Telefoon.
Net nadat ik wakker word van een namiddagdut. Doodop in slaap gevallen van voor de naderbij komende regen uit proberen te fietsen.
De 1e 2 zinnen versta ik wel, maar registreer ik niet. Dat de stem verkeerd klinkt komt wel aan.
‘De hond is weggelopen.’
‘De oppashond?’
‘Ja, wil je helpen zoeken? Ik ga nu naar ‘t Flevopark.’

Snel weer aangekleed. M’n shirt nu nog maar lichtjes nat. 2 Biertjes mee voor als we straks weer opgelucht kunnen zijn. Koelelementen om dan niet geforceerd te hoeven zuchten. Je moet overal aan denken om straks de paniek voorbij te zijn.

Na een ronde in ‘t Flevopark toch maar bellen, want nog geen zoekende hond gezien.
‘Gevonden,’ klinkt ‘t. ‘Hij staat voor z’n huis.’
Niet in ‘t Flevopark dus, vraag ik dom om bevestiging dat ik op de verkeerde plek ben.
Ze geeft ‘t adres door.
‘O, dan moet ik weer terug,’ constateer ik opnieuw overbodig.

Ik stuur een bericht dat ik voor de deur sta. Vreemde deur, maar zij komt ondanks dat toch te voorschijn.
Als ze open doet, komt de spanning los. De paniek van afgelopen uur. De verantwoording voor de hond van iemand anders doen oogrimpels all over the place verschijnen. Ze persen de tranen die bedwongen willen worden toch naar buiten.

Ik stap op haar toe, doe mijn armen wijd. Over haar schouders die nog bezig zijn met schokken.
Ze zijn hoekig. Met mijn armen die aanraking van anderen ook niet meer gewend zijn voegt ‘t niet.
‘Oja,’ schiet ‘t hardop bij me te binnen, ‘afstand houden.’
Armen laten fluks los. Schouders voegen zich weer naar ‘t alleenlichaam.

Maar bij een volgende vloed van naweeënde paniek wrijf ik zacht met m’n vingers over haar wang. Die hebben hun herinnering over hoe dat moet nog niet losgelaten.
Troost ontvlucht ‘t lichaam niet, waag ik te denken.

Je moet er alleen niet vol mee in de aanval tegen tranen na een periode van geheelonthouding in Zijperspace