Ik zei: ‘Vond ik ook’, nadat hij me meldde dat ‘t een leuk gesprek was, terwijl ik m’n hand ter groet op z’n schouder legde, vanmiddag.
M’n voor mij vanzelfsprekende gedachte was dat ik niet kon communiceren. Hoewel ik dat niet als een concreet pakketje aan mezelf kon presenteren. ‘t Was nog niet kant & klaar, de hachee moest nog even doorsudderen. Daar staat minstens een paar uur voor, had m’n moeder mij geleerd. Dat lag niet alleen aan ‘t vlees.
Ik heb vaak haar advies niet opgevolgd, tot ik er, misschien niet net zo vaak, achter kwam dat ‘t niet anders kon.
Evengoed vond ik ‘t niet zo slecht gevonden. We geven nog geen handen. Laatst was ik verbaasd er wel 1 te vinden in die van mij.
Ik sputterde vergoelijkend dat ik gelukkig toch al gevaccineerd was. Dat was 1-richtingsverkeer naar mezelf. Geïntendeerd, maar luidop.
Nog binnen enkele minuten gebruikte ik ‘tzelfde opnieuw, die klop op schouder. Dit keer omdat ik ‘t gevoel had dat ik dan beter onthouden zou worden.
Momenteel dwingt dit mij te bedenken hoe ik dan op dat idee was gekomen, of hoe die intuïtie zich wederom aan me opdrong.
‘t Was geen truc, ‘t was geen gebaar, ‘t gebeurde gewoon. Iets diep van binnen, zou je bijna zeggen, een vergeten zelf. Wat ik meegekregen had, als m’n moeders hachee, die niemand anders beter kon bereiden, hoewel veel ui.
Ik zag mensen die smeekten om een omhelzing & stond er onverstoord bij.
Ik heb nagedacht over een kus op m’n lippen, maar vond ‘t vooralsnog niet nodig, ben overgeschakeld op een box om de mannen gerust te stellen: kon er geen gevaar in zien, maar ‘t deed me ook niet echt iets.
Behalve dan de 1e keer. Toch een soort ‘Wauw’.
Daarna vooral onhandig. Hield me voor dat ‘t een te lange afwezigheid was. Moest ook denken aan de introductie van de high 5, of de klappende handen die je van ver aan zag komen dat ze goed moesten vallen: klappende handen van 2 personen moeten klinken, want anders…
Mannending natuurlijk.
Die van dat je ze juist moest missen, elkaars handen, die snapte ik nooit. Dan moet je schijnbaar héle goede vrienden zijn.
Ik denk dan altijd aan de 1e klas lagere school. De 1e klas Havo/Vwo evenzo. Daar waar geen gebruiksaanwijzing voor geschreven was. Zelfleerzaamheid.
De 1e kus moet ik dus nog krijgen. Terug beredeneerd denk ik dat ‘t rond 4 maart 2020 geweest moet zijn. Gelijk aan mijn einde van de Ziektewet. Daarna handen wassen, kapje aanschaffen (dat was vooral lenen in ‘t begin, zo stijf zat ik evengoed in m’n gewoontes), niet te vaak naar buiten, niemand tegenkomen als buitenshuis wel.
De 1e kus dus. Ik kreeg er 1 van m’n schoonzus. Gewoon op m’n wang. Beiden vacc-volledig inmiddels.
Maar dat is niet wat ik bedoel.
Zoals we vroeger vriendinnen gedag zeiden. Zij mij.
Seks heeft zijn herintrede gedaan bij dat idee. Ik heb seks met ze bij nadere beschouwing.
Wat niet de bedoeling was.
Nog maar even doorgaan met geheelonthouding in Zijperspace.