M’n vader wordt 70 jaar aan ‘t eind van augustus. We vieren ‘t een paar dagen later. Op een zondag, zodat ‘t niet zoveel moeite kost iedereen bij elkaar te krijgen.
We vieren tegelijkertijd ‘t 45-jarig huwelijk van m’n ouders. De meeste mensen zijn nl op vakantie op de officiële datum. Dat was bij m’n ouders zelf in ‘t verleden ook altijd ‘t geval. Ze vierden ‘t daarom altijd in ‘t buitenland. ‘t Is beter beide festiviteiten op 1 datum te kombineren.

M’n vader weet van niks, iedereen houdt z’n mond erover tegenover hem. Da’s ook beter voor hem. Anders gaat-ie zich er alleen maar druk over maken. & Op ‘t moment zelf heeft-ie er dan geen zin meer in.
‘t Is wel belangrijk dat we ‘t nog 1 keer groot vieren met de hele familie, vindt m’n moeder, want ‘t zal wel de laatste keer zijn dat Pa ‘t nog op zo’n manier kan meemaken.

Vanmiddag, in de Kleine Zaal van ‘t Concertgebouw, zat een begeleidster van een oude man in rolstoel voor me. Net als ik aan de zijkant van de rij, waardoor ze kontakt kon houden met de man. Ze fluisterde voor aanvang van ‘t optreden een paar keer met ‘m. Ver voorovergebogen, want de man leek een beetje hardhorend. & Dermate hard dat ik mee kon luisteren. Maar wat de man zei kon ik niet verstaan.
‘t Zou toch leuk zijn om dat vaker te doen, vertelde ze de man. Dat moesten ze nog een keer herhalen volgend seizoen, met z’n allen. O nee, dat zou hij waarschijnlijk niet meer meemaken, zei ze.

Ik zat daar, achter haar. Mezelf afvragend wat ze met die zin bedoelde.
Ik hoorde opnieuw m’n moeders woorden.

& Als we er een ongelooflijk feest van maken. Als ik ‘m vertel wat ik er allemaal van vond. Als we ‘t mooiste dat beschikbaar is ‘m voorschotelen. Als hij de heerlijkste maaltijd eet ooit. Als ik ‘m voorlees wat ik tot nog toe over ‘m geschreven heb.
Zou hij zich dan realiseren dat ‘t de laatste keer misschien wel is?

Dat ‘t een mooie tijd was, die tijd in Zijperspace.