Zon-lockdown

8 Augustus 2020 zette ik mezelf in een zon-lockdown. Bij die mededeling zou ik ‘t kunnen laten, maar dat zou enkele aspecten ervan vaag & schimmig houden.

Om een simpel voorbeeld te noemen: er is een groot verschil tussen ‘t begrip voor de gebruikte uitdrukking tussen mensen die dit in 2019 zouden lezen & die van 2030. Hoewel zelfs dat laatste niet helemaal juist te voorspellen is momenteel.
Tevens erbij aangetekend dat ‘t nu, indien wetenschappelijk onderbouwd, niet mogelijk zou moeten zijn dat deze tekst in ‘t verleden gelezen zou kunnen worden (waarbij ‘t gebruik van de toekomstige tijd in deze zin voor iets wat in ‘t verleden zou moeten plaatsvinden al enigszins misplaatst opgevat zou kunnen worden, & waarbij, als een ‘ten 2e’, ‘t de vraag is welke geïntendeerde lezer dit standpunt in zou kunnen nemen).

‘t Betekent in ieder geval dat ‘t de wereld moeite zal kosten om hier binnen te komen, behalve via de weg van de huidige mediatoegankelijkheid, waarbij ‘t grotendeels via internet verloopt, als in: redelijk actuele toevoer, & eerder (minder actueel) in de tijd plaatsgevonden uitingen in de vorm van boeken & tijdschriften, die volop aanwezig zijn hier.

De zon echter fluistert zich door een soortement schimmigheid, ik gebruik ‘t begrip voor de 2e keer, van de gordijnen die weliswaar toegetrokken voor de ramen hangen, maar door de dikte, of anders, ‘t gebrek daaraan, enigszins licht lekken.
Ik heb dat deels ondervangen door oa een wit douchegordijn aan de buitenkant te spannen, daaraan soortgelijk wit werk met knijpers aan de onderkant ervan te bevestigen, benevens, om ‘t totale oppervlak van de achterkant van m’n huis te kunnen beslaan, een molton deken aan de zijkant ervan. Dit alles om de zon te belemmeren rechtstreeks met z’n stralen m’n tuindeuren te kunnen raken.
Om zodoende, met genoemde opgetelde maatregelen, toch ietwat dichter bij de perfecte isolatie van de buiten heersende hitte te geraken.

Daarnaast zie ik mij gedwongen, na dit schrijven, me te spoeden richting 2 locaties, om daar ten 1e broodgist te bekomen & ten 2e een gereedliggend medicijn uit de apothekersmuur te trekken (zoals we vroeger een kroket of fricadel bij de snackbar haalden, doen we iets soortgelijks tegenwoordig bij een apotheek), zodat ik ‘t desnoods enkele dagen uit kan zingen.
Laatstgenoemde actie niet omdat dit terstond noodzakelijk is; ik zou gezien mijn voorraad desnoods tot woensdagochtend kunnen wachten, maar gezien ‘t feit dat er in de huidige maatschappij dagelijks een beroep gedaan wordt op solidariteit (& daar dan een massa-versie van), gelijk opgaand ong met een tendens om via sociale media uitingen te ventileren van de onbestaanbaarheid daarvan, ik mij daardoor genoodzaakt voel dit evengoed tot ‘t uiterste uit te voeren. Bovendien, niet onnodig te vermelden, gezien de ontkenning, van zoals ‘t lijkt velen, van wat er aan de hand is hier in 2020, reeds gedurende enkele maanden.
Als tegenwicht doe ik dat. Om ruimte te scheppen voor een volgend medicijn voor een volgende gebruiker. Want tegen de klippen op oprecht proberen te blijven bezorgt ongemerkt een nog grotere voldoening. Een vorm van in ‘t reine blijven met jezelf.

Een ietwat overdreven, zal men wat mij betreft best mogen concluderen, maar toch zeker noodzakelijk mbt de manier waarop ik alles beschouw. ‘tGeen, ik geef ‘t eerlijk toe, niet door velen gedeeld wordt, maar noodzakelijkerwijs onderdeel is van ‘t totale pakket van m’n ik.
Zorgvuldig dus, beredeneerd, efficiënt, waarbij vraagtekens slechts dienen om de mogelijkheid van ‘t stellen & oplossingen om ergens tegen opgewassen te zijn.
2 Verschillende entiteiten, waar ik niet anders kan dan hopen op enig begrip.

Voor de rest is ‘t gewoon reteheet vlak over de grens van Zijperspace.

4 Antwoorden op “Zon-lockdown”

  1. Tijdens een korte wandeling deze zondagochtend herinnerde ik mij door temperatuur, door de geur van zomer… dat wij dan vroeger al vroeg op de fiets op pad gingen richting het strand van Hoek van Holland. De flessen limonade in een handdoek gerold om ze koel te houden, de schepjes en fles met zonnenbrand in de tassen mee. Uren spelen in zee en op het strand, na iedere plons werden we ingesmeerd, halverwege de middag moesten we een t-shirt aan tegen de zon. In mijn herinnering vooral om pijnlijk verbranden te voorkomen.. huidveroudering, kanker, hittestress, bestond nog niet.

    1. Ik snap achteraf nog steeds niet waarom ik eigenlijk vroeger naar ‘t strand wilde. ‘t Lijkt alsof in flashback de zandkastelen, de irrigatiekanalen rondom dat slot & ‘t gespetter & gespring zo blij met hoge golven toch echt niet op hadden kunnen wegen tegen ‘t ‘t kriebelen van ‘t zand in m’n zwembroek, later in de bovenop de duinen zorgvuldig aangetrokken schoenen & inderdaad fel verbrande rug & bovenbenen (waarom deden de andere lichaamsonderdelen zo weinig mee in deze?). Vreemd hoe de huidige kennis van wat ik niet meer leuk vind de pret van toen kunnen bederven.
      Voor de rest zie ik ‘t leven overigens zonnig tegemoet, dat ding zou alleen af & toe wat minder fel terug moeten kijken.

      1. Misschien omdat de irritatie van het zand in je onderbroek is gebleven en je vergat een zandkasteel te bouwen. Ik adviseer een emmer en schep en richting strand in de vroege ochtend om iets te bouwen (dat vroege helpt en is aan te raden bleek vanochtend, alleen met de vroege zwemmers op het strand).

        1. Tegenwoordig ben ik toch net iets beter in ‘t bouwen van de droomversies. Scheelt me ook een fietstocht naar een ver weg gelegen strand door zwetend nat A’dam & de aanschaf van materiaal die ik op de volkstuin niet snel nodig zal hebben, gezien de aanwezigheid daar van ander, weliswaar groffer, gereedschap.

Laat een antwoord achter aan Sytske Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *