Op de bank gelegen, een kussen op m’n borst, boek erbovenop zodat de nek niet te veel last van lezen heeft. & Ik bedenk, de letters & zinnen uit ’t boek schrapend, want ik wil door, meer bladzijden verslijten, ’t boek uit z’n kaft rechtzettend, zodat er geen krommingen in de zinnen zijn te bemerken, de regels rechtlijnig zijn; ik bedenk dat ’t ook kwellend kan zijn.
Die wil om door te gaan bladzijden te slijten. M’n nek, m’n nek, die kreunt.
Maar ik moet door.

Vanochtend ben ik snel de deur uitgegaan; er werd regen voorspeld & er was nog voorraad nodig voor maaltijden op deze logeerplek. De katten waren ruim voorzien, maar de verzorger kon nog wel wat gebruiken in geval van een voortdurend slechtweerscenario.
Nadeel is dan wel dat je hoofd daar in blijft hangen, er bij terugkeer op logeerplek te vaak wordt gekeken wat de verwachtingsapps voorspellen. & ’t Daardoor de ruimte, maar natuurlijk vooral de tijd beperkt.

Niets lijkt meer mogelijk. Ik lever me daardoor gemakshalve veels te vroeg over aan ledigheid, in dit geval vooral een boek, kan geen kwaad, maar doe er ook maar een vroege borrel bij, gedwongen door nieuwsgierigheid van de morgenvroege aankoop. De slijterij stond toch vlak naast die zojuist afgevinkte ochtendaankopenlocatie.

Ik overleef ’t wel, die verdwalingen, mis evengoed een volgende etappe in de Tour, want ditmaal wél een rustdag op de maandag, maar krijg kramp in de nek van zoveel liters boek. Toch zeker 150 blz, terwijl ik ook nog tijd vind om 2 maal te eten, m’n lichaam te wassen & fruitvliegjes te bestuderen op al dan niet inheemsheid. Regelmatig wegwuivend van de volgende borrel, afkomstig van diezelfde ochtendinkopen.
Had ik immers recht op, want ze konden een kwartier lang de sleutel van de winkel niet vinden. Waardoor vergoelijking m’n reeds mislukte dag, zo vroeg reeds (de morgen was alweer zo’n beetje voorbij), was binnen komen sluipen.

Lonkend, heel veel lonkend, naar de dag van morgen, heb ik de weersverwachtingen toch weer aangezet, aangezwengeld, wakker gemaakt.
Moet je niet doen, neem dat van mij aan. ’t Is beter de niet-geregende druppels te genieten & door de rest heen te glippen. Een doekje voor ’t bloeden bij de hand te hebben onderweg, daar desnoods op te gaan zitten, zodat een droge bips u na afloop kan vertellen dat ’t die rust goed gebruiken kon & er geen schimmelvorming aan had overgehouden.

Morgen proberen we alles opnieuw in Zijperspace.