Vader-aan-Moeder-brieven (III)

‘t Is moeilijk me goed voor te stellen dat hij dus 20 is & zij 18. De toon van de brieven, zeker ook deze 3e, klinkt alsof ze al lang een relatie hebben. M’n vader naar Australië, al werkend, m’n moeder… die zal wel al in ‘t naaiatelier van Nijpels werken in die tijd. Hoeden naaien, geloof ik. Meer dan huishoudschool was niet nodig, want ze kon zo aan ‘t werk.

Maar tegelijkertijd, je weet ‘t als je de brieven leest, ook al is ‘t slechts m’n vaders stem, dat ze nu al voor elkaar voorbestemd zijn. ‘t Vertrouwelijke, de losse hand waarop m’n vader zijn relaas vertelt. Hij weet blijkbaar dat alles wat hij zegt op de juiste bestemming komt, op juiste waarde wordt ingeschat. ‘t Missen voel je, maar ‘t lijkt alsof ik de onzekerheid die bij die leeftijd & die situatie hoort niet zie.

Hij vertelt dat hij met collega’s op hun vrije dag aan wal mochten om in Melbourne naar een lunapark te gaan. Een tussenhaakjes legt uit dat dat een soort kermis is. Die blijkt echter op maandag altijd gesloten.
Gelukkig kan er iets verderop ook geschaatst worden. Voor een klein bedrag mogen ze een uur de baan op met gehuurde schaatsen. Als er een wals door de speakers wordt ingezet is ‘t de bedoeling dat iedereen aan de kant gaat om plaats te maken voor de ‘rondrijdende paren’.

Je hoort ze denken op dat moment. Hij schrijvend, zij ontvangend.
Ze zijn 20 & 18, dacht ik op moment van lezen vooral. De halve wereld ligt tussen hen in. Hij op een ijsbaan, zij aan ‘t begin van de zomer.
‘t Verhaal dat m’n vader al schrijvend vertelt moet dan nog de vliegreis maken, nadat hij dat op de volgende haven – hij heeft net de kust van Melbourne achter zich gelaten – op de bus heeft gedaan.
Hij waarschuwt dat haar verjaardag waarschijnlijk niet gehaald zal worden. Dat had ik door de volgorde van de stapel brieven eergister al begrepen.

Hij heeft al 21 platen gekocht, vertelt hij ook. Echte jazz. Die zij misschien wel niet zo mooi zou vinden als hij.
Wij toen nog ongeboren zoons later ook niet.
We moesten ons door de zondagen bijten als hij weer eens toestemming had om aan z’n collectie te werken. Wat er zoal in zijn verzameling zat werd systematisch afgewerkt & aangevinkt in 2 meer dan vuistdikke catalogi, gevuld met alle gegevens over die echte jazz van toen.

‘t Jazzprogramma dat juist op dat moment door Zijperspace dreigt te gaan schallen, wordt fluks weggedraaid.

Eén reactie op “Vader-aan-Moeder-brieven (III)”

Laat een antwoord achter aan Jan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *