Ooit, redelijk vroeg aan de andere kant, heb ik besloten pas te sterven als m’n leeftijd zich had gespiegeld aan de millenniumwisseling. Wist ik veel dat ik dat mogelijk zou halen. Wist ik veel van anderen niet.
Tegelijkertijd hoor je dergelijke zinnen niet te schrijven: er doemen mooie vrouwen op, toen jonge meisjes nog, waarvan je twijfelt of je ze als ouder, of: ‘vrouw’, mag omschrijven. Een kink in de aderkabel die je de adem ontneemt bij verloren schoon. Want ze waren toen al jonger, hebben mij nooit in kunnen halen.
Ik sla daarbij de mannen over, de, ook, jonge mannen. Want meestal werden die geveld door coke, heroïne, handel, & alles waar ik geen goede kijk, geen werkelijke weet van had, maar wel van horen zeggen. ’t Gebeurde immers om me heen.
Men moet weten: Den Helder. Aanvoerlijn.

Maar ook die meisjes dus. Hoewel ze snel oud leken. Of anders versleten door structureel opgelegde honger.
Krassen ook.

Ik wil dat altijd overslaan. Geen deel van m’n reputatie/levenslijn te laten worden, uiteindelijk dat te laten zijn, deel van mij. Maar vooral niets meer: ’t was deel van hun dat nu deel van mij is.
Evengoed heb ik er veel over gesproken. Met vrouwen, wederom. Om af te tasten, te weten, te voelen. Vooral waarom ik overleef & niemand van hen meer zie. Een doorlopend gesprek dat steeds meer monoloog is geworden te worden.

& Waar is Carel, m’n broer? Waar zijn de begrafenissen die ik heb bezocht? Waar heb ik Pim achtergelaten die ik geen afscheid durfde aanzeggen, die ik later lange jaren jankend tegen ’t keukendeel van haar ouders huis heb horen smeken, horen vloeken mezelf niet te verdoemen? Ouders, weggestuurd voor dit afscheid. Steeds een herhalende dreun, haar hoofd tegen dat deel waar ’t normaliter hoorde te eten, maar zij dat zo veel mogelijk vertikte.
De brief ook die ik kwijt ben geraakt, waarin haar spijt voor die preek, waarna niets meer volgde.

Carel had later een andere manier. 1st Preek, toen dood.
Ik was ’t beiden niet eens.

Er is nog een eind te gaan naar de spiegelkant van Zijperspace.