verstaan

Mr. Bush komt plots weer ‘ns binnen lopen. Die heb ik afgelopen jaar slechts 1 keer gezien. & Daarvoor zo’n tijd niet dat ik dacht dat-ie overleden was.

‘Maar dan is ‘t dus een opvangtehuis voor allemaal oud-gebruikers,” zegt Westmalle tegen ‘m.
“Nee,” zegt Mr. Bush met z’n kikkerig versleten stem van ‘t vele gebruiken. “We wonen daar gewoon. Ik huur gewoon een kamer. Snap nou wat ik zeg.”
“Maar jij praat ook zo veel.”
“Dat heeft-ie altijd al gedaan,” zeg ik, om toch nog een beetje ‘t idee te creëren dat ik er ook nog ben om mee te converseren.

Een paar jaar geleden kwam Mr. Bush elke dag wel een paar keer. Hij leek bezig te vergaan, te versterven in z’n drugsgebruik. Sleepte zich soms wel tot 5 maal toe op 1 dag bij me naar binnen om z’n flesje Bush te scoren.
Onder elke geestelijke toestand waarin-ie zich bevond kon-ie ouwehoeren, kwetterend orakelen, duidelijker/onduidelijker al naar gelang z’n bewustzijn ‘t toeliet. Met steeds dat krakerig hoog stemmetje; alsof nog een kind dat een zelfverzonnen rolletje speelt.
& Tetterend ging-ie weer verder, voorbijgangers door hun verwondering tot afstand dwingend. Eeuwig solitair.

“Ik betaal voor m’n kamer, dus woon ik daar. ‘t Kost me 1100 gulden per maand!”
“Dan is ‘t toch een opvanghuis voor oude verslaafden?”
“Nééé, ‘t is een soort gevangenis. Je zit de hele dag op je kamer & op de gemeenschappelijke ruimte mag je ‘t niet over dope hebben.”
“Je mag toch zeker wel de deur uit?”
“Je kan me gewoon niet verstaan,” roept Mr. Bush uit. “‘t Voelt als een gevangenis.”
“Ik ga 1st maar even m’n biertje drinken.”
“Misschien dat je me dan gaat verstaan.”

Er is geen gevangenis in Zijperspace, we zijn in ieder geval nog niet aan de bouw begonnen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *