Ik geloof dat de jongen André heette. Laat ik ‘m in ieder geval noemen.
André had blijkbaar bakken met geld. Hij was een verwend zoontje zonder moeder, was m’n gedachte over ‘m altijd. ‘t Was echter beter m’n mond daarover te houden, want dat kon ten koste gaan van de mate waarop ik van ‘m wilde profiteren.
Hij kocht meer platen dan Lange Ton, Erik & ik bij elkaar & reisde voor een wissewasje op & neer naar Amsterdam. Hoe ik ‘m heb leren kennen weet ik niet meer, ‘t zal wel door m’n oudste broer zijn geweest. Stomverbaasd was ik toen ik voor ‘t 1st z’n platencollectie te zien kreeg; hoe moest ik dat in godsnaam ooit allemaal op cassettebandjes krijgen? Daar had ik nooit genoeg geld voor. & Ik mocht nog wel alles van ‘m lenen, als ik ‘t maar binnen een bepaalde tijd terug bracht & niet verder uitleende aan derden.
Lange Ton wilde maar wat graag met ‘m kennis maken, want iemand die met nog grotere frequentie platen kocht dan hij, daar moest zelfs hij van profiteren. Maar vooralsnog bleef André slechts mij voorbehouden. & Ik verliet 1 keer per week de woning van z’n ouders met een tas met minstens 10 platen. Ik had er best meer mogen meenemen, maar ik wist van mezelf dat ik dat niet binnen een week kon afwerken.
Door André had ik binnen ‘t vriendenclubje ook de primeur van ‘Love will tear us apart’, want André had ‘m meteen de 1e dag opgehaald in Amsterdam. Zelfs Erik, die toch ‘t concert in Paradiso had meegemaakt, had ‘m nog niet gehoord.
Alles werd afgemeten aan hoe diep je in de muziek zat; wat je mogelijkheden waren om die muziek ook daadwerkelijk te aanschouwen; wat je op muziekgebied had meegemaakt; & natuurlijk (& eindelijk had ik hier een streepje voor op de rest): wie ‘t 1st ‘t nieuwste van ‘t nieuwste te pakken had.
Joy Division was ‘t summum van dit alles. Want Joy Division was meer dan ‘t streven boven je vrienden uit te steken. Van Joy Division werd je écht depressief; Joy Division maakte ‘t gewone leven, zoals voorheen welbevonden, onmogelijk. Na Joy Division zou ‘t nooit meer goedkomen. & Ian Curtis toonde ons waarom.
Ik draaide ‘t singeltje diezelfde dag een paar keer op m’n kamer. & Een neerslachtigheid nog niet eerder ervaren, kwam over mij: ik zou dit niet overleven; waarschijnlijk zou ‘t met mij dezelfde kant opgaan als Ian Curtis (die, naar ik me meen te herinneren, nog maar net 2 weken dood was), maar ik zou zijn leeftijd nogeneens bereiken als ik niet diezelfde middag hulp zou zoeken.
Heel ongebruikelijk voor een vakantiedag heb ik een hele middag bij Lange Ton doorgebracht. Veel geouwehoer over depressies die we nog maar net hadden leren kennen (‘t was ons eigen mode-woord), gesprekken over wat muziek al niet met je kon doen, over literatuur & methodes van zelfmoord.
Hij heeft van de tijd nuttig gebruik gemaakt door ‘t singeltje te kopiëren.
Stel je voor dat ‘t verloren zou gaan voor ‘t nageslacht in Zijperspace.
(Met dank wederom aan Micheline)