Ik moet praten, ik moet van mezelf laten horen, ik moet proberen een andere stem te laten klinken dan dat er tot voor kort van me verwacht werd.
Waar ik niet tegen schreeuwen kon, heb ik me monddood laten beuken & slechts fluisterend, m’n stem voelt nog steeds hees, m’n standpunt, m’n eigen zaak kunnen verdedigen.
Lange nachten staan me bij, waarbij ik gedwongen werd met prevelende volhouding de marteling van overschreeuwd ongelijk te ontkennen.
Waarschijnlijk waren ‘t geen nachten, niet zo donker, niet zo onafzienbaar lang voordat ochtendlicht weer gloorde, wellicht heb ik heel vaak gewacht tot ik de laatste was met de ogen open, met een stomme stem die slechts hoorbaar was voor m’n eigen gedachten. Waarbij ik mezelf evengoed capitulerend in bed heb gelegd.
Een slapend lichaam ontbeert nederlagen & uiteindelijk ook de overwinning van de langste wakkere adem. Een dromenland is een veilig resort waar ‘t verweer geen advocaat behoeft. Zelfs al mocht een dergelijk rijk in donkere sluiers van ontkennend gelijk gehuld zijn. De ontwakende ochtend vergoelijkt tenslotte ‘t grootste ongelijk in een gemoedelijk on-ontslapen.
Zo luidt mijn weerwoord als ik m’n stem maar durf te roeren.
Ik strijd een verloren duel met m’n eigen reeds monddode spiegelbeelden aan de andere kant van wat reeds gebeurd is. Maar weet van geen wijken zolang ik me besef dat ik de enige ben die nog vecht.

In Zijperspace leeft Pyrrhus.