Iedereen heeft een snijplank. Sommigen hebben er wel 2, of meer.
Van dat laatste soort was ik er ook 1. Alleen niet praktiserend: ik gebruikte er maar 1 uiteindelijk. Ik heb bij die plotse opruimbeurt nog overwogen om die houten versies van snijplank te gaan verstoken. Maar toen had ik nog geen tuin met een houtkachel tot mijn beschikking.

Wat dan gebeurt bij snijplanken, ik weet niet of dit specifiek een functie van ze is (functie in de betekenis van wat ik me tijdens mijn studie FTV-wetenschappen eigen moest maken), maar ze doen iets met je.
Ze doen iets met míj, wellicht klinkt dat beter.
Er ontstaat een waarom. Een vraagteken die zich uitwasemt over dat goedje hierboven, ‘t lijkt alsof ‘t warmer wordt daar, er van binnenuit, tegen de kap die ‘t omringt, aangeduwd wordt. & ‘t Borrelt, er is activiteit, waarbij zoiets van álles wat daar ook maar enigszins kan bewegen zich breder maakt, er tegen elkaar aangeduwd wordt & er kreten klinken die eisen om vooral nog wat meer ruimte.

Goed, daar moet ik ‘t vooral niet te veel over hebben, dat wordt te verbeeldend van iets wat wellicht beter abstract kan blijven & ‘t is ondertussen vast wel duidelijk genoeg.
Ik denk na, daar is alles wel mee gezegd eigenlijk. Dankzij die snijplank.

Gelukkig ben ik onderwijl ook bezig m’n eten te bereiden, een wel heel alledaagse functie van de snijplank. ‘t Kan m’n ontbijt zijn, avondmaaltijden in serie (ik heb een vriezer) of green chilli pickle (verdere info hierover volgt later).
Maar die snijplank, vooral die witte van kunststof, de overlevende zogezegd, brengt dat proces in werking. Ik denk na over onbenulligheden: iel, breed of laag & of in diverse andere vormen & blaas dat dan nog een beetje extra op. Een iel wordt een ieltje, breed breder, laag is diep. Welnu, voordat men mij & de zogenaamde interne conversatie tegenover de snijplank uit ‘t oog verliest:

Daar werd Zijperspace geboren, alleen wist-ie ‘t nog niet.