Eigenlijk ken ik haar alleen met haar mond open. & Ogen dicht. Vaak haar ogen dicht.
Dan staarde ze naar de microfoon voor haar. & Kwamen er dunne reepjes tevoorschijn, waaruit niet op viel te maken of ze nou iets zag of niet. Misschien een glimp van wat zich om haar heen bevond. Meer niet. Misschien helemaal niks. Dat vond ik ’t meest aantrekkelijke idee.
Ik denk ook dat ze allemaal uit Amsterdam Noord komen. Alle vrouwen die zingen. Zolang ze met Jan Vos te maken hebben.
Jan Vos heet weliswaar geen Jan Vos, maar we noemen ‘m nu 1maal zo. Eigen schuld, denk ik dan.
Jan Vos heeft een studio in Amsterdam Noord. Ik ben dat ooit ter ore gekomen: Jan Vos heeft een studio, niet al te groot, in Amsterdam Noord. Daar doet-ie alles. ’t Moet in de buurt van de Nieuwendammerdijk zijn. Een klein studiootje dat ruimte biedt aan zijn instrumenten & enkele microfoons. Voor de zangeressen, denk ik dan. Die scharrelt-ie daar op, in ’t café om de hoek, in ’t café met ’t schijnbaar mooiste terras van geheel Amsterdam. Moet-ie uit kijken als-ie de straat op gaat, want er is bijna geen ruimte om te wandelen. Gelukkig gaan de auto’s stapvoets, in die contreien. Bussen doen uren over de Nieuwendammerdijk. Daarom betalen de mensen tonnen voor hun huizen. Soms nog wel meer.
Ik wil later in Amsterdam Noord gaan wonen. Niet voor die studio. Ook niet voor de smalle wandelpaadjes.
Ze had glitters in haar hals staan. Toen moest ik stoppen met zappen. Ik wist geheel niet dat ’t programma op dat moment bezig was.
Zij heeft zappen onmogelijk gemaakt.
Hoewel de presentatrice ook goed haar best deed. Maar dat drong later pas tot me door.
Hoe maak je wetenschap begrijpbaar, was de bedoeling. Of hoe laat je mensen nadenken over wetenschap.
Dus hebben ze, hun van de VPRO, er een strooisel erotiek in gegooid. Waardoor de aandacht niet verzwakt, was de veronderstelling.
Ik registreerde niets. Ik kon slechts vaststellen dat ‘Vraag Twaaaaaaallllllllllllllf’ aan de beurt was.
Deinende lichamen. Vanuit de heup. Ik staarde haar open mond in. Hun van de camera’s probeerden daarmee te duiden dat ’t geluid daar van afkomstig was.
Ach, men kan mij alles wijs maken.
Ik probeerde mezelf te verleiden naar de andere zangeresjes te kijken. Snel even keuren of zij ook de moeite waard waren richting Amsterdam Noord te vertrekken. Naar de Nieuwendammerdijk. Om de straat af te schuimen.
Maar ik werd steeds afgeleid door ’t voorste meisje.
‘Vraaaaaag Dertieeeeeeeeen,’ weerklonk ‘t.
& Haar vrolijke lach leek voor mij bestemd. Speciaal een tv-programma gemaakt voor mij. Een programma met korte onderbrekingen. Om de schijn op te houden dat ’t toch nog ergens over ging. Moeilijk vragen werden moeilijk beantwoord. Terwijl ik op ’t puntje van m’n stoel wipte, ongeduldig de volgende vraagaankondiging te mogen aanschouwen.
Soms vervloekte ik de cameraman, of de regisseur, als men Jan Vos & zijn band in beeld bracht. Waarbij veel te laat naar ’t koortje werd gezwenkt. Men moest wel weten wat de hoogtepunten van dit programma waren, vond ik.
& Zo bescheiden ook, zo heerlijk naïef, zoals zij haar hand gebruikte om de hangende lok weer in ’t gareel van haar rechteroor te brengen.
Maar in Amsterdam Noord zul je ze niet vinden, op de Nieuwendammerdijk, boodschappentas in de hand, hond aan de riem, de meisjes van ’t koortje. ’t Meisje van ’t koortje, moet ik zeggen. Je zal haar niet kunnen vinden. Jan Vos heeft haar opgesloten in zijn studiootje, zorgvuldig bevestigd aan alle microfoonsnoeren, & slechts 1 keer per jaar laat-ie haar los. Om olijk & gedwee mee te zingen. Mijn aandacht vast te houden. In een programma met korte onderbrekingen, om vragen te beantwoorden. Maar steeds weer komt dan weer:
‘Vraaaaag Twintig.’
‘Dat was de laatste vraag alweer,’ zegt even later Karen van Holst Pellekaan.
Ze glimt nog even opgewonden naar de mannelijke deelnemers. & Dan is ’t afgelopen. De zangeres vertrokken.

We zijn weer veel wijzer geworden in Zijperspace.