‘Wat bent u aan ‘t doen?’
Een stel, zo’n 10 jaar ouder dan ik.
‘O, insecten fotograferen. & Vangen eventueel,’ antwoord ik luchtigjes. Vangen is niet zo vanzelfsprekend; dat moet op een kalme toon binnenkomen.
‘Waarom vangen?’
Dus dat was niet luchtigjes genoeg helaas.
‘Om thuis te kunnen kijken wat ‘t is. Of eventueel iemand anders laten kijken.’
‘Er zijn veel insecten, hè!’ zegt de vrouw onschuldig naïef.
‘Ja, maar niet genoeg.’
‘Nee?’
Verbazing. Oprechte.
‘Nee, uit nederlands onderzoek, dat al 25 jaar gaande is, is gebleken dat er ondertussen 75 % minder insecten zijn.’
‘Oja? Is dat erg?’
‘Nou ja, eigenlijk wel. Als ‘t steeds minder wordt zou ‘t straks best kunnen betekenen dat de mens straks niet meer bestaat.’
‘Hoezo dat?’
‘Insecten, bijen bijv, zijn erg belangrijk voor de gewassen waar wij van eten. Als insecten verdwijnen, verdwijnt een groot deel van ons eten. Dat kan er voor zorgen dat de mensheid uiteindelijk uitsterft.’
Ze staan er even beteuterd bij.
‘Maar als u nou een inheemse plant extra in uw tuin zet, of op uw balkon, dan helpt dat.’
‘Nee, dat zal bij mij niet gaan, ben ik bang.’
‘Nou, als u maar beseft dat al die planten & bloemen belangrijk zijn voor ons.’
‘Leuk je ontmoet te hebben,’ zegt de man, alvast de draai met de schouder inzettend.

Zo, denk ik voldaan bij mezelf: ik heb op een gemoedelijke manier de ondergang der mensheid alvast aangekondigd & ze hebben ‘t zonder vrees tot zich genomen.
Ik zie ze in de verte tijdens ‘t vervolg van hun wandeling om zich heen wijzen naar wat er om hun heen rondspookt, onderwijl diepe teugen lucht genietend.

Daar hebben we tenslotte nog zat van in Zijperspace.