Ik moet de laatste tijd aan Mirjam denken. Haar gezicht herschapen, hoewel ik niet denk dat die zo veel veranderd is. Ergens van 5 jaar geleden haar gezicht gegoogeld & ze was ’t precies.
Ik geloof dat zij met mijn huidige tronie meer moeite zal hebben. Hoewel je die veronderstelling moeilijk voor een ander kan vaststellen.

Zo zag ik ook Stella, vlak voordat ik Insta had afgeschaft. Ook zij leek, maar haar 3 dochters kon ik er per ongeluk niet mee vergelijken. Die had ik dan ook slechts middels geboortekaartjes leren kennen. Een wederzijdse ontmoeting zat er niet in, gezien sociale-contactenstoornis mijnerzijds.

Wist ik veel dat zoiets bestond, laat staan dat ’t dan op mij toepasbaar was.

Ach, ’t zal wel een ander naampje hebben inmiddels; ze hebben me daar niet over ingelicht. Ik heb ’t ook niet opgezocht. Vind dergelijke dingen (opzoeken) veel te vermoeiend. Te verantwoordelijk. Mogelijk te destructief bij ’t uitvinden van de waarheid. Want dat laatste wil ik bij voorbaat uitschakelen.

Daar sta je dan, een verbeelding van meneer Poirot, met weliswaar nog 4 levende broers, maar zonder begeleiding van een man met hond.

Daarvoor hebben ze dan die 5 jonge katjes uitgevonden, waar ik nu op pas. Zodat je je nog even extra kan verstoppen. & Vervolgens gaat beseffen dat ’t friemelen & frommelen van dat stel, met een toezicht houdende & een soms bijna zwijgzaam piepende moeder erbij kado, minutenlang verantwoordelijkheidsgevoel creëert.

Je weet niet hoe lang je ’t vol gaat houden. ’t Zijn er nu tenslotte 8. Elke keer je neus dicht als de 3 volwassenen hun poepie hebben gedaan & de bak moet verschoond. Hoelang je in 2e persoons enkelvoud blijft spreken als je ’t over ze hebt, afstand van jezelf, je diep duikt in boeken, in bankjes op verborgen plekken die daarmee gepaard gaan, in spontane ontmoetingen met mensen die mijn geheimplaats weten te ontdekken. Weten te koesteren ook, zeggen dat te waarderen.
Maar daarbij niet dichterbij m’n eigen stop.

Stop.

Altijd aandacht. Nimmer genoeg, zelfs in stilte, zelfs alleen, zelfs in boek, al lezend.
Zoveel kwijt, denk ik.

& Toch groeit Zijperspace groot/groter.