Merel is net zo min als haar lezers gek van de zigeunertrio’s, die regelmatig een zeer kortstondig optreden proberen te volvoeren in de smalle paden van de treinwagons.
Ik heb ‘t ook 1maal mogen meemaken in soortgelijke situatie. Doordat ‘t een mij opgelegde belevenis was, temidden van zeer veel mensen op een klein oppervlak, kon ‘t mij ook niet bekoren. Men heeft al zo weinig leefruimte op een moment dat men juist op weg is van ‘t openbare leven naar ‘t leven van zichzelf, de eigen woning. In dat overgangsgebied hoort men niet zo wreed in te breken.

Totaal anders ervaarde ik ‘t trio, dat voor m’n deur de buurt stond te amuseren. Letterlijk amuseren, want iedereen stond in z’n deuropening of op z’n balkon te genieten van hun spel, dat vrolijk de ruimte tussen de hoge muren van de woningen vulde.
In 1e instantie dacht ik dat ze een balkon toespeelden, een opdracht uitvoerden door een muzikale aubade aan een dame uit te voeren, omdat ze zich leken te richten op de mensen staande op hun balkons. De trompettist had zelfs een romantische bloem aan z’n instrument bevestigd, waardoor m’n indruk versterkt werd.

Ik kwam aanrijden, net terug van werk. De muziek kwam me tegemoet waaien terwijl ik m’n straat inreed. Waarom staan alle mensen daar buiten? dacht ik. Precies voor mijn deur. Of er tegenover. Of schuin erboven.
& Iedereen keek vrolijk. De moeder met kinderen staand naast hun fietsen, de man met z’n vrouw vooroverleunend aan de reling van hun balkon, m’n buurman die met een handje vol geld de deur uitliep. Iedereen keek verwonderd lachend naar ‘t trio.
De trompettist richtte zich al blazend naar de bovenbuurvrouw die een dichtgeknoopt zakje met geld had laten vallen, z’n gezicht vleiend zacht, met een ogenschijnlijk gemeende lach. De saxofonist pauzeerde ondertussen om ‘t zakje op te rapen.

Ik zette m’n fiets binnen, de deur wijdopen, gooide m’n jas uit, m’n pet af, bleef in de deuropening nog ff staan kijken. De straat was opeens een buurt. We leerden eindelijk elkaars glimlach kennen, de sprakeloosheid van elkaars gezicht aflezen.

Van een 30-tal meters kwam een groepje kleuters aangelopen, enkele hadden de handen ineengeslagen. Langzaam, stapje voor stapje. Nieuwsgierig naar wat voor bijzonders nog nooit vertoonds zich bij ons in de straat afspeelde. Ze bleven staan op 5 meter afstand.

& ‘t Trio speelde verder.
& Liep de straat in.
Ver weg, verzonk ‘t geluid tussen de woningen.
& Leek nog minutenlang in de hoofden van de bewoners door te spelen.

Er was een straat in Zijperspace die plots buurt mocht heten.