vernietigingsdrang

Men is bezig mij te vernietigen. & Dat ik dat voel ligt volledig aan mij.
Daar kan nog wel wat bovenop: alles wat fout gaat, ligt aan mij. Bovendien heb ik een kuthumeur. Zegt men mij dan. Geen van mijn daden wordt goedgekeurd, alles is anti-produktief.

Als ik iets vraag wordt ‘t tegenovergestelde uitgevoerd. Vraag ik om hulp, dan heeft men geen tijd, word ik niet gehoord of voert men ‘t anders uit. Zodat ik ‘t toch alleen moet oplossen.

Ik leef teveel in mezelf, alles draait om mij; er is niet veel meer dan ik. Gaat er iets fout, dan reflekteert ‘t direkt bij mij naar binnen. Niet zomaar. Nee, ‘t voelt alsof dieper & harder naar binnen niet kan.

Zonder dat men ‘t weet misschien, is men bezig mij te vernietigen. Er blijft geen keus meer over dan kleiner worden, terugtrekken, minder voelen. Tot er niets meer overblijft.
Af & toe voel ik de opluchting mezelf van vroeger terug te vinden als de grenzen van eindeloos repetitief met elkaar omgaan ff niet worden gehanteerd. Dat wordt over ‘t algemeen snel afgestraft, want je dient wel in ‘t zelfde stramien door te gaan.

Ik heb geen zin meer om te strijden, zeker niet om iets waar niet om te strijden valt. Ik ben veel te moe van mensen die conclusies trekken, zonder een poging te ondernemen zichzelf op de hoogte te stellen. Slechts wantrouwen heerst, geen onbekommerdheid. & Vooral impulsiviteit wordt bestraft.

Terwijl Zijperspace slechts bestaat uit impulsieve erupties.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *