Zijperspace

Hoi R.,

Ondanks dat ik sinds gister na 2 jaar ziektewet officieel geen werk meer heb, had ik ‘t afgelopen 2 dagen behoorlijk druk. Dat komt deels doordat allerlei instanties nu aan me trekken en tegelijkertijd andere bezig zijn me daarbij te helpen. En dan is ‘t ook nog eens zo dat opeens allerlei dingen op me af lijken te komen. Zoals bijv dat vrijwilligerswerk in de bibliotheek waar ik ‘t eerder over had.

Ik vind jouw verhaal over je tuin in Frankrijk heerlijk om te lezen, doet me denken aan één van m’n favoriete boeken van de laatste jaren, ‘Geroezemoes in het gras’ van Dave Goulson. Hij startte ook een tuin in Frankrijk om daar te proberen van bijna uitgeput land bij een oude boerderij, een gebied te creëren dat opnieuw aantrekkelijk zou worden voor insecten. Ik ga er eigenlijk van uit dat je dat boek wel kent gezien jouw verhaal.

Ik schrijf dit in antwoord op je vraag hoe ik aan al die uitgaven kom. En ik, die door een burn-out mezelf heb laten diagnosticeren op autisme en adhd, ben dan geneigd om ‘t hele verhaal te vertellen. Skip dit maar als ‘t je niet interesseert van een Marktplaatsverkoper. Maar je stelde die vraag, dus moet ik wel, gezien mijn blijkbaar door die 2 ‘afwijkingen’ ingeblazen eerlijkheid.

Ik heb bijna 26 jaar in ‘t bier gezeten, nadat ik op 1 of andere manier niet in staat leek om aan een scriptie voor Film- & TV-Wetenschap te beginnen. Als je m’n naam googelt kom je afbeeldingen als vanzelf wel tegen. Ondanks niet al te hoge beloningen daarvoor was ‘t de tijd van m’n leven. Ik wist alles over bier en kon er goed over vertellen.
En, andermaal ondanks, ben ik samen met m’n toenmalige vriendin begonnen aan een cursus Natuurgids begonnen. Wat enigszins schorvoetend begon bleek een nieuw onderwerp waar ik me volledig in kon storten. Waarbij vooral de interesse voor insecten prevaleerde. En boeken, maar dat was me eigenlijk al ingegeven vanaf ‘t moment dat ik de kinderbijbel van m’n oudere broer begon te lezen.

Gezien m’n minimale budget ben ik door m’n nieuwe hobby continu op zoek gegaan om zo goedkoop mogelijk aan interessante natuurboeken te komen. Ik kocht van alles in goedkope kringloopwinkels, kreeg ook veel van gepensioneerde natuurgidsen en wist me bovendien binnen te werken in de bibliotheek waar ik vanmiddag ondanks de lockdown weer kon komen werken. Daar hadden ze bij m’n 1e entree een overschot aan ‘dubbele’ boeken, dankzij schenkingen uit ‘t nalatenschap van overleden natuurvorsers. Ze wisten niet wat ze met dat overschot aan boeken moesten op een gegeven moment en ik was 1 van de weinigen die de weg naar deze bieb wist te vinden.

Toen ik in de ziektewet terechtkwam heb ik op een gegeven moment besloten, ook omdat een mij aangewezen jobcoach van mij verlangde dat ik opnieuw werkervaring opdeed, op een ander vlak dan ‘t door noodzaak gedwongen te verlaten biervak, en zodoende vrijwilligerswerk te beginnen bij die bibliotheek.
Daar hadden ze inmiddels besloten om dat teveel aan boeken weg te laten stromen door wekelijks dozen met boeken gratis af te leveren aan verkopers op ‘t om de hoek gelegen ***markt. Ik heb in mijn begintijd als vrijwilliger daar voorgesteld dat ik ook tbv de instelling boeken kon aanbieden op Marktplaats, maar dat was geen mogelijkheid. Men wilde niet verdienen aan schenkingen en wist vanwege ruimtegebrek buiten de papierbak geen ander voortijdig einde voor de boeken te verzinnen dan marktkooplui te laten profiteren van ‘t overschot.

Een rare situatie vond ik. Ik zat met een minimaal budget en marktkooplui kregen gratis fantastische natuurboeken aangeleverd, zonder dat ze wisten wat ze verkochten.
Dus heb ik op een gegeven moment voorgesteld dat ik ze ook zelf op Marktplaats kon zetten. Dat vonden ze een goed idee, want dan wisten ze, na mijn uitleg, dat ‘t uiteindelijk op een goede plek terecht zou komen.

‘t Heeft door mijn problemen mbt m’n burn-out nog behoorlijk lang geduurd voordat ik daadwerkelijk met dat project kon beginnen. Ik heb dat wel eens omschreven als dat ik ‘geen spieren in m’n daadkracht’ had. Maar iets meer dan een week geleden is me ‘t op een vreemde manier toch gelukt om advertenties te plaatsen.

En daarom ben ik heel blij dat jullie belangstelling tonen. Ik heb voor ik prijzen ging bepalen rondgekeken wat anderen voor dergelijke WM’s vroegen en heb besloten om daar onder te willen zitten. Ik wil geen geld graaien. Ik wil dat mensen dergelijke vergeten publicaties opnieuw ontdekken. ‘t Enthousiasme voor minuscule natuuronderwerpen en hun details. Als ik ‘t gratis aanbied komen de graaiers opnieuw als geïnteresseerden bovendrijven en verliest ‘t opnieuw z’n belangwekkende waarde, heb ik ‘t gevoel.

Ik heb gister een gesprek gehad met een arts van ‘t UWV, dit om die instelling te laten bepalen wat voor soort uitkering ik op korte termijn moet gaan krijgen. Toen ik die arts moest uitleggen waarom ik tijdens de strenge lockdown vrijwillig boeken ging bezorgen voor een nabijgelegen boekhandel, kreeg ik, voor mij onverwachts, tranen in de ogen, maar er kwam evengoed nog net uit m’n mond dat ik ‘t belangrijk vond dat mensen boeken lazen.
Oók… Nee: júist nu.

Zo, nu heb je een mooi verhaal om aan de mensen die je tuin komen bezoeken hoe je aan de WM’s bent gekomen.
En ik hoop tevens dat je door bovenstaande begrijpt dat voor mij op dit moment nog niet alles vanzelfsprekend gaat. ‘t Zal me moeite kosten om uit te zoeken wat de beste en goedkoopste manier is om je de WM’s toe te sturen en alles wat daar op moet volgen.
Geen excuus, maar eerder een uitdaging die ik met veel plezier aanga. Kijken of ik in een andere fase terecht kan komen. Meer daadkracht, meer spieren.
En ik hoop dat je tot ‘t eind van dit verhaal kan komen en niet bent gaan denken dat ik op zoek ben geweest naar medelijden. Ik hou gewoon van natuur, van boeken, van schrijven en door m’n afwijkingen die afgelopen 2 jaar gediagnosticeerd zijn, heb ik op die vlakken momenteel niet al te veel remmingen; en buiten dat van kindsbeen af ‘t gevoel dat ik volledig moet zijn in mijn verhalen.

Ik hoop morgen tijd te hebben uit te zoeken hoe & wat mbt verzending vanuit Zijperspace.

(Deel 0 staat hier, als introductie op wat ik 50 afleveringen lang heb volgehouden te schrijven voor ‘t weblogmagazine about:blank, maar verloren werd gewaand. Dl 1, Dl 3  [daar kan je ook lezen wat er aan de hand is met Dl 2], Dl 4, Dl 5, Dl 6, Dl 7, Dl 8, Dl 9, Dl 10, Dl 11, Dl 12, Dl 13, Dl 14, Dl 15 & Dl 16 zijn reeds herverschenen alhier. De komende tijd zal ik de rest van ‘t materiaal dat ik ondertussen geheel heb teruggevonden alsnog hier gaan publiceren.)

Morgen is m’n laatste dag. Ik ben ‘t na al die jaren wel verplicht ‘t aan te kondigen. Hoewel ik dus al 2 jaar op non-actief sta. Omdat ik ‘t niet kan, omdat ik ergens over m’n grens heen ben gegaan.

Dus doe ik morgen wat ik afgelopen 2 jaar heb gedaan om te zorgen dat ik verder kom: niet werken. Zoals dat heet.
Maar ik hoef inmiddels niet níet te werken om te voelen wat er scheef zit. Ik hoef maar een beetje ‘t idee krijgen dat ik hard m’n best gedaan heb om te voelen dat ik íets gedaan heb, & dat voelen wordt vervolgens een blokkade om tot ook maar íets te komen.
Alsof je de steeplechase 200 m hebt afgelegd, wonderbaarlijk niet bent gestruikeld, maar je lichaam. Je lichaam.
Voorovergebogen lijkt ‘t zich te gevoelen.

Verder kom ik vaak niet in pogingen tot omschrijving van wat ik voel. ‘t Is een gevangen zijn in een band, borsthoogte, zonder benauwdheid, maar wel met al ‘t andere dat beklemt & bovendien transpireert zonder druppels.
Ik zit gevangen dan, in een lijf dat buiten z’n eigen borstkas weliswaar geen tralies voelt, maar evengoed fijngeknepen lijkt te worden.
Ik heb in m’n leven wel last gehad van hyperventilatie, maar omdat mijn lichaam die kennis in zich herbergt, lijkt dit er niet op. Want wat heeft ‘t er aan als ‘t zo gemakkelijk valt te herleiden?
Kennis daarover lijkt ‘t begin van de bestrijding.

Ik ben ‘t bos ingegaan. Mijn best mogelijke remedie.
Maar waar ik aldoor mijn trucs kon inzetten om de valse aanvallen te ontduiken, weet ‘t me, zelf ook getraind inmiddels, toch te vinden. ‘t Vormt zich naar talloze voorbijgangers & de daarmee gepaard gaande afwezigheid van rust.
Ik voel 1st hun stemmen, maar als ik een tijdje concentratie, ‘t verdiepen in m’n vondsten in de natuur, veins, weten hun blikken mij als priemende lasso’s zich naar hen toe te trekken.

Tot een kind z’n stem laat klinken, zoet zacht van op een afstand waar z’n stem nog niet vandaan reiken kan, & bij herhaling blijkt te vragen wat ik zoek.
We zijn in ‘t donkere gedeelte, waar de eiken, hoewel ontdaan van hun bladeren, nog talrijk verzameld staan aan levende zowel als dode stammen, zodat stemmen zo sierlijk onschuldig nog makkelijk verloren gaan.
Wat ik zoek?

Ik wijs ‘m op de witte vlekken aan ‘t dode, ontschorsende hout, waar ik deels schuld aan heb om te kunnen zien wat er anders is aan de wereld dan wat in 1e instantie slechts aan de oppervlakte aanwezig.
‘Je mag wel even komen kijken,’ nodig ik ‘m uit.
Z’n vader neemt de aanmoediging van ‘m over. Z’n bierflesje uit ‘t beeld wegmoffelend. Even later blijkt dat een aanleiding om te bekennen dat hij me van mijn werk (‘Dat eindigt na morgen,’ wordt onge-echo’t genegeerd) kent.

Ik vertel over kaas- & tandzwammetjes. Laat een eikentrilzwam zien plus een foto van de zojuist gevonden kever in net zulk dood hout.
& Terwijl ik praat over wat leeft in of ten koste van wat al overleden is, knoopt ‘t jochie in zijn verlegenheid een jong takje om ‘t dunne stammetje van waar ‘t vandaan komt.

‘Kijk, die groeit om zichzelf heen,’ prijst hij zijn zelf gecreëerde vondst.
Vader zegt: ‘Dan moeten we daar straks over 2 maanden daar weer naar komen kijken. Hoe ‘t om zichzelf heen groter & dikker is geworden.’
& Ik ga na die woorden weer verder naar dingen waar ik zelf nog geen weet van heb.

Maar ik gebruik andere woorden, want anders snapt-ie niets van Zijperspace.

Ze waren al iets voordat ze samen gingen bestaan, ze hadden al, hoewel minder, omvang, ieder van hun z’n weg geslecht om uiteindelijk deel van elkander te zijn: een nieuw nu, een ander ik – ze zijn door de aderen der bomen omhoog gestuwd of gecondenseerd toen ze in aanraking kwamen, geen botsing, eerder smelting samen tot nieuw volume, nieuw bestaan, voor zolang dat valt vol te houden, want alles stroomt, ook waar ‘t naar de ochtendlijke koude zondagstilte ruikt.

Inmiddels maandag in Zijperspace; dat voelt toch anders.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

Soms voel ik dat ik bijna zover ben. Dan is een extra sweater voor comfortabel warm te veel of enigszins te zwaar of schuurt de trilling van m’n oogleden te droog. Ik denk te weten waar de pijnen liggen, ze te duiden, te net niet te mijden, maar er zeg maar mezelf in te leggen, een dompel, een omvatting, een opname tegelijk is nog net niet bereikt.
M’n hoofd is niet leeg, eerder gevuld van vuurvliegjes die een weg wijzen van waar de woorden liggen, de gebruiksaanwijzing voor m’n vingers te vertalen wat tintelt van stilzwijgende opwinding om er uit te mogen. De hond die kwispelt, ‘t kattenluikje bepoedeld door de wens om aandacht bij ‘t teken ‘t huis misschien wel niet te verlaten.

Alles ligt op de overgang, nog enkele druppels & daar komt stroom-over, de voorspelling van een cohesie die vrolijk ‘t loslaten vertelt van een olijke waterval van gelijk spetter & sputter. Ik ben er maar ben er nog maar net niet.
De vingers houden de toetsen aan ‘t randje vast. Rechtsboven van wijsvinger links de mogelijkheid om de ‘t’ alvast de regen te voorspellen van stampen voor druppels die woest heerlijk een verticaal oprijzend gordijn gaat schapen & linksmidden de ‘d’ van ‘t dreunen van hun allen tegelijk op tegels weerketsend om miniatuurtjesfonteinen te spuwen. De ‘e’ de ‘a’ de ‘o’ klaar om verwondering te schreeuwen, de verrassing van ‘t nog onbestaand woord.

Zover ben ik nu, alles in lichaam & hoofd in gereedheid om tot aankondiging van een vreugde van woorden te worden die hunzelven tot kluwen verknopen, raaskallend improvisaties verkonden, van niets onmogelijk & ‘t stopt pas als ‘t zichzelf uiteindelijk tot onweer voorspelt.

Klatsboem, zegt de boom.

& Alice is terug Zijperspace in gelegd.

Ik tetter rond. Want ben vol verbazing wat er met me gebeurt.
‘t Is alsof ik fiets zonder handen, terwijl mijn vader me de 1e kunsten daarvan toont. & Me tegelijkertijd zonder verbiedt, nee: gebiedt om m’n handen aan ‘t stuur te houden.

Ik ben ‘t niet die dit allemaal initieert: ‘t stormt op me af & ‘t enige wat ik kan doen is ‘t over me heen te laten komen als een grote golf, liggend in de plots niet meer bestaande eb-zone.
Ik ben een middelpunt. ‘t Laat zich zo gevoelen. Men is bezig met mij, terwijl ik voorheen vooral met anderen bezig was. Me afvragend wat ze bewoog, wat ze gingen doen, waarom ze nog steeds bij mij in de buurt waren.
& Ik ze straks weer terugzie met een verslag van wat er is bereikt.

Alleen dat laatste is nog steeds geldig. Wat is de beweegreden dat ik een middelpunt ben: dat men zich bekommert (zonder ‘t kommergedeelte van dat woord als negatief te beoordelen).

Tegelijkertijd heb ik er geen grip op. Er zijn dingen uit mijn handen genomen, omdat ik ze niet kan. M’n hoofd slaat op hol, m’n spierkracht van dingen doen is weg, ‘t wordt tijd voor ingrijpen door anderen.
Niet ontmand, niet gehandicapt, niet definitief uitgeschakeld. Eerder lichtelijk onnozel, onbeholpen, & nogmaals meermaals on-, zonder de verschrikkelijke negatieve talige betekenis daarvan.
Tijdelijk uitgeschakeld. Zoals een mens kan zijn.

Mijn geluk is dat ik ‘t kan vertellen. Dat ik bedreven ben m’n toetsen te roeren. Daardoor vraagtekens in hoofden kan doen vermisten & na die morgenstond van vage kennis klaarlichte dag kan tonen door mijn verhalen te vertellen.
Ik heb woorden.
Veel.
& Als ik blijf ‘praten’, komt er vanzelf betekenis.

Van losse eindjes knoopt men vangnetten in Zijperspace.

De voortgang hangt af van een snoer. Zo doet mijn hoofd na allerlei afwegingen vermoeden. Waarbij ik daar onmiddellijk aan moet toevoegen dat genoemd hoofd geneigd is zich te laten sturen door als de onbetrouwbare golfslag aan een zandkust voordoende luimen.

Ik heb me ongemerkt laten verleiden zo min mogelijk zelf te onthouden. Volledig overgeleverd leef ik, wandel ik, adem ik voort, voorzien van die paardenmaskers die de gebruikers moeten verhoeden extra informatie uit de omgeving te halen. Zodat er geen afleiding is, geen extra bagage, er vederlicht van onwetendheid alleen nog maar vooruitgegaan kan worden.
Dus heb ik geen routes meer opgeslagen, ligt er geen plattegrond gereed voor gebruik in m’n hoofd klaar, zijn de mensen weliswaar geen telefoonnummers meer, maar zonder dat snoer zijn ze ook niet meer oproepbaar.

Help me eens, kan ik nu fluisteren, misschien wel schreeuwen, & niemand die toestroomt of een vanzelfsprekend eenvoudig advies suggereert.
Zo dadelijk, als mijn telefoon geen puf meer heeft om de informatie van de berichtenservice door te sluizen, bij gebrek aan snoer, zal men zich slechts verwonderen dat Ton’s handen even niet bereid zijn vingervlug over toetsen te scheuren om te laten weten dat hun heer nog bestaat & woorden op hun beeldscherm praat.
Ik heb ‘m in veilige quarantaine gelegd, men zou bijna zeggen; een maatregel van deze tijd, zodat-ie niet voortijdig, voordat al ‘t noodzakelijke gecommuniceerd is, z’n laatste adem blaast.

Ik ben onthand, besef ik me. Ik kan nog kijken wat de wereld doet. Ik ben in staat me er in te bewegen. Maar zo gauw de klok slaat dat ‘t laatste beetje energie verbruikt is, wordt een gesprek lastig. Geen mogelijkheid meer om te zeggen dat dit wenselijk is, buiten dat blijft elke zucht of desnoods luide schreeuw ongehoord.

Er waren daarstraks nog 19 streepjes te gaan, maar terwijl dit slepende typen, gestoord door allerlei overpeinzingen waar ik straks in alle opgelegde stilte me zal bevinden

Spreek uw boodschap voor Zijperspace in na de piep…
Piep.

Ik heb al eens eerder geschreven dat men ‘t woord ‘gewoon’ & natuurlijk ook ‘gewone’ af zou moeten schaffen als duiding van soorten: ‘t bijzondere wordt ‘t organisme ontnomen & er wordt een overdaad aan als algemeen te beleven saaiheid aan z’n bestaan toegevoegd; hoewel je zou denken dat als iets groot is ‘t vanzelf de aandacht trekt, is ook dit zo’n benaming die zorgt voor een onbewuste versaaiïng- je schakelt een nieuwsgierigheid uit naar een aspect van ‘t organisme als ‘t de omschrijving ‘groot’ al als 1e deel van z’n benaming heeft gekregen, terwijl nadere bestudering van ‘t fenomeen tot grotere verrassingen had kunnen zorgen.

Alles wat gedoemd is groot te zijn, zal iel eindigen in Zijperspace.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)

Je hoeft me niet te condoleren. Ze was geen vriendin van me.
Ze werd 49. Ik leerde haar kennen toen ze ong 17 was.

‘t Was een rockabilly-feestje. Drie deuren verder zal ‘t ong zijn geweest. In een flat van 3 etages die je in Amsterdam niet zo’n naam zou geven.
Zij was met een rockabilly, dus was zij dat ook in die tijd.

Maar ik had geen aandacht voor haar. Ik had aandacht voor degene met wie ik een paar dagen ervoor ‘t bed had gedeeld.
Iedereen kende iedereen, zou elkaar nog een paar jaar blijven kennen, maar rockabilly was niet echt mijn ding. Feestjes met gratis drank wel. Toen ik daar genoeg van binnen had, kreeg ik m’n zin & kon ik weer enkele deuren terug.

Wonend in Amsterdam kwam ik vaak voor speciale gelegenheden terug. 1st Voor m’n weekendbaantje in de bieb, later voor werken achter de bar ook. Daarna moesten ‘t familie-aangelegenheden zijn, want geen ov-kaart meer. Na afloop daarvan dan evengoed naar dezelfde bar. Iedereen wist nog wie ik was. Dat kon ook niet anders. We waren in Den Helder.
Dan zou ik laat in de nacht dronken in m’n bed op zolder struikelen. Evengoed onderweg daarheen de kraaktredes van de trap proberen ontwijken. Maar m’n immer waakzame, bezorgde moeder bedotte je niet.

Maar die nacht kwam ik niet. ‘t Rockabilly-meisje dat goth-dame was geworden, vrijgezel ook, had ik gezegd dat als ik bij sluitingstijd in een Helderse kroeg was wel met een vrouw naar bed wilde.
& Zo geschiedde. ‘t Was immers sluitingstijd. & Ik weet niet of iemand zei dat dat goed was.

Enkele maanden later stond ze bij mij aan de bar waar ik al enige tijd werkte.
‘Ik woon nu ook in Amsterdam,’ zei ze.
‘O?’, reageerde ik. ‘Maar wil je ook iets bestellen?’

Bij de 2e keer ging de volgorde van de conversatie al anders. Ze bestelde 1st. & Ging toen vertellen hoe ‘t met haar ging.
‘Ja, zie je, ik kom net uit ‘t ziekenhuis.’
Een soortement hum volgde mijnerzijds.
”t Kind is verwijderd,’ vervolgde ze. ‘Ze hebben ‘t kind van jou er uit gehaald. ‘t Kon niet blijven leven.’

Ze heeft nog meer gezegd. Ik heb haar gevraagd of ze dat niet aan de bar wilde vertellen. We hebben na sluit kort gepraat.
& Ik heb m’n broer gebeld.
‘Man,’ zei hij, ‘ze heeft de hele tijd schijnzwangerschappen. Dit is minstens de 3e in een paar maanden tijd dan. Ze nemen haar niet meer serieus in ‘t ziekenhuis.’
Den Helder was nog steeds klein, zo bleek. Iedereen kent iedereen.

Ik heb er een oplossing voor gevonden. Haar gezegd dat ik ‘t niet geloofde. Dat ze wel mocht komen, maar daar niet over moest praten in ‘t midden van de tent.
Waarna ze met andere verhalen kwam. Een nieuwe vriend. Ze zou emigreren. Een fantastische nieuwe baan. En ik zag dat ze anderen ook haar verhalen vertelde.
Ik weet niet of ik daar onderdeel van was. Maar ik vermoedde van wel, vooral toen een vaste klant zei dat ze wist dat ik niet deugde.

Ze heeft me waarschijnlijk wel verteld dat ze terug naar Den Helder is gegaan. Na vele jaren. Maar ik heb ‘t niet geregistreerd. Dat ze een nieuwe vriend had daar, heb ik ook niet echt opgeslagen.

Maar ze is vandaag overleden. Dat zal wel echt gebeurd zijn.

Bravoure is niets waard in Zijperspace.