‘We hebben net een wandeling van meer dan een uur gemaakt,’ val ik de oud-collega van m’n vader bij. ‘U heeft helemaal gelijk: hij loopt goed.’

‘Ik had ‘t ‘r al eens verteld, over Parkinson,’ zegt m’n vader 20 meter verder. ‘Ik ben ‘r ook eens op de Jan Verfailleweg tegengekomen.’
Hij voelt zich hoorbaar schuldig over z’n geheugen & zou ‘t nog ff terug willen draaien.
Maar even verder: ‘Ha, die leeft dus ook nog,’ over een man die geen moeite doet hem te herkennen.
& Hij zwaait Ad Jongmans gedag, als die voorbij fietst.
‘Dat was m’n adjunct-directeur,’ met lichte twijfeling in z’n stem. ‘Die wilde met vervroegd pensioen, maar z’n 2-lingbroer wilde door blijven werken.’

We zwijgen allebei, want dat laatste snappen we eigenlijk geen van beiden.

Er is behoefte aan tijd in Zijperspace.