‘God, is ’t weer zover,’ zei de man, rukkend om een nummertje los te krijgen.
Die kwam hier dus ook wel vaker. De vorige keer dat ik langs was, had een stoere bouwvakker bijkans ’t nummertjesapparaat ontmanteld & nummertjes wachtenden die na hem binnen waren gekomen uitgedeeld. Tot 1 van de apotheekassistenten met 2 simpele bewegingen ’t apparaat in ’t gareel had gekregen & weer sloot.
De volgende dame kreeg er helemaal geen papiertje uit te voorschijn. De man met ervaring leek niet van zins haar erbij te assisteren.
Iemand anders stond op. Tilde de klep op. Scheurde voorzichtig een bonnetje met nr los. ’t Oudje nam ’t dankbaar in ontvangst.
Bovendien bood-ie z’n stoel aan. Een wijd & vriendelijk gebaar met z’n hand; hij maakte zelfs een onbewuste buiging die werd veroorzaakt door zijn wil haar van dienst te willen zijn.
‘Nee, nee, nee,’ haastte ’t dametje zich te zeggen. ‘Ik heb ontzettend last van m’n rug. & Zitten maakt ’t alleen maar erger.’
Alle wachtenden deinsden als vanzelf enkele cms naar achter. Een mededeling over ’t euvel waar men aan lijdt zorgt ervoor dat men in z’n eigen schulp gaat kruipen als men slechts anoniem aanwezig wilt zijn. Men komt & gaat & laat elkaar met rust in de apotheek van de grote stad.
Ik probeerde de volgende zin van m’n boek tot me door te laten dringen. Even concentreren, moedigde ik mezelf aan.
‘Pingpong,’ klonk ‘t.
‘Welk nr is dat?’ vroeg de oude dame onmiddellijk.
Ze was recht onder ’t bord dat de nrs aankondigde gaan staan.
‘Is dat 419?’ vroeg ze aan niemand in ’t bijzonder.
‘Nee, 417,’ zei de vrouw die naast haar zat.
De man naast me slaakte een zucht & ging onverstoord verder met kijken naar de passanten buiten. Ik zag z’n linkerhand over ’t nr 418 wrijven. Ik had 221, maar dat was een nr voor als ’t recept nog niet klaar lag. Ik zat in de A-serie, hij in de B-serie.
’t Volgende moment was m’n buurman aan de beurt. Plots kroop een glimlach over z’n gezicht. Monter stapte hij op de balie af.
‘419?’ vroeg de dame weer nav ’t geluid.
‘Nee, 417,’ klonk opnieuw als antwoord.
Ik las verder. Nog dieper m’n hoofd voorover gebogen.
M’n voormalige buurman kreeg al snel z’n medicijnen overhandigd, zei vrolijk ‘Tot de volgende keer’ & beende naar de deur. Mijn pingpong klonk al snel daarop.
‘Dat ben ik,’ zei de dame, met een lichte weifeling in haar stem.
De apotheekassistente reageerde snel: ‘Nee, meneer hier heeft 221.’
‘Maar ik heb 419.’
‘Ja, mevrouw. We moeten ze om beurten afhandelen. Anders moeten bepaalde mensen veel te lang wachten.’
Ze had een brede begrijpende grijns op haar gezicht die maakte dat ’t vrouwtje deze uitleg snel wilde accepteren.
Ik gaf ’t recept af.
‘Zijp,’ zei ze vanaf de andere kant van de balie. ‘Geboortedatum?’
’10-4-64,’ zei ik routineus.
Ze stak haar neus in ’t beeldscherm, haar bril gleed als vanzelf tot op ’t puntje van haar neus.
‘Heeft u dit recept voor ‘t 1st?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Ja, inderdaad.’
‘Ik zie hier heel veel medicijnen staan, maar deze zat er niet tussen.’
‘Nee, ik heb van alles al geprobeerd, maar dit wordt een nieuw avontuur.’
Ze lachte me toe. & Ging vervolgens achter, bij de lades, voor me aan de gang. Een doosje, een stripje, een a-4tje, een krabbeltje & een bevestiging van haar collega, ook met krabbel.
‘Ik geef u maar 10 mee,’ zei ze bij mij teruggekomen, ‘omdat dit de 1e keer is. Maar er zit wel een herhaling op.’
‘Dat dacht ik al,’ probeerde ik mijn ervaring met deze gang van zaken te tonen. ‘Maar ik zie dat er in ieder geval veel leesmateriaal bij zit.’
‘Ja, de bijsluiter zit er in. & Hier heb ik een papier over bètablokkers in ’t algemeen.’
‘Ah, daar wilde ik ook veel over weten.’
‘Alstublieft,’ schoof ze met een glimlach me ’t doosje met toebehoren toe. ‘Alles staat er in.’
‘Bedankt,’ keerde ik me om. ‘& Tot ziens.’
Bij de 1e stap klonk ’t pingpong alweer.
‘Nu moet ik toch echt aan de beurt zijn,’ hoorde ik ’t oude vrouwtje zeggen toen ik de deur vastpakte.
‘Heeft u dan 419?’ hoorde ik de apotheekassistente vragen.
‘Ja, toch? Hier staat toch 419?’

De deur ging toe in Zijperspace.