Als Westmalle iets op z’n hart heeft, praat-ie wel.
‘Hebben ze ‘t voor de Albert Heijn schoongeveegd?’ vraag ik ‘m.
‘Ja, man. Als je wist wat ik af & toe zie. Sommige mensen laten zich alles verkopen. Hebben ze heroïne gekocht waar allerlei troep in vermengd zit. Spuiten ze gewoon naar binnen. Ik spuit niet, want ik wil m’n huid gaaf houden.’ Hij laat kort z’n handen zien, als om ‘t te tonen, (zou-ie bedoelen dat je ‘t ook via je handen kan inbrengen) & staart even nadenkend voor zich uit.
‘Maar die lui spuiten dat foute spul zo hun aders in. Ze komen niet in opstand. Je kan mensen die zulk spul verkopen aanklagen voor poging tot doodslag. Maar dat durven ze niet, ook al hebben ze suiker in hun bloed staan spuiten. Ik heb net met 1tje staan praten; hij ziet er niet uit, maar doet niks.’
Westmalle staat op ‘t punt naar buiten te gaan. Ik weet dat er nog iets komt, want zo werkt dat bij Westmalle: hij blijft ‘t gevoel hebben nog niet alles kwijt te zijn.
‘Maar sorry, jij vraagt over Willem & Maxima & ik kan alleen maar over dit soort dingen praten. Ja, er zijn ergere zaken die me bezig moeten houden.’
Hij pakt de deurklink vast: ‘Ik zie je wel over een paar weken, want mij krijgen ze ook wel weggeveegd.’

In Zijperspace wordt de grote schoonmaak anders aangepakt.