Heetten palladiums vroeger pallabroos? Of misschien pallabroes?
Want zo noemden wij ze thuis altijd, lang voordat ze in de mode kwamen. Als palladium dan. Voor die tijd gingen wij ermee op vakantie & maakten er lange bergwandelingen mee. & We noemden ze pallabroos.

Naast me in de trein zat een meisje met palladiums aan. Ik had ze al een tijdje niet meer op straat gezien. De tijd dat ze modieus waren & iedereen ze droeg leek alweer lang geleden. Ze waren er toendertijd in allerlei kleuren & maten. Maar altijd gemaakt van ‘tzelfde stofje. Dik, canvas-achtig, maar wel waterdoorlatend.

Zij had ze dus wel. & Ze droeg ze op een moderne manier. De veters waren weggestopt. Waar ze waren weggestopt, kon ik niet zien. Er zat geen knoop in de veters, niet aantoonbaar in ieder geval, & boven op de wreef waren de veters gewoon plots weg.
Ik probeerde de konstruktie van de verstopte veters te bestuderen, maar kon er niet achter komen waar ze uit ‘t zicht verdwenen.
Daarnaast bedacht ik me dat ‘t toch niets meer voor mij zou zijn. De veters zouden vast tegen mijn wreef aan schuren. M’n versleten botten, dat soort gedachtes heb je nou 1maal op deze hypochondrische leeftijd, zouden ‘t wrijven tegen de wreven vast niet meer kunnen velen.

Ik geloof dat alle kinderen (behalve de oudsten hadden we volgens mij allemaal pallabroos) een dubbele strik toepasten voor de stevige omsluiting van de schoenen. Want we liepen kms de berg op. & Ook weer af.
M’n vader kreeg ‘t zelfs voor elkaar dat m’n moeder een stel aanschafte. Kon zij ook een endje meelopen. Of een kleine wandeling met ons voleindigen.
Hele familie op de pallabroos.
Hoewel ik nog steeds niet weet of ze zo heetten. Misschien had m’n vader de naam wel vervormd. Maar wij noemden ze met hem ijverig pallabroos.

Later kreeg ik een vriendin. Op ‘t moment dat palladiums hartstikke in waren. & Zij had genoeg geld om regelmatig nieuwe aan te schaffen. Onder haar bed stond een hele verzameling schoenen. ‘t Grootste gedeelte daarvan was palladium. Altijd in de korte maat, zonder steun boven de enkels. Ze liep ook niet op een ander merk. Wel elke keer in een andere kleur. Dat kon ze betalen.
Nadeel was dat haar voeten ervan gingen stinken. Kwam doordat ze geen sokken er in droeg. Bleef de stank in de schoenen hangen.

Dit meisje is van 20 jaar later, maar toch droeg ze de palladiums zoals onze pallabroos er uit zagen. Bruinige, hoge schoenen. Alsof ‘t merk geherintroduceerd moest worden door van voren af aan te beginnen.
Zouden ze een nieuwe konstruktie voor ‘t verbergen van de veters verzonnen hebben? Om ‘t populair te maken bij de nieuwe generatie.

Pa liep voorop, ook al renden we vaak voor ‘m uit. Hij in z’n echte bergschoenen. Stijf rond de neuzen. Wij met onze soepele pallabroos. Die waarschijnlijk nooit pallabroos hebben geheten. We renden van voor naar achter, legden de afstand bergop & bergaf 2 maal af. Op onze bruinige pallabroos. Terwijl Pa voorop liep & de weg wist. & Wij voorbij renden.

Rennen, zoals je alleen maar rennen kan in Zijperspace.