Zijperspace

Ik moet steeds vertellen dat ik vergeetachtig ben. Daarbij probeer ik duidelijk te maken waar dat aan ligt, indien noodzakelijk. Ook indien de verklaring plausibel genoeg is.
Maar als je kijkt naar wat m’n broer zich allemaal herinnert… Duizenden foto’s kan hij herleiden naar de oorsprong, naar ’t verhaal dat erbij hoort. Terwijl ik tast in ’t duister als ik alleen maar een naam hoor.

‘Ton, ken jij Ron Bartholemee nog?’
Waarbij ik me afvraag of hij misschien wel ‘Richard’ heeft gezegd.
‘Hij is dood,’ werd vervolgd.
Een akelige dood, dat kan ik me herinneren dat er gezegd werd. Ook z’n snor stond me meteen bij. Plus ’t strippokeren in ’t jongerencentrum op oudejaarsavond. Misschien wel kerst.
& Richard zei, hij kon ’t niet laten in zijn onderbroek, dat hij er wel een stijve van kreeg nu m’n buurvrouw nog slechts een slipje aan had.

Ik meen me te herinneren dat hij daar later nog sterke verhalen over had. Seks met 1 van de 2 meisjes. Dat kon ik me niet voorstellen. Hoe kon een snormans de voorkeur hebben boven mij, minder oud bovendien, bij alternatieve jongerencentrumvrijwilligers van ontspruitende leeftijd?

Ik vond haar borsten uiteindelijk niet mooi, weet ik me weer te herinneren. Waarbij ik maar in ’t midden laat waar dat aan lag.
Wel: je stelt je zoveel voor. ’t Blaast allemaal op in je hoofd. De behoefte aan seks vertroebelt ’t beeld voordat ’t bloesje weggepokerd is.
Gelogen, bekende Richard (ja, hij heette Richard; nu zeker). Ze liet zich verliezen. Had ze diezelfde nacht nog bekend. Haar vriendin sliep thuis of in de andere kamer.
Ik ondertussen thuis. Ouderlijk huis of misschien woonde ik nog wel samen.

Evengoed denk ik dat ik m’n geheugen aan ’t opschonen ben. Wat waar gebeurd is. Wat nog opgevuld moet worden zodat ’t weer klopt. Dat er een verhaal verschijnt, als een verklaring waarom een snor verkozen werd boven mij.
Nou ja, ik vond haar borsten niet mooi genoeg, toen zij licht voorovergebogen alles verloren had. Giechelend, zoals haar vriendin. & Voor mij had ’t niet gehoeven, hoor, zei ik.
Maar evengoed vond ik ’t wel mooi om ernaar te kijken, net zoals Richard zat te gluren, dat ze verloren had. Hoelang konden we haar nog verliezer laten zijn, dacht ik. Een zalig kerst, of een gelukkig oudjaar. Hoe tijdelijk ook.

Maar eigenlijk was ’t behoorlijk ongemakkelijk om dat beetje schoonheid van haar tepels er vanaf te kijken zonder dat iemand dat zou opvallen.

Een spelletje voor 4 dat niemand vergeten is in Zijperspace of daarbuiten slechts de doden.

Je kan ze beter een extra functie geven. Zodat ze niet meer stil liggen te zijn, een frustrerend hoopje van functionaliteit van 1 dimensie.
Hier: ‘Ik denk wel aan je.’
& Wrijf m’n duim over ’t heft, als dat ik met Doortje doe in de haren bij de kin als ze ook behoefte aan communicatie heeft anders dan een riem om uitgelaten te worden.

Bij de vork tinkel ik de punten waar ze haar naam aan dankt. Een sprankeltje ochtendglorie waar ze haar zen uit haalt. De glans van haar staal lijkt pardoes weer iets meer straal te dragen.

De USB-lichtjes laat ik nog wat nabranden na ’t lezen van een boek. ’t Is al een eenzaam hoekje dat makkelijk over ’t hoofd kan worden gezien in zo’n 1-persoonshuishouden. Hun lange halzen ontkrommen zich in wat vrolijkere rechtstandigheid die ik er met mijn handen niet in vorm had kunnen buigen. Ze beseffen zelf, bij goed humeur, wat ’t leven draaglijker maakt.

Of ’t boek, dat na lang geleden lezen, op de bovenzijde langzaam ondergesneeuwd raakt van de algehele verstoffing van al dat leeft, de inhoud probeerde dat al te duiden bleek bij ’t spellen van de woorden; ’t boek streel ik tijdelijk zwaartekrachtonderhevigheidvrij.
Wat me meteen doet beseffen dat enkele woordenboeken binnenkort weer een aai verdienen. Op mijn leeftijd worden ze steeds minder ter hand genomen, een gebrek aan koestering dwaalt door de lexicons. Blijkbaar zijn ze inmiddels gaan beseffen dat ook hier online sneller, soms ook vindingrijker is.
Een teder tikje tegen de rug, zodat ’t weer wat rechter trekt.

Ik probeer waar ik bruinigheid zie, als die op de wangen van m’n toen 80-jarige opa, in de vorm van kleine gespreide vlekken, een klein beurtje wrijving toe te dienen. Een stille hoop dat ’t de evengoed onvermijdelijke vergankelijkheid uitstelt.
‘Je mag er nog best zijn, jij monument,’ denk ik ze om beurten toe, elk een eigen moment toebedelend.

& Langzaam kom ik ook in hun sprookjespaleis terecht, waar zij, de dingen, hun eigen naam dragen. Waar ze door hun nachtelijk samenzijn mijn dromen vormen als ik er eigenlijk niet ben. Hoog in de slaper, dicht tegen ’t plafond. Ietwat verheven, dat wel, maar waar ik ze niet in hun werkelijk leven stoor.
Waar ze meer zijn dan waar ik ze voor gebruik. Een ding waardig, met multi mogelijkheid dan waar hun schepper ze voor heeft bedacht.

Ze staan, soms liggen daar. Begeleiden mij & blijven hopelijk wat langer hangen dan degene die de tekst van handtekening voorziet.

Aldus ooit ondertekend, alhier te Zijperspace.

We hebben veel doorgesproken, die laatste keer.
Hoe ik er over dacht toen ik er aan begon & in dat opzicht gegroeid was in positiviteit. & Alles wat er verder mee samenhing.
Een rapport kreeg ik voorgelezen, samengevat, met de vraag of ik me er in kon vinden.
Maar ik ben niet zo moeilijk. Hooguit lang van stof. Dat wist ik me te bedenken terwijl ik aan ’t woord was. Dit soort coaches zijn echter voorbereid op de factor saai van hun cliënten. Hoewel ik waarschijnlijk 1 van de tussendoorste ben. Schijnbaar onschuldig tegelijkertijd in m’n eerlijkheid.

Ik wist er een hoop bij te halen. Na weer een anekdote besefte ik me dat futiliteiten er niet toe deden. Dit was de grote samenvatting. & Ik kon haar niet eeuwig tot een glimlach verleiden. Zinloos & vermoeiend richting streven naar een afsluiting.
Geen performance, maar wel bewust van waar de weg toe leidt. Een einde. Geen hulp meer, want ik kan niet stoppen met bier drinken. Dat hadden we afgesproken. Dat hoorde ook bij ’t risico van wat waarneembaar was aan verschijnselen, afwijkingen, verbeteringen & wat dies meer zij.
Handtekening eronder door ja te zeggen na dat voorstel toen.

Maar ik hield ’t niet vol toen de temperatuur te hoog werd in de voorzomerse hitte & m’n keel een halve liter in 5 min achteroversloeg.

Dus ik zei ‘Nee’.
Ik heb ’t niet gehaald.
Achter de schermen werd dat besproken, maar ik was met haar al overeengekomen dat dit zou betekenen dat we onze sessies zouden beëindigen straks.
Nog 2 te gaan. Laten we daar maar van genieten.
Ze was te aardig om ’t niet anders over te laten komen.

Tussen komma’s, aanhalingstekens of alles wat er ondertussen aan de hand was: ’t ging steeds niet goed. Met mij. Vaak wel. Soms niet echt. Die komen zoals men weet ’t hardst aan.
Elke verantwoordelijkheid die op m’n bord viel confronteerde me met mijn gemis aan een 2e hand, een 2e been, een wil te hebben, maar ’t evenwicht te missen. Ik moest alles hinkend, hikkend doen. Lang nadenken, uitstellen & in paniek toch nog tot resultaat komen.
Altijd bang daarop afgerekend te worden. & Zij kon me veel positiviteit toespreken, maar ik bleef ’t kleutertje dat z’n meerdere gevonden had in alle andere kinderen op ’t schoolplein. Ik had ze immers nog maar net leren kennen. Iets als in m’n leven lang.

We sloten af. Een korte samenvatting, mijn eerlijk relaas over bevindingen, bereikte resultaten wederzijds.

& Toen stond ze op. Ze rees hoger dan ik me had voor kunnen stellen, hoewel ik achteraf twijfel of ze daadwerkelijk opgestaan was uit haar stoel. Een brede glimlach, blozende wangen, glanzende ogen, haar handen gespreid aan weerszijden om te duiden wat ze zeggen wou.
‘Maar Ton,’ zei ze, ‘je bent volgens mij een verschrikkelijk toffe kerel.’
Enzovoorts…

Ik ben de rest vergeten. Weet alleen dat ik wat ze zei nog nooit gehoord had. Pijnlijk hard drong dat tot me door, mijn doofheid.

Nou ja, op de fiets herinnerde ik de doldwaze eerlijke woorden van Tijn, vlak voor oversteek naar ’t Vondelpark richting huis. Een arm om m’n schouder weer virtueel aanwezig. Schoonheid tijdens My Morning Jacket.

Always spijt the day after Zijperspace in full glory.

Er wordt bij me aangebeld.
Middernachts kan je ’t niet noemen. Eerder ’s ochtends vroeg. Meestal zo’n beetje voor de rest van de mensheid uit bed is gerezen. Mijzelf incluis. Tussen schemer & zonsopgang.

Er was een verklaring voor. Poolse arbeiders die hier op ’t rijtje hadden afgesproken maar ’t verkeerde nr hadden doorgekregen. Wellicht dat de nummering in de beide talen anders wordt genoteerd. Daar heb ik me echter nog niet in verdiept.
Maar ’t lampje hielp. Floepte aan bij beweging na installatie. Na 2 à 3 keer ochtendschemeringen floepen leek ’t fenomeen voorbij. Niet meer tussen 5.30 – 6.30 wakker geschud uit mijn podcast die de hele nacht door blijft lopen, mij ondertussen normaliter in vredige slaap sust.

Dat hoofdstuk leek verleden tijd. Podcasts gingen ongestoord verder, mijn slaap daardoor ook.
Hoewel ik evengoed vaak door bleef gaan met denken waarom. Polen leken logisch, maar vorig jaar was ’t patroon anders: ’t seizoen van belletjetrek leek toen korter te duren.

Vertrokken naar Lent begin begin mei. Oppassen op 2 katten plus 2 konijnen. 1 Week, een kort verblijf.
Meteen de 1e nacht ging de bel weer tussen donker & schemering. De volgende ochtend opnieuw.
De huisdiereneigenaren verzonden via de buurtapp een bericht hierover & vervolgens leek ’t voorbij.
Maar ’t is moeilijk om daar geen verband te zien. Al was mijn eigen persoon de enige die de 2 mijlenver verwijderde deurbellen met elkaar leek te verbinden. Er moest immers op zo’n korte tijd toch iets synchroon lopen. Toeval kan, maar als je ’t je leven lang niet meegemaakt hebt & dan plots wel, zat mijn haar dan nog wel ordentelijk? Scheidde ik inmiddels een geur uit die in beide wijken niet te negeren viel?

Inmiddels thuis gekomen, mijn normale bezigheden hervat, mijn kluizenaarschap eveneens dat deels ingegeven wordt door weinig behoefte aan fel zonlicht in huis, waren de vermeende Polen wederom aanwezig. Hoewel ’t natuurlijk te betwijfelen valt dat ze daadwerkelijk uit dat land kwamen. ’t Tijdstip was anders: de harde werkers hadden allang al in de kassen van Aalsmeer moeten zijn toen ik in de gemiste uitzending van Vroege Vogels was beland, ong rond de 3e maal repeat.
Dit was eerder vlak voor schooltijd. Elke keer doordeweeks. Wat na 4 keer & binnen 2 weken leek te stagneren.

Bevrijd.

Bij de 2e oppasbeurt in Lent herbegon ’t echter.
Wakker liggen met ’t idee dat ik me geluiden aan ’t inbeelden was. Toch de tijd controleren: 5.30.
Volgende ochtend: 4.45.
De groepsapp van de huiseigenaren leverde wederom niets op.
‘Pesterijen.’
‘Beter niet druk maken.’
Gelukkig bleef ’t daar ook bij. Nog 1 keer aan ’t eind van de 3 weken, de nacht voor vertrek. Ik zou ze wel verrassen als ik de volgende ochtend om 5.30 met de fiets vertrekklaar voor de deur stond.

Dat werd evengoed een rustig vertrek, een hand- of woordgemeen niet nodig.

Maar ze zijn met me meegereisd. Hoewel ’t lang geduurd heeft voor ze door hadden dat ik weer thuis was. Ben, moet ik zeggen.
’t Begon eergister om 6.30, vanochtend vervolgd door 4.30.
Misschien moet ik m’n ramen aan de voorkant sluiten, dat dat helpt.
Misschien moet ik gaan vertellen waarom ik denk dat ik vreemd ben, dat zij dat denken dat ik dat ben. Zo vreemd als de 1e buurman hier. Die zijn been niet af wilde laten zetten, hoewel dat noodzakelijk was omdat hij te veel gerookt had. Die ik hooguit zag als hij keek hoe ik in de tuin bezig was. Stijf in stoel.

Maar ik ben geen man stijf in stoel. Hooguit een freak met een groene fiets. Zwetende kop.
& Verder doet-ie niets.

Dat zijn echter de ergsten in Zijperspace, bij gebrek aan beter.

’t Voelt vreemd, die hond niet meer om me heen.
Stilte, die niet meer dezelfde is. Een geruisloos denken, staren: weg. Weten dat je de hele tijd in de gaten gehouden wordt, de veters van je schoenen, zo gauw je 1 van beide (’t zijn er eigenlijk 4) in je hand neemt (bij de 2e schoen weet ze ’t zeker & springt ze van de bank), een lus maakt, een 2e erachteraan, waar zij denkt aan riem.

M’n agenda is nu even anders, tot aanstaande maandag, wanneer ze terugkeert.
Of ik er dan meer van weet, van hoe ik me moet gedragen. Welke geluiden te gebruiken, kenbaar te maken wie ik ben, weten waar zij staat, is, weest.

De bovenbuur, & die van hiernaast, of zij me horen als ik met haar ‘praat’. Want dat is niet meer dan ingebeelde communicatie, zegt mijn brein, als alle zoetsappige emotie weggedruipt is. & Ik ondertussen realistisch wordt dat onze taal, dat wat ons gemeenschappelijk maakt, niet bestaat.
Voelen, strelen, ontklitten van zaden, dat wel. Bij dat laatste een virtuele hap naar m’n handen. Niet meer. Accepteren dat ik er ben, te lief om kwaad te kunnen doen, werkelijk toe te happen.

Ik pak de riem, inmiddels geheel verdwenen, ligt elders waar zij zich nog veiliger voelt, & laat me evengoed leiden naar stappen die ik anders nimmer zet. Naar bankjes in een park waar ik me van nature veilig voel, want steeds dezelfde als zij er is. Waar ik opeens vrij durf te spreken tegen dames die blaadjes van een iep bestuderen. Ik ben een dapper man die weer vrijuit spreekt, bladeren betast, & gecharmeerd word door een lach.
‘Je bent een bomenfreak als je bladeren betast,’ durf ik te zeggen.

Doortje kijkt opeens zelf toe of dit wel goed kan gaan. Ze ligt niet op dat bankje, waar mijn billen daarnet zaten. Maar ze kijkt toe. Is kalm. Kijkt nog eens toe. Snuift gras.
Ik doe een stap terug, mompel ‘bank’, weet dat ik alle verhalen heb verteld die de samenvatting zouden moeten zijn van hier zijn & zeg: ‘Doei.’

Of was ’t ‘Doeg’?
Doortje denkt na over wie ik ben terwijl ik terugloop naar m’n zitplaats.

Er zit een hond steeds dichter bij me in Zijperspace.

Ik zet ’t beeld stil precies op de overgang.
Kon je je voorstellen dat dat vroeger kon? Alles onder controle, de wereld overzichtelijk. We waren redelijk onderweg toen de ‘Afstands’ uitgevonden werd. De Remote.
Hoewel ik me afvraag of ze toen al wisten dat, ‘ze/hún’ van de productielijn & de daarvoor verantwoordelijken van de denktank, dergelijke mogelijkheden wel in ’t verschiet lagen. Je knijpt ertussenuit & je weet dat je morgen op jouw commando opnieuw mag beginnen. Dat jouw wil democratisch is geworden, hoewel slechts een democratie van 1 tegenover een menigte van makers.
Jij bent waar ’t begint of stopt, zij zijn afhankelijk van waar je beslist uit de lijn te stappen. Zij hebben er films over gemaakt (I am mad as hell and I am not gonna take it anymore), ze waren vergeten dat er navolging zou komen. Maar ja, ze hadden toen de techniek nog niet achter zich staan. Hooguit de productielijn, daar waar ’t vertellen was begonnen, om van zo’n mogelijkheid gewag te maken.

Ik ben dus daar, op de grens van zo’n mogelijkheid, dat ik dat denk. Ik stel me namelijk voor dat ik kan bepalen dat ik ’t beeld kan vinden die de leegte tussen de ene scene & de die daarop volgend kan vinden. Op ’t nulpunt: we herbeginnen.
Ik ben volledig zwart. Kijk: ’t beeld heeft me begrepen, want ik heb ‘m vast. In ’t diepst…
Geen heden, niets wat voorbij komt, wat later evenmin.

Ik gebruik mijn spatieknop daar tegenwoordig voor. Hij is lekker dicht bij de hand. Moet ik mee oppassen, want 2 beeldschermen, 2 spatieknoppen. Ze kunnen convergeren. Beeldafhankelijk wat er te behapstukken valt.
Maar ik heb in ieder geval geen gezelschap, familie zo men wil, die strijd wil maken over de Remote.
Ik heb ‘m zwart, zo zwart heb ik ’t zelden gezien. & Dat heeft me ontwaakt.

Ik doe een gebedje, neem er een Maria in mee, zoals Moeder me heeft geleerd, & duik weer diep. Zo ben ik van plan, maar morgen zal ik wel zien of ik écht koppie-onder ben gegaan.
’t Zal wel eindigen in een zoetgevooisde kussen die me morgenochtend bij ’t klaren van de hemel toespreekt.

Nog 2 handelingen voor ’t echt zwart ziet in Zijperspace.

Elke dag sta ik op ’t punt te beginnen.
Ik hoef slechts m’n toetsenbord te beroeren. Flink roeren. Een hussel maken, zodat ’t goede vanzelf boven komt. Niet geduldig zijn, maar alles laten gaan.
Zoals m’n buuv die me nu daarin stoort door ’tzelfde te doen, recht in de pispot pissend. Laat ’t gaan, ongestoord. ’t Was me al opgevallen toen we als kind een nette buurvrouw hadden die blijkbaar ook af & toe haar panty plus al ’t andere naar beneden trok waar de familie, die van ons, ’t voor de rest niet kon zien. Of man & zoon. Dat je je niet voor kon stellen dat de panty, die ze altijd droeg onder haar wollen deken van de geringe variatie aan kniehoogrokjes, ooit plakkend naar niet plakkend aan haar benen konden voortbestaan. Zij knieën had, hielen ook, waar vlak boven alles bleef hangen wat anders daar hoog boven verheven was.
& Ik voelde me misselijk als ik daar aan dacht. Want dat doet een kind niet. Van sommige denksels moest je afblijven. Denksels die de muren van de buren overtraden. Ik wist inmiddels hoe dik die waren. Slechts 2 verticale lagen dik, een stukje lucht ertussen.
Vleermuisvriendelijk, zou ik nu denken.
Terwijl ik me nu druk zou moeten maken dat ik dat niet van buurvrouwen mag denken. Ook niet m’n huidige, of juist niet. Moeder inmiddels zoals mijn moeder toen was. Waar alles inmiddels naturel ging. & Er later achter komen dat alle vrouwen dat naturel deden. Zelfs de beste vriendinnen. De vriendinnen vooral die de deur open lieten staan om ’t gesprek door te laten gaan, geen moment verliezend voort te zetten. ’t Leven was bijzonder genoeg om er niet genoeg over te praten. Een dikke straal was ’t bewijs er van. Uit mond, zelfs uit kont. Een binnenrijm dat op een gegeven moment vanzelfsprekend wordt.

Maar kijk, wij hadden slechts mannen, als in: kinderen waren we nog. Later werd dat bevestigd door ‘de groten’ in dikke boeken. Zij schreven ook over onbenulligheden die klein begonnen maar groot leken of bleken.
Nu pruttelt er middernachts een brommer, scooter, motor. Hij reutelt de nacht door. Gaat een conversatie met de buurt aan. Laat maar horen, ik ben hier. ’t Is van een man die waarschijnlijk ook een moeder heeft die alles laat gaan.
Maar niet willen horen. Dat alles normaal is. Hij wil speciaal zijn. Hij keutelt zijn reutel zo hard mogelijk de lucht in zodat hij zich niet-vrouw kan tonen.

& Ik kakel door. Rampestamp mijn toetsen, de schrijfopdracht van meester Nederlands van Garderen gedenkwaardig: schrijf wat je te binnen schiet.
& Ik werd als enige genoemd na afloop van die les. Ik had zowaar niet m’n vinger op hoeven steken om te vragen voor wc-verlof, tóen al zwakke darmen, incl zenuwleiders, elke keer wachtend tot ze een reutelpauze konden nemen, ongehoord.
Een man, een jochie nog, die zijn schaamte kende & die niet anders kon dan die van hem bovenop anderen plakken. ’t Stond ze goed, want dan leken ze tenminste een beetje.

Voor de rest evengoed een nachtdonkere sfeer, zo klinkt ’t momenteel achter de gordijnen van Zijperspace.

Ik zal ’t over de fruitvlieg moeten hebben. ’t Is tijd.
Ontkennen heeft al een paar dagen geen zin meer: klappen in de handen levert te weinig resultaat. Daar staat minstens 1 nieuwe tegenover. Want wat gemist wordt heeft kans zich voort te planten & ik hoef geloof ik niet uit te leggen waar de fruitvlieg beoogt wereldrecordhouder in te worden. Ze zal dat natuurlijk nooit worden, maar ze gooit wel hoge ogen op dat vlak. In een poging niet ’t wereldwijde web hier te gaan herhalen zal ik ’t daarom daar verder niet over hebben. Ik heb ’t weliswaar opgezocht, maar de foutieve info die ik tegenkwam deden me besluiten dit verder te negeren.

Hoewel ik wel even moet waarschuwen dat er niet ‘slechts’ 6 soorten fruitvliegen bestaan, mocht men de neiging hebben dat te gaan checken.
Er zijn er veel meer (ook alleen al in NL).
In mijn bestrijdingsdrang heb ik reeds opgemerkt dat er hier minstens 2 soorten rondwaren (of: tussen mijn klaphanden terecht zijn gekomen; zelfs in die korte flits kon ik onderscheid ontwaren).

Proefondervindelijk heb ik ooit mogen constateren dat de stofzuiger tot 1 van de beste bestrijdingsmiddelen behoort. Bovendien wordt je huis daar eens een keertje redelijk stofvrij van. Want tijdens een korte fruitvliegabsentie krijg je toch de neiging om de zuigfunctie ten volle te benutten. Ledigheid is des duivels oorkussen tenslotte.
Wat dat betreft is ’t eigenlijk zonde dat ik zelf thuis nog niet te maken heb gehad met overmatig gebruik van mijn onderkomen door de fruitvlieg. ’t Vindt altijd elders plaats.
Maar ik heb dan weer andere plagen.

Ik ben hier verantwoordelijk voor ’t enigszins zindelijk achterlaten van dit huis straks. Zoals ik voor alles op moet draaien, want ’t is hier net zo ‘rustig’ als in ’t Amsterdamse, op 3 katten & 2 konijnen na dan (hoewel ik wel kort voor vertrek van huis heb geconstateerd dat er een pad in de kelder leeft & zo af & toe een muis boven ’t systeemplafond, een enkele keer in een slof).
Dus zuiger ik ’t stof hier, maar vooral ontvlieg ik ’t fruit & andere zoetigheden.

Daar wordt een mens achterdochtig van. Bang dat ze de achteruitgang nemen, bijv. Want je denkt je best gedaan te hebben, alles langs te hebben gelopen, maar als je dan 5 min poogt te ontspannen van de aangerichte armageddon komt zo’n geluksvogel zichzelf even melden bezijdens mijn hoofd.
Dus zet ik de stofzuiger buiten. Onder een tafel. Ondanks die geïmproviseerde afdak evengoed niet als ’t regent. Dit zijn nl niet mijn spullen. Een zekere verantwoordelijkheid dus.
Maar als de fruitvlieg dus een achterdeurtje tijdens de veelvuldig vallende regen weet te vinden verlies ik die andere verantwoordelijkheid uit ’t oog.

Verwoed sla ik dan weer toe: ik & de stofzuigertuit met zuigkracht gericht & op volle kracht.
Wat er al voor heeft gezorgd dat ik een pen & een boterham- &/of vrieszaksluiter heb zien verdwijnen in ’t gapend gat dat eigenlijk voor stof & vlieg is bestemd.
Dus als de bewoners straks terugkomen zal ik hen uit moeten leggen dat ’t pennenparadijs ondanks de verdigitalisering nog steeds bestaat.

Hopelijk ver weg van Zijperspace, verweggistan voor fruitvlieggebroed.

Vlak over de grens richting Kranenburg ligt een onbestemd pad. Daar waar ik ga zitten is er geen weg verder meer. Hooguit 20 meter. Als ik die kant op kijk herinner ik me altijd de mensendrol die ’t einde in geur markeerde. Verder moest je niet gaan, kon je niet gaan; de stank was overweldigend. Slechts een mens kon zo stinken. Maar dat wist ik pas toen ik ’t wc-papier ontwaarde.

Toch kom ik er sindsdien steeds weer. Om op dat bankje te zitten, in de schaduw van wat overhangende elzen. Waar de Elzenhaantjes me als 1e insecten begroeten. Waarop ik vol hoop m’n telefoon pak om te zien wat er nog meer op de bladeren & bloemen leeft.
Aan zitten kom ik dan niet meer toe, als ik geluk heb. Af & toe loop ik terug naar de bank om een slok van m’n bier, ingeslagen bij de Rewe Getränkemarkt, te nemen om vervolgens 20 meter verderop nog een blaadje om te keren om te zien of die kromming in ’t groen mogelijk een gal is waar een beestje huist.

’t Is er saai. Vooral veld tot aan de einder, waarbij die is ingeperkt door rijen bomen aan elke zijde, zo te zien 1 rij dik. Geen bosschages te noemen.
Slechts zelden waagt een fietser tot hier te komen. Vorig jaar heb ik een stel heen gezonden die misnoegd hún vaste stek bezet zagen.
‘Sorry, 1 keer per jaar zit ik hier,’ in m’n beste duits.
Ze bleven ontevreden kijken, maar staakten uiteindelijk die strijd & keerden om richting hun balkon, parasol of misschien wel hun buren. ’t Kon in ieder geval niet opwegen tegen deze plek, gespeend van passanten.

Nou ja, achter me, achter mijn rugleuning, voorbij ’t watertje met beboming aan weerszijden, plus nog wat laag groeiend groen, daar rijden de auto’s. ’t Verkeer dat de grenseconomie staande houdt. Brandstof & alcohol voornamelijk. Op de parkeerplaats in Kranenburg worden hele boodschappenwagens volgeladen met leeggoed, die je voor moet zijn als je niet een kwartier bij ’t ‘Pfand’-apparaat wil staan wachten.

Eergister kwam er weer een fietsend stel terwijl ik voorovergebogen met m’n toestel in de aanslag stond.
‘Hé, verder kunnen jullie niet, hoor!’ liet ik hun weten.
‘Oja, ’t stopt hier!’ zei de vrouw tegen haar achterop komende man.
In een oogwenk had ik mijn verleden verteld van mijn verblijf hier. 1 Keer per jaar. Dat ’t een raar doodlopend pad was. Waarom ’t hier zo rustig is. 4 of 5 Jaar geleden ontdekt. Dacht ik ook: ‘Hé, ’t loopt dood.’ Maar sindsdien dus.
Maar dat van die drol de 1e keer, dat had ik niet hoeven vertellen. De mensendrol. Dat alleen mensendrollen zo konden stinken. Zo erg.

Ze keerden om.
‘Maar onthoud deze plek,’ voegde ik snel nog toe. ‘Een rustiger plek vlak over de grens zul je niet vinden.’

Ze namen een tot leven gewekte geur mee, weg uit Zijperspace.

Kiwi is van mij afhankelijk. Aandacht van de reeds langer aanwezige katten hoeft ze niet te verwachten. Zo zijn katten niet, zeker niet als ’t niet de natuurlijke ouders zijn.
Bovendien tonen die 2 al geduld. In beperkte mate, zeker als we ’t over Snoet gaan hebben, maar verder doen katten ’t gewoon niet: geduld hebben of aanhankelijkheid tonen op volwassen leeftijd als ’t niet voor eigen gewin zou zijn.

Dat zegt de niet-katliefhebbende mens in mij. Die tegelijk wel een beetje te doen heeft met de kreten van aandachtvragen van Kiwi.
Die dan natuurlijk vooral gericht zijn op mij, al moeten we ’t geluid dan vooral vertalen naar ronken of spinnen. Ik ben haar plaatsvervangende soortgenoot. Misschien haar plaatsvervangende moeder.
Hoewel ik ook aan dat laatste twijfel, want ik ruik doorgaans niet zo poezerig. Met bovendien een geringe dosis vrouwelijke hormonen.

Maar Kiwi doet haar best mij poezerig te laten ruiken. Ze bespringt me, ze bijt me, ze zet haar nagels in m’n huid (heus, ’t doet allemaal niet al te zeer, tenzij ik er van schrik), zodat ze nu een reden heeft om me plaatsvervangende moeder te noemen.
& Met dat instinct, de moederzoekende met sporen van haar eigen reuk over mijn lichaam verspreid, heeft zij mijn tepel gevonden. Dwars door mijn T-shirt heen.

Ik had ’t pas door toen ’t te laat was: haar pootjes met elk bijbehorende 5 nagels begonnen zich te spannen, te ontspannen, uit te strekken, in te trekken, etcetera, terwijl haar mond zuigende bewegingen maakte.
Ik had dat overigens te laat door. Was druk bezig met een boek. Zoals je doet als je op vakantie bent, ook al is ’t dan een oppasverblijfplaats (met 3 katten plus 2 konijnen), waar geen huur voor betaald hoeft te worden. Verandert niets aan ’t concept ‘vakantie’, toch?

Maar toen ik enigszins afgeleid was door wéér die nagels in die toch ook bij mannen enigszins gevoelige zone, toch even naar beneden keek, ietwat lager dan de horizon van met letters gevulde boek, bemerkte ik dat mijn tot matige proporties geschapen tepel aan rechterzijde (kijkers links), als ik ’t vergelijk met de vrouwen die ik zoal meegemaakt heb met naakt torso redelijk klein geschapen genoemd kan worden, doorschijnend nat omgeven was door een zuigvlek op mijn shirt.

Toen heb ik dat kleinood met 1 hand weggesmeten. Nou moest ze ophouden met haar adoraties. Ik moest ook een normaal leven kunnen leiden op dit vakantieadres, gespeend van zuigvlekken die me nog meer van straat zouden houden.

’t Is al nat genoeg in ’t buiten van deze tijdelijke Zijperspace.