Zijperspace

Vlak na 12-en schrijf ik deze zin op. Dat doe ik omdat ik weet dat ik ‘m straks weer kan schrappen. Als-ie te onbeduidend blijkt, de lading niet dekt of er meer betekenis moet zijn.
Ik schrijf net in een berichtje dat een eerder stukje tekst geslaagd was omdat de punt tussen beide op precies de juiste plek stond. ‘t Bepaalde ‘t tempo.
Ziet u, dat bedoel ik. Dat op welke manier je een tekst aan laat vangen bepalend kan zijn. Ook daar begint vaart. Of ‘t gebrek er aan.

De gordijnen blijven hier ondertussen dicht al die tijd. Pas als mijn leven van de dag werkelijk lijkt te beginnen, de buitenwereld zet ik op een ander tijdstip open dan digitaal, worden de vensters geopend.
Die bij mij eigenlijk niet meer zijn dan 2 gordijndelen die verschoven worden & wat meer licht dat binnen valt. Dat zijn mijn vensters, hun bediening.
Ik word in ieder geval niet afgeleid tot die tijd. Niet door de gedachte dat men mee kan kijken, mocht men tussen de berkentakken kunnen gluren of van andere achterzijde een verrekijker hanteren; niet door vogels & andere geluiden die om begeleidend beeld vragen.

Pillen dienen geslikt, nu de ontbijtfase definitief achter me is gelaten. ‘t Doosje, waar alles op maandag weer gesorteerd dient te worden, heeft 1 van z’n schuifjes al klaar staan op de juiste dag. Nog leeg weliswaar, maar ik besef me welke dag ‘t aanwijst & waar ik in de tijd sta momenteel.
‘t Vullen is zo’n wens ‘t te kunnen ontwijken, elke maandag, nu eens een keertje niet nodig. Of: morgen doe ik ‘t wel.
Tegenbeterweteninwensen, waarvan je weet dat dit werkwoord nooit vervuld zal worden. De tijd sleept veel te snel voort om ‘m achteraf zo te benoemen. ‘t Is slechts in ‘t beleven van die ongewenst verplichte handelingen dat hij in vertraging schiet. Vergeten tegen de tijd als toch blijkt dat er nog andere vulling aan de dag gegeven moet worden.
Zit dat wat niet voegen wilde in ‘tzelfde gehaaste leefpakket van een later vergeten dag slechts gemarkeerd door de uitvinding van de agenda.

Ik ga ‘m maar eens vullen, denk ik, die agenda. Niet met notities, nooit goed geweest daarin, maar met beweging, schrijven, alcohol aan ‘t eind met een boek in de andere hand. Wie weet komt buiten er straks ook nog aan te pas in ‘t voorbijgaan.

Je kan soms niet zeggen wanneer die passeert in Zijperspace.

Haar foto stond op tafel. Hoewel ze de steun niet nodig had, stond er een houten blokje achter, waarbij ‘t 3-vouwig herdenkingskaartje, uitvaartkaartje, afscheidskaartje…
Laatste kaartje met haar favoriete gedicht. Laat ik ‘t zo maar noemen.
…waar dat kaartje omheen zigzagde. Zodat ze uit zichzelf overeind bleef staan. Haar lach, armen langs haar lichaam; bijna een totaalshot, net niet.

Ze was overleden. In maart.
‘Ja, aan corona,’ kregen we te horen.
Waar je niet om durft te vragen.
‘O, wat erg,’ ontsnapt al je lippen voordat je je beseft dat ‘t misschien stereotiep is.

Een week later durf ik haar in 1e instantie niet te verplaatsen. ‘t Is weliswaar tijdelijk mijn verblijfplaats, maar dat zij midden in ‘t leven van dit huis staat, daar moet ik niets aan willen verhuizen.
2 Dagen later moet ik wel. M’n bord met eten past anders niet.

‘Ja, in Tilburg woonde ze.’
‘O, dus midden in…,’ maken Tineke & ik onze zin niet af.
‘Ja, net als haar broer & zus.’
Op een vragende blik gaat hij maar door: ‘Ja, m’n oom & tante zijn ook overleden. Hij op zondag, zij op dinsdag. Binnen een week m’n moeder ook.’
Ik denk & niet zeg ‘dat ‘t nu wel heel dichtbij komt’, maar daar moet je mond op slot, besluit ik.
‘Een hele generatie weggevaagd in 1 week,’ concludeert hij er maar even bovenop.

‘t Was voor hem natuurlijk al lang geleden, bedenk ik aan m’n bord eigengemaakte diepvriesmaaltijd, geïmporteerd uit Amsterdam.
Ik keer ‘t kaartje een stukje, zodat ik ‘t gedicht kan lezen. Lezen zonder woorden in je hoofd te laten glijden. Ik weet: een kindergedichtje. Zoet & soezig, vol goede lente-herinneringen, waar je in zou willen blijven hangen van elke zin de juiste toon.
Binnen een week moest ‘t huis leeg zijn. ‘t Was al lang geleden voor als je Brabant in die tijd had meegemaakt, de plaatselijke kranten op de deurmat elke dag opnieuw weg moest ruimen.
Zo’n abonnement is pas opgezegd als de bezorger de routine uit z’n systeem heeft, weet ik van de wijken die ik in m’n jeugd had.

Mijn vader was plots redelijk bij toen hij z’n laatste sacramenten kreeg. Hij deed nog mee met ‘t gebed. De zaal van familieleden & andere naasten uit eerbied vol in stem, maar je kon zijn stem toch horen prevelen. Een neefje kriebelde in z’n baard.
M’n moeder die enkele jaren later gewoon plots op bed met kleren aan op bed lag.
Dat was ook een mooie dood.

Ik bekijk m’n vergelijkingsmateriaal als ik weer ‘t blokje verplaats & foto plus gedicht mee laat liften. Bedenk m’n ouders weer als weg.
Dat ‘t maar goed is dat ze dit niet hadden hoeven meemaken. Er zijn mensen die vóór dit jaar overleden & van dit jaar & van later.
Een schifting van doden in groepen van ander begrip.

Ik zeg Tineke gedag vlak voor zij die kant op gaat. De katten & konijnen zijn nu 2 weken haar taak.
Ik vertel haar niet dat ik me afvraag waar die foto nu staat. Midden op tafel waar ik ‘m achter heb gelaten vanwege m’n laatste schoonmaakbeurt of op de plek waar m’n bord moest staan?
We zeggen elkaar gedag. Ik heb nog een laatste reden om emotioneel te worden & dan rijdt ze weg richting oppashuis.
‘t Is lang geleden een knuffel. Zelfs een kus.

Maar daar moet je niet te veel aan denken in Zijperspace.

Hoi P.,

Dank je voor vanmiddag. Ik stond verbaasd dat mijn boodschap, mijn vraag eigenlijk, eindelijk eens overkwam. Vreemd elke keer dat ik steeds de ervaring had dat mijn vraag om extra hulp niet aankwam. Er werden me wel paden gewezen, in 1e instantie een simpel lijkend weggetje, in 2e instantie een vervolgpad nav een reactie op die 1e.
Maar ‘t beloofde me geen coach.

Tot voor kort heb ik bij een coach altijd alleen kunnen denken aan sporters.
& Ik ben verre van dat. Hoewel ik vaak veel mogelijkheden zie voor andere betekenis-invullingen van woorden, heb ik me nooit voor kunnen stellen dat ik er ooit 1 nodig zou kunnen hebben.
Een huisarts, een dokter, een psycholoog, mensendieck, fysiotherapie, cardioloog; ik was overal toe bereid om de bevestiging van m’n leven te kunnen ervaren. Daarbij hypochondrie door de achterdeur te kunnen distantiëren van m’n geloof in mijn voortbestaan.

Ik blijk bepaalde dingen niet te kunnen. Niet uit mezelf. Op 56-jarige leeftijd moet ik die blijkbaar alsnog mezelf eigen maken.
Moest.
‘t Zou kunnen dat ik ze inmiddels een klein beetje in de vingers heb, als ik goed geluisterd heb, de afgelopen tijd. Als ik de aanwijzingen enigszins op mezelf heb toegepast.

Ik lijk gemankeerd. Vanaf ‘t moment dat we er achter zijn gekomen.
Terwijl ik eigenlijk een hele goede manier had om mijn tekortkomingen te verbloemen, waardoor ik niet beter wist, & de rest van de mensheid evenmin.
Maar een mens struikelt over een drempel op een ongelukkige manier, & als ‘t opkrabbelen niet onmiddellijk lukt gaat ‘t opnieuw recht overeind staan nou 1maal langer duren. ‘t Duurt lang voordat ingebakken aangeleerde dingen weggeroest zijn, waardoor ‘t mogelijk wordt te zien wie een mens werkelijk is & dat je met misvormde benen niet op dezelfde manier loopt als wat voor normaal doorgaat.
& Dan tegelijkertijd de notitie: wat is misvormd als je toevallig een uitzondering bent & lopen al die tijd evengoed wel ging? Er blijken velen met ‘tzelfde kwetsuur, in die zin dat ‘t pas zo mag heten als je jezelf hebt leren struikelen. & Zo ‘t hebt leren erkennen.

Ik zal straks blij zijn een coach te hebben. Ik ben te moe om mezelf bij te brengen hoe ik moet lopen met benen waar de Olympische Spelen niet mee te winnen zijn, of een wat dan ook mindere wedstrijd.
Inmiddels oud genoeg wil ik eigenlijk alleen maar paden bewandelen, m’n stevige fiets ook besturen langs alleenwegen & door mezelfstegen, m’n neus stoten waar dat betaamt, gedag te zeggen waar men alleman door een handzwaai al genoeg verstaat.
Ik ben benieuwd waar de rij-leraar in spe zijn verborgen rem of ingrijpende correctiehulp in zal zetten.

Desnoods een hink-stap-sprong richting ‘t nieuwe Zijperspace.

Zo netjes langs ‘t randje, geen mm steekt uit, zoals je vroeger bij ons op de kleuterschoolstoel geen lineaal tussen de knieën kreeg gepropt bij de ronde voor wachten op een beurt omdat je wat wist; wat een meetlat of een lineaal was wisten we nog niet, behalve de vroegwijze Sjonnie van de timmerman, maar ja, die was net zo’n onnozel als de vlinder die 50 jaar na dato vast de timmermanszoon heeft overleefd & weet wat strak zitten is, hoewel zonder de kennis van synoniemen voor een meetlat.

Beiden nooit meer gezien in Zijperspace overigens.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram)

Dat ik me elke keer afvraag wat de fascinatie voor plantenharen behelst, veroorzaakt of waar ‘t ontstaan is, dat vraag ik me dan af: de afvraag van de afvraag – terwijl daarnet, toen ik bezig was de foto te bewerken, een mens wil tenslotte de interessantste aspecten van zijn focus, al dan niet tijdelijk, aan anderen tonen, juist om meer begrip bij zichzelf te kweken – daarnet dus, me duidelijk werd dat ‘t iets van doen moet hebben met ijskristallen, rijp, verstilling, ‘t moment stilzetten ook; maar zou zo’n plantje dat bewust bedacht hebben: hier ben ik, denk ff na.

Jij toch ook in Zijperspace?
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram)

Mijn broek dat is, waar de dame bleef tot ‘t moment dat ik over een hobbelig 2e-rangs weggetje, slechts bedoeld voor kampeerders met stevige trekhaken & langdurige gereserveerde standplaatsen zodat ze nooit klaagden – maar madame blinde bij voelde zich op dat moment ietwat ongemakkelijk na een toch heerlijk samenzijn van minstens een kwartier veel te late rust (mijnerzijds; die van haar had waarschijnlijk wel enkele uren eerder kunnen plaatsvinden, mogelijk met een volgepompte eierkast had zij de laatste mannen hardhandig af moeten wijzen): ze kroop & vloog weg van m’n niets verlangend geduld.

& ‘t Gezelschap van Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram)

Ik heb eerder de Bossche Bol uitgeprobeerd toen hij met de befaamde sticker was versierd. Uitgebreid besproken, in al zijn aspecten, van de 35%-sticker tot de teleurstellende kwaliteit ervan, & via Appie richting Paul de Leeuw die zich ooit ermee liet bekogelen in de woonplaats waar ze wel wisten hoe je zinnig met dergelijk etenswaar moet omgaan.
Maar ik mocht niet klagen van mezelf, hoewel de prijs minus die sticker toch te hoog bleek om een herhaling te garanderen. Maar geen enkele Appie die zich daar druk over kon maken: een volgende sticker op zo’n 2-pak BB zal vast dezelfde dag een goedgevulde maag plus sierlijke witranden om een andere, mij vreemde mond opgeleverd hebben.

& Ik besef me terdege dat als ik niet heel duidelijk ben over ‘t huidig bestaan van de kortingsstickers, waar menigeen zijn dagelijks voer door laat bepalen, mijn bespreking van ‘t volgende stukje nostalgie (mijnerzijds) zal verzinken in oubollig onbegrijpbaar ouderwetse taal (toekomstige-lezerzijds) waardoor mogelijke kostbare tijd beter besteed had kunnen worden.
Maar goed, ik lig straks digitaal ter inzage in de Koninklijke Bibliotheek, voor zolang de houdbaarheid van de huidige elektronische techniek nog geen einddatum in zicht heeft natuurlijk, zodat een toekomstige onderzoeker van ‘t wel & wee van heden ten dage (daar hebben ze straks vast een goed woord voor uitgevonden als Antropoceen vanwege schaamtegevoelens uiteindelijk toch is afgekeurd) kan achterhalen wat, hoe & wanneer we aten & voor welk bedrag we ons daarmee tevreden stelden.
Dus ik moet vooral hiermee doorgaan, want wie weet schrijf ik nog wat bruikbaars.

Ik heb dus daarnet de Chocoladesoesjes uitgeprobeerd. Ze lagen me in ‘t kleinste filiaal van de buurt te verleiden dankzij genoemde sticker, hoewel nog steeds veel te duur, waardoor ‘t me een omweg van 2 gangen schappen heeft gekost om ‘t doosje van 7 toch in m’n mandje te deponeren.
Waarom een priemgetal, vraag je je dan meteen af bij zo’n kleinood dat in zijn presentatie van vorm & grootte er om smeekt met anderen gedeeld te worden?
Dan bof ik dat er niemand op mij wacht, evenmin dat niemand verwacht dat ik met overbodig snoepgoed ‘t huis zal betreden. Hooguit als ik 6 kinderen had gekregen door onbevruchte vermeerdering die een zekere Maria mij niet na had kunnen doen, had ik in dit geval evenmin een probleem gehad, tenzij de eenheid van 1 per persoon de trek bevestigd & de bevrediging ontkent was bevonden.
Maar laat mij vooral niet over onmogelijkheden oreren & in huidige realiteit blijven hangen.

Nr 1 was al voordat de boodschappentas de laadbak van de fiets had kunnen bereiken uit verpakking gepeuterd & verorberd, nr 2 liet zich snel volgen vanwege ‘t onwaarschijnlijke hapslikdoor-effect dat nr 1 had gesorteerd & nr 3 liet zich door enkele overwegingen die ‘t impulsiviteitsproces enigszins deed vertragen op een lagere stand van de door de kilometerteller metende snelheid richting mond bewegen.
Waarna ik besloot om de fiets te gebruiken waarvoor hij oorspronkelijk, voor de komst van de laadbakken, voor was uitgevonden, nl beweging.

Ik heb 6, 7, 8 & 9 nog even in de koelkast gehad, bang dat ik was dat mijn genoten ontbijt in de verdrukking zou raken & zich verjaagd zou gaan voelen bij zoveel gezelschap. Maar ‘t gevoel dat me zei dat er nog lucht te ademen viel, dus aan ruimte vooralsnog geen gebrek in die regionen, liet mij teruglopen richting de tijdelijke bewaarplek. De verpakking werd weer opgepakt, in vulgewicht gehalveerd door een routineus herhalend gebaar, waarop ik de laatste 2 ook maar meegenomen heb richting plek waar ik nu deze tekst in zit te typen. ‘t Lege plastic bakje gemakkelijk terzijde geschoven zodat ik alle ruimte heb om wijdarmig te verklaren dat de soesjes niet onderdoen voor de BB, maar dat ze tegelijkertijd niet van een keukenprestatie van Appie & z’n kokkie doet getuigen.

Er zit echter iets verslavends aan dat spul, dat gedeeltelijk gestimuleerd wordt door ‘t gebruikte priemgetal & de ongemakkelijkheid daarvan, deels ook door ‘t besef dat ik dergelijke dingen anders nooit eet & ‘t een sensatie is als ik een pil ter verwerking van de lactose heb geslikt & dingen daardoor kan proeven die ik me slechts kan herinneren van bijna een halve eeuw geleden.

Wellicht dat Zijperspace daardoor een ietwat ouderwets overkomt voor de dame/heer onderzoeker straks.

Je vertrekt.
& In een andere regel kom je weer thuis.
Daartussenin moet zich iets afgespeeld hebben.

Hoewel er vaak genoeg niets bijzonders gebeurd is. Wie ben jij nou om een reisje NL als iets speciaals te pretenderen als er een paar fietstochten zijn afgelegd. Wat is een ritje op de fiets met de versie oerdegelijk in vergelijk met licht & efficiënt bepakt & soepel op dreef.
& Zoals vanzelfsprekend vice versa. Met vanzelfsprekende varianten op andere vanzelfsprekendheden.
Tegelijkertijd mag je je wel afvragen waar ‘t begin was & waar ‘t eind. & Hoe komen die punten & alles daartussen bij de ontvanger binnen. Waar ligt ‘t verloop & is de tocht belangrijker dan ‘t doel. Of de vraagteken die er ergens onderweg wordt gesteld.
& Kan dat expliciet. Of juist niet.

Zo ging ik van Nijmegen terug naar Amsterdam. Na ‘t eerder in omgekeerde volgorde te hebben gefietst. Je wil tenslotte ergens terechtkomen om iets mee terug te kunnen nemen.
Catharsis, ontwikkeling, ledigheid, liefde, bloei. Een begin- & een eindpunt, met de bergen & dalen daartussen.

Hoewel de aanvang voor mij een groots moment is, komt dat doorgaans in de schaduw te staan van de uiteindelijke thuiskomst.
Ik had een prettig verblijf in Nijmegen. Geheel op mezelf in gezelschap van 2 behoeftige katten & idem konijnen. Mijn verlangens waren overwegend bier, beweging & eindedaags vermoeidheid. Ik had er weliswaar meer van willen maken, maar bij ‘t lezen van boeken op de rustgevende bank overviel mij die doorgaans vroegtijdige bovenmatige behoefte aan rust.

Dus laat ik ‘t maar over de thuisreis hebben. Waar ik mezelf ontwikkel, alles van mezelf bij elkaar haal & uitvergroot.

Ik beloof mezelf vooraleer ik begin ‘t dit keer kalm aan te doen. Ruimte & tijd te nemen. Te genieten van ‘t afscheid van wat me voorbij gaat. De bloemen & kleuren vooral, want fietsend beleef je de rest niet al te veel. Nog wel de wolken die gaan & komen, passanten die jouw tempo tegengesteld of geheel niet hebben. Alles wat komt op de korte duur af moet staan aan de volgende tijdelijke aandachtskandidaat.
Maar al gauw is de tijd datgene wat me alsmaar meer overheersend bezighoudt. De benen dwingen daar toe. Ze staan niet stil, draaien hun rondes & willen een steeds prominentere rol spelen in de uitstap die bezig is voorbij te gaan.

Slechts de passanten die tijdelijk dezelfde kant op lijken te gaan zijn een daadwerkelijke gebeurtenis. ‘t Schuilen onder een appelboomgaard met een vrouw die mijn voorbeeld volgt & haar man die schuchter mijn voorbeeld weigert, met een conversatie die ikzelf moet openen op ‘t moment dat ‘t afscheid door de dunner wordende druppels zijn intree doet. De vrouw een goedlachse maat, de man die toegeeflijk zijn vrouw in een joviale groet solidair is.

Of de buschauffeur die me een blik gunt als ik mezelf een zwerver denk terwijl ik uitlaadt, bier uit een lekkend aandenkblik van al m’n spullen wegwas, spoel, zondroog, daarbij nog even de hulp van op dat moment spaarzame regendruppels inroep, maar plakkerig armoedig een scheut in de rug ervaar & m’n rol van vuilniszakkenzwervende zonderling nog wat sterker beleef.
Gelukkig is daar m’n aparte pronkende transportfiets die me uit doet staan bij de racefietsen & dorpsgenoten. & De buschauffeur die alles aanziet & geduldig wacht tot ze weer voegt in haar tijdschema & mij m’n gang laat.

Ik bel de afspraak voor de volgende dag af, als ik geen overtuiging meer denk te hebben met zo’n rug nog normaal te kunnen functioneren. Ik voel de tranen prangen als ik geloof voel als ik m’n verhaal heb gedaan & donderdag als vervangend moment wordt gevonden.
Ben nog maar halverwege de tocht.

De meters gaan dan vliegen, want ik wil de kilometers niet meer voelen. Hoewel ze in alles opgeschreven staan. De bomen die voorbij flitsen, net niet snel genoeg, de dorpen evenzo. De straten van Utrecht, wat een opluchting lijkt want ik blijk m’n stadse overzicht in snelheid niet in ‘t gezapig raderende zuiden verloren te hebben.
Maar de berichten van de me wachtende parkparty stromen gestaag sneller binnen op m’n telefoon annex routeplanner, dit onder druk van de wel of niet vallende regenbuien. Ze doen m’n winst van de binnenstad teniet doen & de wegen vanuit haar centrum rechter in z’n oneindigheid lijken. Vooral als ‘t kanaal zich aankondigt in z’n vergezicht onder opnieuw veranderende wolken.

& Dat wil ik dan allemaal vertellen bij aankomst op een amsterdams veld.
Stiekem toch.
Hoewel ‘t vooral m’n benen & rug zijn die praten. & ‘t Non-communicatieve.
Want corona heeft ons een communicatie bezorgd die niet overeenkomt met wat mensen als ik meemaken die somtijds toch mensen nodig hebben om daar woorden voor te kunnen vinden.
Elkaar niet aanraken is niet erg, maar de introductie tot kort dichter bij te zijn, bij iemand aangekomen: je vraagt je af (jíj vraagt je af) waar je dat moment aan kan herkennen.
Waar is de reis gebleven als de woorden een ander niet heeft geraakt?

Zijperspace is thuis.

Plons!

Ik voor mezelf wil niet dat mijn leven uiteindelijk voorbij is gegaan zonder enkele rimpeltjes te hebben achtergelaten. Rimpeltjes als die van een steen die in stil water terecht komt. Steeds wijder drijven de golfjes uiteen, steeds zwakker wordt de kracht, steeds verder uiteengedreven, totdat het zover verwijderd is van zijn oorsprong dat je niet meer kunt zien dat er vlak daarvoor een steen die inmiddels verdwenen rimpeling heeft doen ontstaan.

De plons van mijn leven mag wel even voortduren, een frons doen veroorzaken in de gezichten van hen die mij gekend hebben. Dan is het de moeite waard geweest, dan ben ik geen klein kiezeltje geweest die zonder noemenswaardige beroering de diepte in is gedoken.

Nou was ik geen held in zwemmen. Met moeite heb ik mijn hoofd boven water weten te houden, tijdens de zwemlessen gedurende de lagere school. Maar duiken vond ik alleszins de moeite waard. Trots riep ik tijdens de vakantie mijn moeder aan, die aan de overkant van de zon zat te genieten, om haar te tonen dat ik voorover het water in kon springen. Duiken heette dat, had ik net van het vakantievriendje geleerd.

Ik stak mijn beide handen uit, in elkaar gevouwen tot een spitse punt, dat had ik hem ook zien doen, boog mijn bovenlichaam schuin richting water en liet me voorover vallen. Bovengekomen was het meest belangrijke te zien of m’n moeder had gekeken. De roodgloeiende buik, veroorzaakt doordat deze plat op het wateroppervlak terecht was gekomen, was van inferieur belang.

Mijn moeder zette nog snel even haar zonnebril af, om te tonen dat ze het in de gaten had gehad. Ze trok haar wenkbrauwen op, in volle verwondering, open mond, & zei vol enthousiasme dat ze verbaasd was dat ik al zo goed duiken kon.
‘Nu nog leren zwemmen,’ zei één van mijn immer kritische broers er achteraan.

Goed, ik wilde het best toegeven, meer dan wat gespetter in water waar ik nog net kon staan kwam ik niet, maar ik durfde nu in ieder geval m’n hoofd onder water te houden. Ik zou later heus wel een groot zwemmer worden.
En al was ik niet groot, niet breed, niet dik, eerder wat iel en bovendien de kleinste van de klas, ik wist dat je indruk op meisjes moest maken door de aanwezigheid van je lichaam te tonen.

Andrew had daar geen moeite mee. Tijdens de zwemlessen, de laatste 10 minuten vrij zwemmen, waarin je mocht doen wat je wilde, maakte hij volop gebruik van zijn lichaam. Door een bommetje te maken.
Benen bij elkaar gevouwen onder zijn buik, zo hoog mogelijk van de duikplank springend en dan als zo klein mogelijk verpakt pakketje het water in plonzend. Vlak naast het leukste meisje van de klas. Dan haalde hij optimaal profijt uit zijn omvangrijke lichaam.
Frank kwam later met een betere methode: met je rug richting het water gekeerd, één knie naar je toegetrokken en met je billen het eerst het water aanrakend; dan verzette je niet alleen veel meer water, je kon bovendien zíen wat het effect was. Je was niet meer afhankelijk van het ‘oeh’- en ‘ah’-geroep van je mannelijke klasgenootjes om te weten of het meisje in kwestie danig onder gespetterd raakte.
Frank leerde ons net als Andrew optimaal gebruik te maken van ons lichaam, zonder dat we daar onmiddellijk groot en sterk voor hoefden te groeien. Maar voorlopig keken alle meisjes slechts naar het lichaam van Frank.

Je probeert indruk te maken. Tegenover de mensen om je heen, tegenover mensen die je passeren. Je moet laten blijken dat je leeft, dat men niet door je heen, maar om je heen moet lopen. Je probeert sporen achter te laten in andermans leven, een zaadje daarin te planten, zodat een deel van je eigen leven verder groeit in dat van een ander. Zodat je niet vergeten wordt. Zodat er iets kan groeien dat bredere cirkels vormt, grotere golven veroorzaakt, nog meer deining oproept.

Je schrijft om te blijven, om niet onmiddellijk vergeten te worden, om gelezen te worden, om niet onopgemerkt aan dit leven voorbij te gaan.

Maak dus een mooie plons, een plons waar je niet alleen je gewicht of je volume in gooit, maar één waar je meer effect mee kan bewerkstelligen. Een dergelijk effect dat je het resultaat zelf ook nog kunt overzien. Dat je tevreden kunt kijken naar wat het veroorzaakt, wat de gevolgen zijn.

Het gaat niet om de spetters, het gaat om wat het bewerkstelligt en of je er zelf profijt van trekt. Een plons waarbij de rimpels nog lang blijven nagolven.

Huiswerk: Probeer te bedenken wat die eerste duik in het water voor je betekende en beschrijf het effect die het had op je naaste familie en beantwoord daarbij tegelijk de vraag of je net zo’n pijn op de buik voelde gloeien als dat ik de avond van mijn eerste duik had.

M’n schoonmaakpauze duurt ong 12 uur. Voor een 1e ronde heb ik m’n best gedaan. Doe ik meer dan heb ik grote kans dat ik dat meer straks vies maak & ‘t morgen nog een keer moet doen.

Ik ben blij dat ik zo ben, maar ‘t irriteert tegelijk. De hele tijd rekening houden met alle mogelijkheden, wat er voor zorgt dat ik continu alles aan ‘t nalopen ben. ‘t Zijn cirkeltjes, waarbij als je een stukje uit de bocht vliegt opnieuw kan beginnen.

‘t Is vooral zonde van de tijd. Ondertussen had ik ongestoord een boek kunnen lezen. Oid.
Tegelijkertijd is dat ik dat zonde van de tijd vind een onderdeel van ‘tzelfde verschijnsel. Want alles moet zo efficiënt mogelijk nl.

Dus nu ben ik lijstjes aan ‘t repeteren.
Benedentoilet moet nog; boven is gedaan.
Behalve de wasbak na tandenpoetsen daar nog ff checken, plus douche.
Wasbak in de keuken grote beurt, maar vooraleerst afwas.
Dat kan niet vóór ‘t ontbijt => moet na ‘t ontbijt, de afwas.
Wanneer pak ik dan in? Pak ik alleen de spullen in die ik niet meer nodig heb in 1 tas?
Wat als ik me bedenk?

Daar begint de rotzooi. Dan begin ik snoertjes te zien, die nog druk bezig zijn m’n spullen op te laden. Onderweg wil ik muziek. Onderweg heb ik een routeplanner nodig. Onderweg wil ik foto’s kunnen maken.
Dus als alles straks vol is, de powerbanks ook, dan moet morgenochtend dat wat in de tussentijd nog een beetje leeg geraakt is opnieuw opgeladen worden.

Waarop ik bedenk dat ik afgeleid ben. Hoewel ik wel bijna de juiste volgorde heb gevonden. Want zonder laders & volle telefoon & box & powerbanks kan ik niet weg.
Maar zonder schoon achtergelaten huis ook niet.

De tafel is inmiddels wel wat leger. Waar ik bij aankomst alles had neergesmeten, geen plan voor andere nuttige plekken van wat ik uitpakte, heb ik dat allemaal als 1e weer ingepakt. Blijkbaar had ik die spullen nooit nodig gehad.
Wat er nog ligt, daar zoek ik ruimte voor. Of een zinnige plek.

Maar zo gauw ik over zinnig ga nadenken begint de mallemolen van voren af aan. & Worden na ‘zinnig’, ‘volgorde’ & ‘plek’ herhaald. Waarna geconcludeerd wordt dat ‘volgorde’ altijd 1st moet, want dat is zinnig, want dan krijgt alles z’n plek.

Was weg van huis ook maar Zijperspace.