Ik krijg een telefoontje van een collega: ‘Ik heb hier wat studenten van Uilenstede die tijdens een uitzending enkele soorten bier willen laten proeven aan een groep mensen. Ook ons bier. Ze vonden ‘t leuk als 1 van ons er aan mee zou doen, dus dachten we meteen aan jou.’

Ik kon 2 maanden de kamer onderhuren van een mede-student aan de bibliotheekacademie. In 1 van de grote flats, gelukkig niet op de bovenste etage, maar slechts 2-hoog. De reputatie van de flats had me in Den Helder al bereikt: ‘t zouden zelfmoordflats zijn; regelmatig werden de bovenste etages gebruikt om een duik in vergetelheid te nemen.

Buiten de afdeling hoefde je ook niet veel gezelligheid te verwachten. De omgeving was een grauwe bedoening (dat zou natuurlijk aan ‘t jaargetijde hebben kunnen liggen), er was geen café in de buurt & de soos op ‘t terrein trof ik nooit open aan. Bovendien moest je erg op je spullen passen, zo was ik gewaarschuwd. Niet duidelijk genoeg, want binnen enkele dagen was m’n achterwiel gejat. Bijna huilend van verontwaardiging stond ik machteloos & zonder vervoer voor ‘t centrum naast ‘t mij aangedane onrecht.

Nee, de gezelligheid moest je binnen de afdeling zoeken. Zoals tijdens ‘t frisbeeën in de gang. Bij ‘t etentje bij de brabantse buuv. Tijdens ‘t zuipen bij de losbol van de afdeling, die ‘t kon maken, want hij zou toch kunstenaar worden. Bij de saaie tandarts in opleiding, die zo lekker te pesten was ism de kunstenaar in spe.
Ook voor ‘t afkatten was ik daar op de juiste plek, want bijna alle vrouwelijke bewoners van de afdeling konden er wat van. De telefoontikken moesten genoteerd; ik zou wel weer degene zijn die dat niet had gedaan. De keuken was niet opgeruimd. Er stond te veel troep van mij in de ijskast. Ik was aan de beurt voor corvee. We moesten ophouden met lawaai. Ik maakte gore maaltijden klaar. Nee, behalve de brabantse buuv was ‘t er geen lolletje een vrouw tegen te komen.

Er had zich iemand laten vallen vanaf de flat naast die van ons. We kregen ‘t al snel de volgende dag te horen, want de politie ging alle afdelingen langs met foto’s van ‘t slachtoffer.
-Spreek je wel van ‘slachtoffer’ als iemand zelf de keuze heeft gemaakt er een eind aan te maken? Ok, je bent slachtoffer van jezelf, maar niet van een ongeluk of een misdrijf.-
De enige foto’s die ze van de persoon hadden, waren degene die zijzelf hadden genomen. Men had dus niet echt trek om een poging te ondernemen ‘t misvormde lichaam te herkennen.
Vlak voordat de politie onze afdeling had bereikt, kregen we te horen dat een vriendin van de brabantse buuv, enkele etages hoger, ‘t lichaam had herkend. Dat voorkwam dat m’n kort verblijf op Uilenstede geheel in een negatief daglicht werd gezet.

Goed. Na 17½ jaar ga ik weer ‘ns terug naar Uilenstede. Wellicht dat degene die tegenwoordig op mijn toenmalige kamer verblijft, mij die avond bier zal zien proeven. Of die persoon daar dan iets mee opschiet, valt te betwijfelen.

In ieder geval een avondje gratis bier in Zijperspace.