Ik had me moeten laten geselen door de wind. De uitdaging van zandverstuivingen aangaan. Strompelend voorover stapjes dichter bij de volgende afslag. ‘t Geploeter van paniekerige golven gadeslaan & steeds ontsnappen aan de volgende wanhoops-aanval op m’n voeten. Een stukje keien bestormen om kunstmatig middelpunt te worden van vergetelheid, omdat er te veel druppels zijn & de horizon ervan niet lijkt te eindigen. M’n haar laten modelleren naar de richting van m’n hoofd. Bedenken dat de korrel onder zool de zelfde is als bovenop de toren van ‘t zandkasteel. Zachte, maar o zo zware stappen, van bijna niet omhoog kunnen trekken, maar weten dat ik bijna boven ben & m’n schoenen kan legen, want thuis wil ik geen strand.
Dat dan alles achter me ligt, weggeblazen, verstoven, gezandstraald. Of in ieder geval weer in proportie.

Ik zit thuis in Zijperspace.