Ik gebruik ze om mezelf bij elkaar te houden. Waarschijnlijk is dat ook de essentie van ze. Niets verlaat je lichaam tenzij de dijkbreuk onherstelbaar is. De pleister is onze ‘finger in the dike’, hoewel vast geen nederlandse uitvinding.
Ik vermoed duits, vanwege de spelling met ‘ei’. Maar die veronderstelling is bij elkaaar gefantaseerd.

De kartelrandjes van een huis-aan-huiskrantje waren in m’n nagelriem terechtgekomen. Binnen een uur, misschien 2 uur, was die riem roodgloeiend. & De flubberlosse velletjes hadden zich vermenigvuldigd. Waar ik m’n tanden in wilde zetten, m’n te korte nagels voor wilde gebruiken, om mogelijk erger te voorkomen.
Hoewel ik dit eerder heb meegemaakt & zodoende weet dat strijd geen zin heeft. Je kan jezelf er beter aan over geven. Pijn lijden, niet meer vinger zuigen, likken of troosten met teder zachte lippen.
& Toen ‘t uit de hand liep werd me verteld dat die methode ook de enige uitweg was.

Want bij Appie sneed ‘t karton van een 6-pack me akelig in de wijsvinger van de andere hand. Links ditmaal. Niet zo directief als rechts, maar ik blijk ‘m in zo’n geval vaker nodig te hebben dan eerder ervan bewust.
Toevallig moest de zelfhulpkassamedewerker een artikel komen corrigeren.
Ik zei (daar dus directief): ‘Ja, beter dat jij ‘t doet. Hij heeft een snee bij mij veroorzaakt.’
Niet zielig, maar wel duidend dat bloed niet handig was in openbare ruimtes, waar corona weliswaar geen aids is, maar toch snel als een bedreiging wordt gezien. Vreemd bloed vooral. Daar wordt een grens gepasseerd van mogelijke lichaamseigenoverdracht.
Dat laatste wordt alleen nog maar toegestaan in geval van voortplanting of in geval van ‘t doen alsof & de voorbehoedsmiddelen ‘t herstel- of voorwerk zouden moeten doen.
Met regelmatig zuigende mond heb ik toen ingepakt, de in blauw geklede medewerker daarbij niet lastig vallend. Maar aangezien m’n mond steeds minder oorspronkelijk naar speeksel smaakte toch maar haar nog even lastig gevallen bij de servicebalie.
‘Ja, ik dacht zelf al dat je een pleister nodig zou hebben,’ kwam ze me tegemoet.
Ze legde die in bedrijfskleuren gehulde wondbedekking niet bij me om; ‘t was duidelijk dat ik daar zelf verantwoordelijk voor was.
Maar goed, ik had niet anders verwacht, wilde ‘t evengoed toch maar even constateren.

Een dag later was ook die nagelriem rood & bollend. Net als de middelvinger rechts, met evenzo beginnende loszittende velletjes, o zo verleidelijk wachtend op bijt- & rukgedrag mijnerzijds.

Ik heb op internet gekeken. ‘t Bleek een bacterie te zijn. Tuk op verwondingen die zich op de vingers voordoen, waar deze zich toch al in redelijke hoeveelheden bevindt.
Nu mag ik de aangetaste vingers niet meer bevoelen, noch met vingers of lippen (dat voelt zo lekker vertroetelend, waar slechts moeders bovenuit kunnen stijgen). Ze moeten rusten, met rust gelaten worden. Handdoeken na 1 dag vervangen. & Nog wat ander wijs advies.

Ik laat ze eigenwijs gewoon verweken onder een laag pleisters, die wonden & ietwat dik bollende ontstekinkjes. Als je dat laatste tenminste in proportie kan zien. Als ‘t gloeit groeit ‘t in relatie met de rode kleuring minstens 2 keer zo hard. Een mens wordt daar niet bepaald objectief van, ook al is ‘t slechts een milde pijn.
Een afleidende pijn, met een groot gehalte aan sabbelreflex, gelijkend op de duim in de mond van de babyjaren.
Misschien zorgt ‘t met de wonde gepaard gaande gedrag ervoor dat ik jonger word, tijdelijk. Vast niet tot enig voordeel strekkend, maar ik weet nu weer wat ik vroeger zoal met m’n vingers deed. Was ik al lang geleden kwijt geraakt.

Alles wat lang gelee geweest is in Zijperspace, komt vanzelf weer terug.