Wegvoorbij

Ik ben thuis.
Reeds enkele uren.
Ik ben nog net nat geregend, waar ik dat de rest van de rit gemakkelijk heb kunnen voorkomen. Maar de finale regenbui kwam er aan. Ik heb ‘m gister al aan zien komen. Durfde de rest van dag (de 24 uur daarna) niet meer te kijken. Slechts als ‘t er echt donker uit zag. Dat was m’n redding toen ik als 1e de fietstunnel bereikte. We stonden daar uiteindelijk met een man of 15. Niemand kent niemand & kijkt collegiaal die gekken na die wel doorfietsen.

Thuis dus.
Ik zeg net m’n kaas gedag. M’n olijven er achteraan. Straks vormen ze weer een duo op m’n brood, als ik morgen wakker word & normaal ‘t nieuwe normaal zal zijn. ‘t Eeuwig slepende waar ik me comfortabel bij voel.
Ik zeg nu een blikje bier hallo. & Laat ‘m klokken in keel.

Onderweg heeft bier me er doorheen gepraat. Geen loze gedachten & m’n pijn doen vergeten. Stil doen zijn bovendien. Dat vergt een stem die z’n mond houdt.
Hooguit een neutraal vriendelijke groet naar al diegenen die ik niet ken. Er zijn er veel als ik ze optel. & Er zullen er zijn die m’n beeld niet rap vergeten. Een man met baard & staart die aardig groet. Met z’n fiets.
Kinderen hadden daar iets van gezegd als ik ze tegen was gekomen. Maar die laten zich door ouders in auto vervoeren, doen de lange fietspaden niet.

De gedachte, de vraag, dringt zich op of ik tevreden moet zijn. Als in een cijfer.
Ik weet m’n antwoord al. Een respons als in luchtledig.
Ik mag niet meer scoren, hoe hard ik ook fiets, of wat ik meemaak. ‘t Was leuk de mensen te zien die hun zelf georganiseerde triatlon stonden aan te moedigen. Hier! Een flesje pils voor wie binnen kwam.
Maar liever koester ik de herinnering ooit Voskuil voorbij te hebben zien fietsen ergens in Noord. Of eigenlijk daar alweer voorbij. Z’n boeken gelezen & wetend dat mijn tocht wellicht bescheiden was.

Ik koester m’n kaas, m’n olijven, na 2 weken onze wedergroet. Moet nog even kijken of ik brood heb, ander beleg erbij, zodat m’n ontbijtsneetjes weer taartjes worden van zoveel mogelijk lagen.
Ik kijk wel wat ik morgen tegen kom, als ‘t ochtend wordt, m’n ogen open. Weg voorbij.

Terug ‘t gewone huis van Zijperspace.

4 Antwoorden op “Wegvoorbij”

    1. Dank je, Cees.
      Uitgeven wil ik al jaren. Maar ik heb niet genoeg durf & daadkracht om dat te stimuleren. Zeker niet na m’n burn-out.
      Help me een beetje herinneren hoe ik jou & je scootmobiel moet herinneren weer. Waar & hoe?

  1. Ik kwam vanuit Halfweg en ging richting Amsterdam. Waarneming.nl noemt het Geuzenveld-Slotermeer. Ik geloof dat het daar “Daveren” heet. Ik reed op een scootmobiel, sprak je aan en vroeg wat je aan het doen was. Vlak voor ik vertrok vroeg ik naar je naam. We spraken kort over de Diemerzeedijk.
    Gaat er een lichtje branden?

    p.s.
    Met burn-out ben ik bekend, al heette dat bij mij depressie.

    1. Ha, ik weet ‘t weer. We hadden ‘t over Obsidentify. Daar begon ons gesprek. Leuk dat je verder bent gaan zoeken dan Waarneming.nl.
      Welkom dus!

Laat een antwoord achter aan Ton Zijp Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *