Zijperspace

Vanavond werd Ronald herdacht op m’n werk. M’n werkgever stelde een ½ uur z’n gebouw ter beschikking hiervoor. Ong 35 man verscheen. Een map deed onder hen de ronde met foto’s & brieven van hem.

Beste agenten,

Ik ben zo vrij geweest mezelf vannacht te verhangen in het bos ten noorden van de zandvlakte, waarvan de naam me even ontschoten is.(…)
Ik heb mezelf iets uit het zicht gehangen, zodat zo min mogelijk mensen met mijn lichaam geconfronteerd zullen worden.

Ik heb identiteitspapieren bij me gestoken, opdat u weet wie ik ben.

Aan ‘t eind van de avond bedankten mensen me voor ‘t beschikbaar stellen van m’n tijd & de ruimte. Op dat moment voelde ik echter niks meer. Ik wist niet meer wie Ronald was & wat ik voor ‘m heb gevoeld.

Mag dat, in Zijperspace?

Bij gebrek aan comp had ik ‘t boek over de dood van de div keizers van Rome ter hand genomen. & Bij ‘t lezen over ‘t relaas van 1 van hen schiet de gedachte me te binnen: ooit ben ik ook dood; ooit (of eigenlijk vlak voor dat ‘ooit’-moment) besef ik me dat ik aan ‘t doodgaan ben. Dat na een bepaalde gedachte, geen gedachte meer zal zijn.

Dit bedenken (veel sneller dan ‘t opschrijven ervan) beklemt me voor een paar tellen, benauwt de ademhaling, lijkt de dood tastbaar te maken. Terwijl ik dat juist niet wil. Ik wil er niks van weten, van dat ooit niet-zijn.

Snel een ander onderwerp zoeken om mezelf mee bezig te houden. Weg van ‘t benauwende ongrijpbare. Oja: hoe is de daaropvolgende keizer dood gegaan?

& We zien weer 1000-en doden sterven in Zijperspace.

Ok, ik ben verslaafd. Dat heb ik al eerder gezegd, maar ik wordt weer ‘ns des te harder op dat feit gedrukt als ik na ampele pogingen m’n nieuw lekkere harde schijf aan de gang te krijgen, mezelf een ½ uur na ‘t besluit ‘t voor vanavond voor gezien te houden, terug vind op een wwwpuntafwerkplek om m’n teksten in te voeren.

Toch vind ik ‘t nogeneens zo erg op zo’n manier verslaafd te zijn. ‘t Is eigenlijk 1 van m’n meest nuttige verslavingen tot nu toe. Ik schrijf, & voel er zelfs elke dag de behoefte toe. Vroeger heb ik ook wel een dagboek bijgehouden, maar dat hoor je toch voor jezelf te doen (hoewel vriendinnen die uiteindelijk toch te lezen kregen: ik was blijkbaar, al dagboekvullend, voor een lezerspubliek bezig).
Nu is er een publiek & weliswaar schrijf ik waarschijnlijk anders als ik niet wist of die er zou zijn; ik zou echter geheel niet schrijven als ik wist dat die er niet zou zijn.

M’n blog vullen op een andere plaats dan veilig bij mij thuis voelt toch anders. Ik heb bijv geen flesje bier naast m’n toetsenbord staan; er is geen niet te volgen weersverwachting verkondigd; ik zit niet in complete stilte omdat ik vergeet de cd-speler te verfrissen met nieuw materiaal; ik moet betalen voor ‘t toilet; ik krijg om de 5 minuten de mededeling dat de ‘Amsterdam area’ bevolkt wordt door criminelen die ‘t gemunt hebben op mijn spullen.

& Toch zijn we gelukkig verslaafd in Zijperspace.

Men kan gerust stellen dat webloggers ‘t graag over slapen & dromen hebben. Waarschijnlijk omdat ze vlak voordat ze hun dagelijkse portie daarvan nemen nog even een stukje plaatsen. Of juist bij ‘t wakker worden ‘t beeldscherm weer aktiveren (‘normale’ mensen zetten hun gehele comp weer aan & zoeken opnieuw verbinding; da’s bij een gedreven blogger niet nodig), om te zien of er nog wat gaande is in weblogland om vervolgens ‘t volgende relaas te poneren op z’n blog. Zo komt ‘t slaapgedrag zeer dicht te staan bij ‘t vullen van de vele pagina’s persoonlijke belevenissen (in de ogen van een lijflogger zijn de nachtelijke uren in de armen van Morpheus belevenissen; ‘t maakt een belangrijk deel uit van zijn of haar geestelijke wereld).

‘t Was voor mij even nodig vandaag wat langer van bovengenoemde armen gebruik te maken; pas om 11 uur kon ik me er toe bewegen een been er uit te slingeren. Misschien opmerkelijk dat ik ‘t tot zo laat slapend heb volgehouden gezien de div soorten werkzaamheden in m’n omgeving. In de omliggende huizen wordt er vandaag druk geknutseld & geboetseerd op bouwvakkersniveau (willen ze voor vanavond de schoorsteen sinterklaas-fähig maken?).

Op jonge leeftijd heb ik gemerkt dat ik van dit soort gedreun & gebrom niet wakker hoef te liggen. In een tentje op de zwitserse camping merkte ik al snel dat als ‘t zwaar onweerde ik me in ‘t geluid kon verplaatsen. ‘t Tikken van de druppels & slaan van de donder kon ik in m’n gedachten omvormen tot een monotonie waar ik zelf deel van werd, waardoor ik me veilig ging voelen, ‘t me een warm behaaglijk gevoel gaf. Wat al snel leidde tot de gewenste droomtoestand.
Duiven die ‘s ochtends om 7 uur op de dakrand van m’n woning op de Albert Cuyp begonnen te koeren, kregen dezelfde behandeling. Tegenwoordig hanteer ik de methode tevens voor de vrachtwagen die de vuilniscontainers om ½ 8 met veel misbaar komt legen. Sterker: ik begin me er steeds meer op te verheugen omdat ‘t vaak juist een methode is om de door onrust verstoorde slaap weer te kunnen vatten.

Dankzij boren & mokers hebben we een late ochtend in Zijperspace.

‘Jij bent al een tijd niet geweest,’ zeg ik tegen de blonde man met ½e liter Alfa.

Een tijd lang kwam hij bijna dagelijks. Had altijd 10-tjes door z’n dagelijkse handel, waar ik zogenaamd niks van wist. Die 10-tjes & andersoortig kleingeld kan ik goed gebruiken, dus door die te wisselen voor groter hielpen we elkaar.

Z’n metgezel van vandaag zie ik daarentegen bijna dagelijks, omdat-ie Westmalle Tripel tussen z’n trips aangenaam verpozen vindt. Om in z’n eigen gebruik te voorzien, handelt hij ook, maar pikt hiervoor voornamelijk toeristen op, terwijl de Alfa-drinker z’n grootste markt vindt in de schreeuw-junks.

Beide mannen zien er overigens gezond uit voor de scene waar ze al een aantal jaar deel van uitmaken.

Westmalle begint na mijn vraag te lachen, waarbij een licht honend toontje valt waar te nemen.
‘Hij is een econoom, & ik ben een levensgenieter.’
Wat heeft dat er nou mee te maken, vraag ik me af. Alfa heeft zin zich zo snel mogelijk te onttrekken aan ‘t lachje van Westmalle & loopt al richting deur.
‘Hij telt z’n centen & ik geef ze uit,’ gaat Westmalle verder. Ik zie inderdaad ‘t beeld weer voor me van Alfa die de hele tijd z’n bundeltjes aan ‘t herschikken & tellen is.

Maar dat is ‘t niet:
‘Hij haalt 3 keer Best bier ipv 1 keer Westmalle. Ik doe ‘t omdat ik ‘t lekker vind & hij voor ‘t geld.’

Voor de rest weten we inderdaad van niks in Zijperspace.

& Plotseling moet ook de internetjunk herbeginnen aan ‘t gewone leven. Als ‘t gewone leven omschreven kan worden als geen gebruik makend van de comp. Wat betekent dat de uurtjes voor ‘t slapen gaan gevuld worden door tv kijken & ‘t vervolgen van ‘t lezen van een boek (na 2 maanden nog steeds niet op de helft).

Ook andere aspekten van dat gewone leven komen wat meer onder de aandacht. Vanuit de stoel waarin ik ‘t boek tot mij laat komen, zie ik dat de berg kleren (ligt makkelijk voor ‘t grijpen is ‘t xcuus) al aardig tot een bepaalde mate van berg aan ‘t vorderen is. ‘t Licht van de 6-koppige staande lamp valt van hieruit wel zeer mooi op de gele muren. Maar de bedrading & assecoires van de comp & randapparatuur vormt een vrijgezellenlevensrotzooitje.

Bovendien wordt ‘t duidelijk dat leven zonder comp zeker andere nadelen met zich meebrengt. Je kan niet zien of vrienden al naar bed zijn & wordt er hard mee geconfronteerd dat dat wel degelijk ‘t geval is als je midden in de nacht ze poogt te bellen. & De info over de openingstijden van Mycom zijn niet buiten internet in enig geschrift binnenshuis te vinden. & Hoe te weten wat voor weer ‘t wordt als je gewend bent niet te luisteren naar de nieuwsberichten, dat toch altijd diende als achtergrondgeluid?

Zijperspace is onderhevig aan een tijdelijk aanpassingsproces.

(harde schijf van 20 gig kost tegenwoordig 250,-)

Bij de 2e keer zijn de hartkloppingen er heus ook wel, maar ‘t perspektief is iets anders. Ik weet nl nu dat er een oplossing voor handen is. & Dat dmv de juiste telefoontjes plaatsen & minder diep graven in m’n geheugen (omdat de 1e keer slechts kort geleden was) een werkende comp snel voor handen kan zijn.

Kwestie dit keer is echter wel dat er in de buidel getast moet worden. Bij de inventarisering van de stand van zaken, bijgestaan door telefonisch opgeroepen xpert, was al snel de conclusie dat ‘t weer ‘tzelfde probleem was. De harde schijf veroorzaakte de problemen; bij onderzoek welke bleek ‘t degene te zijn die ‘t laatst aangeschaft was. De meest gieg gaan dus de prullenbak in.

Morgenochtend dus vroeg opstaan om bij Mycom wat geld achter te laten, in de hoop dat dat me weer thuis toegang tot Zijperspace kan geven. Dat wordt weer enkele avonden knutselen, poeren, bellen, vragen, uitproberen, opstarten, wakker blijven & vooral gefrustreerd richting beeldscherm kijken.

De voldoening als Zijperspace weer in beeld verschijnt maakt echter veel goed.

De effecten van zwaartekracht zijn al sinds mensenheugenis bekend. Newton was niet degene die zorgde dat ‘t ging werken, maar slechts ‘t ondervinden ervan op eenvoudige doch afdoende wijze wist te omschrijven.

Men weet waarschijnlijk net zo lang dat ook vloeistof, specifieker water, aan dezelfde door deze heer omschreven natuurkundige wet onderhevig is. Zeker in Nederland, een bij uitstek waterig land, weet men al eeuwen hoe desastreuze gevolgen, veroorzaakt door ‘t hiervoor beschreven verschijnsel, voorkomen kunnen worden.

Waarom zijn ze dan juist in dit land, met zoveel kennis over hoe water de neiging heeft van een hoger gelegen plaats te willen vloeien naar een lager punt, kennis opgebouwd door de eeuwen heen, niet in staat aanrechten te plaatsen waarbij ‘t water terugloopt in de wasbak?

We zouden willen dat ‘t andersom werkte in Zijperspace.

& Morgen ga ik weer voor echt.
Voelen wat is, wat weigert & misschien niet wil.
Naar buiten, waar buiten ook werkelijk vinden is.
Diep gaan, waar geen mens ooit gaat.

Geen refdagen meer voor mij.

Dagen zijn dagen, leven moet feesten.

Morgen is thuis in Zijperspace.

Bedenk me ineens: als ik inderdaad de dienst van m’n collega overneem. & Zij werkt dan op vrijdag voor mij.

Dan heb ik voor ‘t 1st, buiten m’n vakanties, in 4 jaar een bepaalde mate van weekend.

Dat heet dan ook meteen vakantie in Zijperspace.