Bij dit weer kan ik in m’n tuin gaan zitten. De zon schijnt. Da’s genoeg, ook al komt de temperatuur in de schaduw niet boven de 13 uit.

‘t Bloeit daar. Welig nog net niet, maar je kan zien dat alles de afgelopen week groter is gegroeid. & Ondanks de heftige aanslagen van de stormachtige platvallende winden lijkt alles nog overeind te staan.

M’n vader zei bij een regenbui altijd: ‘Ha, da’s goed voor de plantjes.’ Bij hem leek alles goed voor de plantjes, maar bij regen wist-ie er een xtra positieve draai aan te geven.

Ik ben al m’n biologie-lessen vergeten. Ik weet niet meer wat de verschillende faktoren zijn die de groei veroorzaken. Ik zie ‘t slechts groeien, maar weet niet wat er zich binnen in zo’n plantje plaatsvindt.
Hoeveel effekt heeft ‘t licht van de zon op de groei? Er vindt een bepaald proces dankzij die zon plaats. Of anders dankzij de regen. Die regen, dat vocht; dat moet dan toch voedsel zijn, maar een plant leeft toch zeker niet alleen van water? Wat zit er eigenlijk allemaal in water?

& ‘t Vreemde is dat ‘t proces van groei & bloei weer een ander proces in mijn hoofd veroorzaakt. Of eigenlijk is dat niet vreemd; ‘t is eerder vreemd om te beseffen dat ‘t slechts een proces is.
Vast ook een proces waar ik nooit ‘t fijne van zal weten. Iets chemisch, zo lijkt ‘t wel, als je er over nadenkt. Net als dat een ontluikende liefde als iets chemisch wordt omschreven.
‘t Zal wel met receptoren ed te maken hebben, maar ‘t is allemaal leerstof uit een lang vervlogen tijd.
‘t Veroorzaakt in ieder geval een prettig gevoel als ik m’n tuin overzie. Na een week van aardig wat buien. Buien, die blijkbaar een prettig gevoel veroorzaakten bij de planten.

Nu moet die zon weer terug komen. Zodat ik in de tuin kan ontbijten.

‘t Wachten is op een wolkenvrij Zijperspace.