‘t Kan me bekruipen, me vals van achter aanvallen, traag bevangen alsof een ijzeren klem traag om borst wordt verstrakt. Een leegte, omdat ‘t niet te definiëren is, gebouwd van kou, terwijl urgentie heet op me drukt, borrelend, want ‘t wil zo graag naar buiten expanderen. ‘t Reikt tot aan m’n hart, lijkt met tentakels er aan te kietelen, hoewel ‘t tegelijk voelt als een ronde massa.

Zo komt ‘t in me, ‘t traag kruipend monster dat ik maar ‘zenuwen’ ben gaan betitelen. Hoewel ‘t geen vriend van me is, kan ik op haar terugvallen, want kan haar benoemen & dan worden z’n contouren me duidelijk.
‘t Geef me ook een verhaal voor anderen. & Des te meer ik er over zeg, tegen vertrouwelingen, des te beter laat ‘t zich hanteren.
Zij is soms het; het wordt soms zij. Als fade in, fade out.

Ik vertelde in ‘t gisterse park wat me overkwam in dat soort gevallen. ‘t Was een kennismakingswandeling. Om te kijken of zij geschikt was, & andersom, mij te begeleiden.
Als ik ‘t allemaal ga hervertellen komt ‘t woord zenuwachtig vaak langs. In plaats daarvan kan ik beter zeggen dat ik m’n geheugen dan plots kwijt ben. Ik raak in ‘t nauw vanwege een moeilijke vraag, iets waar ik niet bij wil komen & ben plots alles kwijt, al de verbindingen zijn plots vervluchtigd. Zelfs de zojuist gestelde vraag zie ik als door een kierende deur, op randje van dicht.

Soms is ‘t voorbij. Heb ik ‘t al een tijdje niet meegemaakt.
Maar dat is gewoon een gebrek aan moeilijk, heb ik ondertussen door. & Moeilijk moet je dan verstaan als ‘iets ondernemen’: m’n financiën, iets repareren, de afwas doen, waardoor te weinig tijd hebben om te kunnen ontspannen.
M’n dagen bestaan eigenlijk alleen maar uit een eeuwige zoektocht naar ontspanning. Waarbij ‘t kan voorkomen dat vanwege dat zoeken ook dat een verplichting wordt, dat doel wordt verplichting dan, dus ga ik me storen aan waar ik me juist een maand lang prettig bij voelde.
Ik wil bijv de natuur in. Dan zal ik een half uur moeten fietsen. Plus een half uur terug. Daar tussendoor moet ik van tevoren dan dat relaxte in zien te vullen.
Dat wordt me dan te veel. Weg is grip.

Dus volgt ‘t vicieuze: ontspannen van ‘uitstel van ontspanning’ betekent dan grijpen naar ‘t uiterste: een spelletje spelen zodat ik even ‘t tijdsgevoel kwijt ben.
Maar als ik daaruit wakker word is juist die tijd voorbij.
Dan blijft slechts over ‘t gat van de avond, die zich ongemerkt laat vullen tot diep de nacht in.
Ik verveel me niet. Ik doe mooie dingen dan.

Maar volgt vervolgens gedwongen opstaan in de ochtend van Zijperspace.