verdragen

‘t Is een waardeloos gevoel. Eindelijk weer tevreden over de stukjes die ik schrijf & dan overdonderd worden door pijn in m’n arm.
Meteen staat elke gedachte in ‘t teken van de pijn. Hoe ‘t te vermijden & hoe ‘t te dragen. Ik voel me een zwakke man die geen centje van die pijn kan verdragen, onmiddelijk erdoor gevloerd wordt, in tegenstelling tot vrouwen die geplaagd door eenzelfde gradatie van onwel, hun gewoonlijke dingen lijken te kunnen blijven doen.

& Doordat alle aandacht naar m’n arm uitgaat, weet ik ook geen zin te schrijven die ook maar enigszins loopt, laat staan tot de verbeelding spreekt.

Xcuses voor zo weinig zinvols vanuit Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *