘t is zo simpel als zojuist gezegd: m’n aandacht komt tekort door gemakkelijk gevestigd op afleidende gebeurtenissen.
Dat mag niet gebeuren in deze.
Want deze pivotage is geheel te wijten aan ‘t harde werk van Bob, maar bovenal & foremost in mijn geval aan Puck. ‘t Verzoek aan medebloggers is echter wel na deze mededeling, haar niet meteen lastig te vallen met verzoeken dit kunstje nog een keer te flikken. Ik mag zo onbescheiden zijn vast te stellen dat dit speciaal voor mij is bewerkstelligd.
Vandaar ook dat ik met m’n handen in m’n haar zit over hoe de dank te uiten.
Dus plaatsen we simpelweg een mooi plaatje met een mooi muziekje.
Omdat mooi gebaar nu 1maal met enig mooi beantwoord moet worden in Zijperspace.
‘t Is zover.
Zijperspace is verplaatst, verhuisd, verbeterd, vereigend, verfijnd, verfrist, verschoond, versoepeld, verschoven verschenen, verslonden, verguld, verbeten, verbeeld, verbogen, verkort, verwaand, verpivotteerd, verblijd, verslagen vanuit, vergezicht, ver weg in outer space.
Niet veranderd. Ontzagwekkend nog steeds ‘tzelfde.
Tijd om uw fav’s aan te passen. Linkspag’s te re-editen. Surfgedrag te wijzigen.
‘t Enige wat u daarvoor nodig heeft is de magische url:
Zijperspace is echter niet te koop.
