Ik kon zeuren wat ik wilde, maar naar school moest ik. Niet dat ik ‘t erg vond door de sneeuw m’n weg derwaarts te ploegen; niets zo heerlijk, in mijn opinie, als afzien dankzij de weersomstandigheden. Een sneeuwstorm maakte ‘t genot nog wat genoegzamer.
Maar liever had ik onder deze omstandigheden niet aan huiswerk, leren, docenten of klaslokalen gedacht, & des te meer aan hoe ik m’n broers lekker kon inpoeieren met sneeuw.
Als je vader echter in ‘t onderwijs zit, zelfs directeur van een school is, dan zal je nimmer verlost worden van ‘t plichtsbesef op school te verschijnen. Zeker niet op ‘t moment dat moeders de boterhammen besmeerd & thee zet voor ‘t hele gezin. Iedereen diende z’n plicht te doen & Pa nog een tukje.

Onder de barre omstandigheden die de sneeuwstorm schiep, hadden slechts 100 van de ong 1000 leerlingen de tocht naar school durven & kunnen maken. Waaronder 5 van de xamenklas. Die werden door onze directeur evengoed gesommeerd richting tentamenlokalen te gaan. De rest mocht naar huis. Te veel leraren & leerlingen waren afwezig. Lesgeven voor & door een handjevol had geen zin.
Dus ik kwam thuis toen m’n vader nog maar net klaar was met z’n hoofd nog 1 keer omdraaien. Onherkenbaar wit verscheen ik aan z’n ontbijt. De mooiste tocht in m’n leven tot dan toe achter de rug.

Als beloning voor ‘t niet verzaken van m’n schoolplicht mocht ik met Pa mee naar de Lichtbaak. Als we er ooit terecht mochten komen. Via de radio had men geadviseerd de auto te laten staan, binnen te blijven, eten uit de voorraadkast te halen. M’n vader’s plicht op school te verschijnen was echter vele malen groter dan die van een simpele leerling of docent. Als directeur runde hij de boel, zonder hem kon de school niet bestaan, konden leerlingen niet leren, leraren niet onderwijzen. De kondities moesten ook op dit soort dagen optimaal zijn. Voor zover ‘t onder de verantwoordelijkheid van m’n vader viel & hij daar mogelijkheid toe had.
Dus ging-ie naar school om nog wat kopietjes te maken voor de volgende vergadering.
Ik mocht mee om toch m’n moeder niet te veel tot last te zijn. Die had nl nog 5 andere zonen plots onder haar hoede.
‘Neem Carel & Quint ook maar mee,’ zei ze vlak voor vertrek. Maar die gooiden liever sneeuwballen naar elkaar.

‘t Was levensgevaarlijk, maar o zo leuk, die tocht met de auto. Er was weinig tot geen verkeer, waardoor we van de ene naar de andere van de weg konden schuiven, met een ½ rondje af & toe er tussendoor. We zagen weinig, hoewel ‘t sneeuwen inmiddels minderde, maar we naderden toch gestaag de Lichtbaak.

M’n vader vroeg of ik ff de telefoon op wilde nemen. We hoorden ‘m buiten al rinkelen. Niemand aanwezig om de mensen te woord te staan.
Wat moest ik dan zeggen?
Dat er geen les was vandaag. & Morgen wel.
Hij gaf me ook een blaadje. Kon ik turfen hoeveel moeders er gebeld hadden.
Kon hij ondertussen z’n kopietjes draaien.

Rond 1 uur werd ‘t stil. Ik had alle moeders aan de lijn gehad. M’n vader had genoeg papierwerk geproduceerd voor de bestuursvergadering. De storm was volledig gaan liggen.
M’n rechteroor was roodgloeiend. Niet van de kou. M’n vader had tussendoor de verwarming in de kamer van de administratie aangezet. Daar hing de lekkerste telefoon. Met een uitschuifbare & draaibare veer. Kon ik alle kanten op bewegen.
Er stonden 150 streepjes voor me. Ik voelde me de belangrijkste telefonist van de wereld. Ik had de sneeuwstorm overwonnen. Meermaals. & Ik had iedereen te woord gestaan. Ik wist wat ik later ging worden.
1e Vereiste bij mijn latere baan als telefonist vond ik wel een goede drankautomaat. Waar ze net zulke lekkere warme chocolademelk hadden als op de Lichtbaak.
& Daarnaast toch ook maar meer meisjes. Ik miste de aandacht van de meisjes van m’n vader’s school toch wel een beetje. ‘t Was niet leuk om door ‘t gebouw te lopen & niet ‘t idee te krijgen dat je de enige jongen bent. Daarvoor had je gegiechel & gefluister nodig. & Geen moeders die bezorgd vertelden dat hun dochters vandaag niet op school konden komen.

De telefonist hebben we toch maar afgeschaft in Zijperspace.

Dit ihkv geleverde suggesties nav ‘t stukje wachten, waar overigens nog altijd meer aan toegevoegd mag worden. Dit schrijven is tot stand gekomen dankzij de suggestie van Kika. Wordt vervolgd zolang de voorraad strekt.