Toetsen

Ik heb ‘t vast al eerder gehad over dat ik ‘t niet kan laten te schrijven.
Hier.
Onder ‘t alziend oog van menigte die voorbij kan komen & mij in m’n naaktheid toeren uit kan zien halen met m’n toetsenbord, dat ze denken, nou, als hij zo verder gaat, dan zijn die letters zo versleten.
Klopt! Ze zijn in ieder geval onderweg geleidelijk onderweg meer & meer op m’n vingers te zitten (waste ik niet mijn handen bij regelmaat) dan op de toets die bij hun hoort.

Ooit heeft iemand m’n teksten door een online tool gehaald, die toentertijd massaal de markt opkwamen om blogs & andere sites mee op te sieren, want onzinnige weetjes over jezelf of anderen, dat kan tenslotte leuk zijn voor de gemakkelijk te verleiden toevallige passant. Aankleding van je blog zonder toegevoegde inhoud eigenlijk.
Deze tool plaatste de inhoud van je site geabstraheerd in een wolk (later ging dat ‘tagcloud’ heten) van veel gebruikte woorden. Des te groter & centraler ‘t woord in je wolk verscheen des te belangrijker deze was in de teksten die je produceerde.
Je gebruikte dergelijke woorden gewoon bovengemiddeld veel.

Mijn weblog, een lijflog, zoals ik dat zelf noemde (& anderen met mij), waar alles gaat over ‘t dagelijks leven van degeen die ‘t blog beheert, werd een wolk dat als groot & allesbepalend hart ‘t woord ‘IK’ centraal stelde.
Daar werd nog een grapje bij gemaakt dat mij niet zo beviel.
Nog jaren moeite gehad die persoon opnieuw weer aardig dan wel grappig of iets anderszins te vinden.

Ik moet toegeven dat de ‘K’ een schilfertje heeft verloren. Maar dat is lang niet zo erg als de ‘E’ die z’n bovenste horizontale streepje inmiddels heeft verloren, of de ‘S’, wiens slang die ‘t personifieert onthoofd moet zien. ‘t Meest gehavend is de ‘D’ er aan toe, die onzichtbaar tussen de woorden & zinnen van m’n toetsenbord richting beeldscherm glipt.
‘t Is maar goed dat Scheidegger mij heeft geblindeerd bij zijn lessen sneltypen. Ik hoef de gemankeerde letters niet constant in hun traag vorderende weg naar vervaging te aanschouwen daardoor.

Ik heb even gecontroleerd, een tel mijn vingers opgetild, & heb kunnen constateren dat ‘IK’ zich nog steeds glorieus onder de rechtermiddelvinger bevindt (ja, deze ‘t’ als vervoeging klopt in deze)(overigens een grappige constatering: links middelvingerbelangrijk is DE, z’n rechts slijtgevaarlijke broeder is IK, maar dan van boven naar beneden gelezen). Daarbij moet ik voor de ‘I’ een wipje omhoog maken & kan die dus doorgaans vrij ademen, terwijl de ‘K’ gevangen zit zolang er geen beweging zit behalve als zijn aanwezigheid op ‘t toetsenbord nodig is.

Ik heb via Marktplaats enkele maanden geleden een nieuwe deze kant op laten komen. ‘t Was een koopje, zeker als ik ‘t vergeleek met de andere aanbieders van de Microsoft “Natural” Ergonomic Keyboard v1.0.
Ik heb nog geen behoefte aan een nieuw toetsendom. Al bestaat de ‘D’ al een tijdje schijnbaar niet meer, ik weet ‘m vrij regelmatig te verzoeken zijn essentiële daad voor mijn Ik-heid te verrichten: mijn drang mijn talig bestaan voort te zetten zolang mijn vingers mij dienen alsook die olijk klapperende toetsen die ‘t stomme geluid uit m’n hoofd met hun tikkend ritmiek tot een mogelijk stilzwijgend verhaal in elders hoofd kan vormen.

‘t Maakt een waarlijk lawaai, de & ik in Zijperspace met elkaar als je ‘t allemaal bij elkaar optelt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *