uuuuhhhhh

We hebben 1st een kort gesprek gehouden over wie ’t dan zou doen. Remco had ’t vorig jaar gedaan, nu mocht iemand anders.
Ach, als ik ’t deze keer doe, doe jij ’t de volgende keer. Dat was ong de oplossing.
Bleek ook nog ‘ns dat ik de enige was die op dat moment beschikbaar was.
‘Ja,’ meelde ik, ‘eigenlijk heb ik een crematie, maar dan zal de dode ’t eens een keertje zonder mij moeten doen.’
Er zijn er al zoveel dood gegaan de laatste tijd. Je bent op een gegeven moment elke week aan ’t herdenken.
’t Zijn goede jongens, of dat waren ze, dat wel, maar we moeten als personeel ook afstand kunnen nemen als we iets anders te doen hebben.
Dus ik zou ’t doen. De volgende dag, om 4 uur ’s middags.
Rond dat tijdstip zit ik toch nog achter de computer thuis. M’n dagelijkse routine van de afgelopen 3 maanden. Van ’s ochtends vroeg tot zo ongeveer 4 uur. Afhankelijk van hoe lang ik me in kan houden. & Dat inhouden, dat gaat steeds beter.
Ik ben wel ‘ns pas rond 7-en de deur uitgegaan. Voor iemand met mijn onrust is dat een wereldrecord. Toen was ik dan ook wereldrecords schaatsen aan ’t kijken; die zijn in staat me lang tegen te houden.
Ik gaf m’n telefoonnrs op, Remco gaf ze door.
Om 3 uur, die bewuste dag, belde Roswitha.
‘Dag, meneertje, ik ben ‘t.’
‘Dag, mevrouwtje, ik dacht dat je Michiel al was. Dat-ie opeens een uurtje vroeger belde.’
‘Oh, dat was ik helemaal vergeten.’
‘Ik niet.’
Vervolgens hoorde ik een uur lang niets.
Helemaal niets.
Waardoor ik andere dingen ging doen. Dat gaat dan vanzelf.
Ik schreef teksten, ik schreef meeltjes, ik ordende bepaalde zaken, & ik dacht na.
Een hele bezigheid voor iemand die niet veel later iemand anders te woord moet staan.
Dat is professioneel, dacht ik, je niet af laten leiden & gewoon doorgaan. Een minuut is een minuut & daar kun je als je wilt niks in stoppen, maar een regel tekst ingeslagen vanaf je toetsenbord past er ook wel in.
& Terwijl ik dat dacht, gooide ik nog een slok bier in m’n keel.
Tegen de zenuwen. Want zie je, die waren er toch onverwachts wel. Vanaf 4 uur, om precies te zijn. Vanaf ’t moment dat ik dacht dat ’t niet door zou gaan.
Dus ik ramde op de computer, of eigenlijk ’t toetsenbord dus, wijdde uit, kortte in, voegde iets toe & schrapte dat dan ook maar weer, toen plots de telefoon ging.
‘Ja, met Ton,’ zei ik.

Marien kwam even langs in Zijperspace.
(iets meer dan dat geluidsfragment vindt men hier)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *