De kapper vroeg plots, ik kon ‘m slecht verstaan, waarschijnlijk was-ie marokkaan, dus herhaalde hij weer: ‘Zal ik je haar wegknippen (…) daar?’
‘Onee, is niet nodig,’ opeens ongemakkelijk beseffend dat de wenkbrauw ging woekeren net als die ene, aan de andere kant.
‘1 Haartje steekt uit,’ zei hij.

‘t Was te persoonlijk; ik was nog nooit geknipt bij m’n wenkbrauwen.

1Maal eerder had een kapster de hoofdkapper gevraagd, in mijn aanwezigheid, of hij de neusharen wilde knippen van de klant. Omdat zij haar bril niet bij zich had, zei ze.
Daar ben ik nooit meer teruggekomen, bang als ik was dat ook ik moest toegeven dat mijn mannelijkheid verder voer dan ik wilde bekennen.

‘Onee, is niet nodig,’ ik hoorde ‘t mezelf zeggen, maar de kapper, de marokkaanse kapper, hield vol.
‘Nee, haartje steekt uit. 1 Knip & ‘t is weg,’ terwijl de schaar al de brauw & de wenk naderde.

Ik keek in de spiegel & zag ‘m duiden. Er moest zich wel wat bevinden, maar die blonde wenken (wat is de brauw?) gaven geen sjoege. Geen spiegeling deed zich weerglansen in de kappersklantenkijker.

Donkere borstelige brauwen zie ik fronsen (dat zijn toch wenken?) van oude mensen in grijze opvangscentra van hollands komaf.
Zou ik zo verworden door ‘t verwijderen van een verouderingsverschijnsel? Zal ook bij mij de woeker toeslaan van manen die bij geringe wind reeds gaan wapperen langs beide zijden van ‘t aangezicht?
Ik zie voor me: een treurige gestrengheid, een teruggetrokken boekenlust af te lezen van ‘t aanwassen van haren op mijn hoofd. Op juist een plek waar de kapper normaliter niet hoort te komen met z’n verwijderingsgereedschap.

Er is toegegeven aan de onkruidbestrijding in Zijperspace.