Bij gebrek aan comp had ik ‘t boek over de dood van de div keizers van Rome ter hand genomen. & Bij ‘t lezen over ‘t relaas van 1 van hen schiet de gedachte me te binnen: ooit ben ik ook dood; ooit (of eigenlijk vlak voor dat ‘ooit’-moment) besef ik me dat ik aan ‘t doodgaan ben. Dat na een bepaalde gedachte, geen gedachte meer zal zijn.

Dit bedenken (veel sneller dan ‘t opschrijven ervan) beklemt me voor een paar tellen, benauwt de ademhaling, lijkt de dood tastbaar te maken. Terwijl ik dat juist niet wil. Ik wil er niks van weten, van dat ooit niet-zijn.

Snel een ander onderwerp zoeken om mezelf mee bezig te houden. Weg van ‘t benauwende ongrijpbare. Oja: hoe is de daaropvolgende keizer dood gegaan?

& We zien weer 1000-en doden sterven in Zijperspace.