Ze zijn weliswaar al een paar jaar oud, maar ik hecht er nog steeds waarde aan. Ondanks ‘t feit dat ik ze niet nogmaals bekijk. (Moet 1 dezer dagen toch weer kontakt opnemen met Josje, want we zouden Die Zweite Heimat samen nog eens gaan bekijken). ‘t Materiaal is gevoelig voor vergankelijkheid, dus lang zullen de videobanden ‘t niet meer uithouden. Hoewel: enkelen hebben een overstroming overleefd; getuigt van bepaalde mate van overlevingsdrang. Erg veel langer dan 10 jaar zullen de films op videotape echter niet voor ‘t nageslacht bewaard blijven.

Tuurlijk zijn al die films ook al ergens anders opgeslagen. Maar datzelfde geldt voor m’n boeken: bibliotheken vol. Kwestie is gewoon dat ‘t een unieke verzameling is, die deel van m’n persoon is. Ik ben degene die ze verzameld heb, ik vond ze de moeite van ‘t tapen waard. Zodoende zeggen ze iets over m’n voorkeuren van toendertijd & zodoende m’n gevoel voor mooi door de jaren heen.

Dat gevoel moet bewaard. Net zoals hetgeen ik schrijf bewaard dient te blijven (behoorlijk sjacherijnig dat 1 week uit m’n archief plots weg is, bdw).
Mooiste zou dus zijn als ik al die films op dvd had. ‘t Zijn er slechts 600.

Bijkomend voordeel is dat ze stukken minder ruimte in beslag zullen nemen. Met die vrijgekomen ruimte kan ik dan weer andere dingen doen.

We verwisselen de vergankelijkheid liefst voor een bepaalde mate van eeuwigheid in Zijperspace.