Na vannacht zal ik nooit meer in m’n bed slapen & ‘t dekbed strak om me heen trekken, zodat ik elk vouwtje proef. Noch naar ‘t plafond staren & vreemde figuurtjes daarin gewaarworden die veranderen naarmate ‘t staren duurt. Ook niet meer enkele lichten aanlaten zodat ‘t veiliger voelt gedurende de tijd dat m’n ogen gesloten zijn. Ik zal niet meer op de bank gaan liggen & uiteindelijk elke deuk erin geportretteerd zien staan in de huid van m’n zij. Laat staan dat ik onnoemelijk vaak wakker zal worden & verdwaasd minutenlang door de kamer ga schuifelen, waarna ik uiteindelijk ‘t toilet als bestemming daarvoor vind. Ik ga geen tv meer kijken om slechts een stijve nek, maar geen zingevend beeld rijker te worden. Of de kachel aan laten staan, omdat koud zo verschrikkelijk koud is & de kou van de rest van de dag al doorgedrongen is tot in m’n botten. Maar tevens zal ik geen boek naast m’n bed leggen, voor ‘t moment van verveling, terwijl de verveling al enkele dagen duurt & lezen in diezelfde tijd een utopisch streven is geworden.

Daar beginnen we niet meer aan in Zijperspace.