Ik doe de laatste tijd een spelletje. Dat maakt ‘t allemaal wat makkelijker.
Ik neem ‘t 1e woord dat ik vanaf een bepaald moment in een boek tegenkom & daar moet ik dan een stuk over schrijven.
Dat bepaalde moment is ‘t moment dat ik me bedenk dat er nog iets geschreven moet worden.

Ik heb ‘t tot nu toe 1 keer toegepast.
Niet een erg actief uitgevoerd spelletje, maar men zou kunnen zeggen dat ik er mee bezig ben. ‘t Heeft al 1 keer tot positieve resultaten geleid.

Ik heb ook wel ‘ns mensen gevraagd of ze een woord wilden noemen. In een ver verleden was dat. ‘t Bloggen stond toen nog in z’n kinderschoenen. Weet je wel.
Dat men vooral niet vergeet dat ik al heel oud & oldskool ben.
Zei men: jodenkoek. Dan schreef ik over jodenkoeken.

Zo werkt dat nu ook ongeveer.
Ik lees een boek. Bedenk me, enigszins schuldig (een onontkoombaar gevoel, dat hoort bij mij & schrijven; zonder schuldgevoel geen tekst), dat ik nog niets heb geplaatst, probeer evengoed de letters & woorden te volgen die m’n ogen als vanzelf af blijven tasten & neem me dan voor dat ‘t 1stvolgende zelfstandig naamwoord ‘t volgende onderwerp moet zijn.

Wammes, daar is ‘t onderwerp.
Blijkt de hoofdpersoon op dat moment zijn onderbroek aangetrokken te hebben: ik ga ‘t over mijn overgang van slipjes naar strakke boxers hebben.
Heeft-ie moeite de straat over te steken: geheid dat ik een zebrapad in een groot avontuur een rol laat spelen.
Zit-ie op de wc (geen zorgen maken, mensen; hoofdpersonen, zowel in film als in literatuur, zitten zelden of nooit op de wc): ik geef een vademecum over hoe men ‘t beste de billen kan vegen bij temperaturen die de 30 graden overstijgen.

‘t Kost me geen moeite.
‘t Woord dicteert de inhoud.
Ik moet alleen iets opgelegd krijgen. Een dwingend woord dat me richting verhaal dirigeert.

O ja, dan ook nog de tijd. & De lichamelijke conditie.
Die moeten ook nog meewerken.

Maar in principe bestaat ‘t verhaal al zogauw ‘t woord zich aankondigt in Zijperspace.