De soul heeft me weer eens bevangen. ‘t Gebeurt me zo eens in een wijl. Dan laat de sfeer, de treurnis, de timing van de zanger niet los.
‘t Zijn bijna altijd songs over verdriet, verlies & een verlangen. Alles wat ‘ver’ is van herstel of bereik, maar tegen beter in wordt wederom een klaagzang gezongen over hoe gedacht wordt ‘t doel, de liefde, toch weer te bereiken.

‘t Maakt me melancholisch. Ik hoef niet naar de tekst te luisteren. Ik voel de treurnis zo wel aan.
Overigens niet dat alle soulnrs datzelfde thema hebben; ‘t zijn vooral dat melodramatische wat mij specifiek aantrekt. ‘t Was voor mij als een verlossing dat de serie ‘Deep Soul Treasures’ met diepe treurnis verzameld door Dave Godin op een gegeven moment verschenen.
Van de week kwam ik er achter dat er van een ander label dan Dave Godin’s Kent in 2013 ‘t album ‘Troubled Waters; Deep Soul from the Deep South’ was verschenen. Ik dook er op mijn beurt ook diep in, zoals een mens niet anders kan als je ooit in je jeugd je ziel verkocht hebt aan dramatisch verdrietige soul.

Terwijl ik teksten typte, uren achter elkaar, sleepten ‘t liefdesverdriet, de verlating & ‘t lot van opeens alleen, telkens weer aan me voorbij. Ik had ‘m op repeat kunnen zetten, maar ik deed nog liever de moeite de site opnieuw te voorschijn te halen & ‘t 1e nr te herstarten, waarop de rest vanzelf opnieuw volgde. De golven van melodrama konden herbeginnen, me zacht bewerkend met een weeë doem.

Om mezelf de volgende dag niet ‘t afstompen door herhaling te bezorgen, ging ik op zoek naar alternatieven voor Deep Soul. Dus volgden soulballads, soulduetten (bijna altijd een liefdesstrijd van laten blijken dat je bij elkaar hoort, ondanks de zware taak daar moeite voor te blijven doen) & uiteindelijk werd m’n grootste ontdekking Soul Monologues.
Ik jatte ze bij degene die zijn favorieten bij elkaar had verzameld & vulde die nog een beetje aan met ander jatwerk & wat ik toevallig tegenkwam.

Meestal is zo’n monoloog geen preek (dan wordt ‘t al snel gospel tenslotte), hoewel ‘t kan voorkomen, zonder dat een religieuze lading krijgt. Eerder een bezinning van wat er fout is gelopen, hoe iemand gehecht was aan een ander (z’n moeder bijv, maar meestal de verloren liefde) & als de gevoelens dan lyrisch ipv relatief nuchter vertellend worden, dan begint alsnog de zang.
Meestal. Want ‘t kan ook anders bij deze ‘monologues’.

‘t Was een rage toentertijd. De jaren ’70. Barry White, Isaac Hayes; hun stemmen trilden door menig huis in de tijd dat Toppop dat soort soulartiesten regelmatig over de vloer had. Dat was nog enkele jaren voordat ik door soul bevangen werd. Maar dat mocht juist niet door dat soort tv-programma’s getoond worden. Die waren al versleten door de overdaad van herhaling van dergelijke popprogramma’s.
Ik ontdekte ‘t in soul gespecialiseerde Kent Records & verzamelde al hun thema-compilaties, in zoverre m’n budget dat toeliet.
Daar zaten naar m’n herinnering mij, misschien wel bedrieglijk, vertelt geen monologen bij.

Misschien wel een geluk, want nu kan ik zonder in ‘t verleden van tevoren aangekondigde verveling onbekommerd genieten van al die voor liedjes lange speeches die je in andere stromingen niet zo snel tegenkomt.

Terwijl in Zijperspace alleen de toetsen praten.