Ik had een vriendin die ‘tieten’ gebruikte als stopwoord.
‘Zo! Tietúúnn!’, op die toon zeg maar.
Als er zich iets ongewoons voordeed. Of als iets groter was dan verwacht.
‘Zo hé, dat is groot,’ had ze ook kunnen zeggen. Of: ‘Wauw!’, desnoods in ‘t engels.
Maar deed ze dus niet. Klonk evengoed leuk.
Wellicht dat ‘t een afkorting van ‘Krijg nou tieten!’ was.
Heb ik ook wel eens gehoord. Maar niet van haar.
Nee, zij deed ‘t op zo’n manier dat ‘t leek alsof ik ze ook daadwerkelijk in m’n gezicht gesmeten kreeg. Of ik deed dat zo voelen. Zodat ik ze ook bijna mijn kant op zag gaan. Die van haar dan dus. Niet van enig andere vrouw daar in de buurt.
Dat laatste heb ik haar dus niet verteld. Van haar, uhm, borsten, die mijn richting op kwamen. Op commando van haar ‘Tietúúnn!’.
Want tenslotte heb ik ook zo m’n eigen fantasietjes & daar hoeft niet iedereen zomaar van op de hoogte te zijn. Dan schiet je zomaar opeens je doel voorbij. & Die mond van mij die niet stilt op de juiste momenten heeft al meer op z’n geweten.
Maar nadat ik een keer met haar ‘t bed had gedeeld & zodoende op de hoogte was gebracht van de werkelijke gang van de wervelingen van haar lichaam waar zij zo bij tijd & wijle kond van deed als blijk van verbazing oid, maar dan vast aan haar lijf & niet ontsnappend uit haar mond, mocht ze wat mij betreft daar fanatiek mee doorgaan.
Ik heb laatst te horen gekregen dat ik me nogal bewust ben van andermans lichaam. Dat als ik iemand raak ik me daar ietsiepietsie meer bewust van ben dan normaal. ‘t Schijnt een onschuldige afwijking te zijn, die in die zin niet zo snel iemand kwaad doet.
Terwijl ik zelf dacht dat ‘t alleen maar heel beleefd van me was als ik in een drukke kroeg de vrouwelijke gesprekspartner er op wees dat zij mijn voor mijn buik gevouwen armen (zo braaf als een kleuter die aan juf wil laten zien dat hij netjes aan z’n schooltafel zit geschoven om haar te vertellen dat zijn tekening van de oversteekplaats voor school gereed was) als bustehouder gebruikte.
Maar dan natuurlijk anders verwoord: ‘Sorry, ik ben me een beetje erg bewust van ‘t feit dat je met je borsten tegen me aanleunt.’ Zoiets. & Heel vriendelijk & welgemeend kijkend.
Mijn collega’s in diezelfde kroeg, vooral de vrouwelijke, hebben ‘t daar natuurlijk niet bij laten zitten. Ik was nl weer eens collegiaal eerlijk geweest over bovengenoemde onderbreking van ‘t gesprek.
Kwam er een vrouw aan de bar, zo 1tje van ‘t soort dat ik niet ongemerkt kon laten passeren & bijzonder graag van bier wilde voorzien (precies mijn typ, maar gedachten over een aanstaand huwelijk ploepten nog niet te voorschijn), dan stapte zo’n collega, zo van die vrouwelijke (in dit geval zijn dat de ergste) zogenaamd toevallig achter me langs waarbij ze plots met haar borsten zo hoog mogelijk m’n rug platdrukte.
Waarschijnlijk was ‘t andersom, maar zo voelde ‘t niet. Eerder alsof ‘t in m’n oren schreeuwde. Die borsten, niet haar stem.
De dame die ik met mijn ogen al mijn behulpzaamheid inzake ‘t verkrijgen van bier had aangeboden, liet ik in dergelijke gevallen maar over aan een collega, terwijl ik me bij de spoelbak ging wijden aan ‘t verwijderen van grote hoeveelheden schuim die zich hadden verzameld in ettelijke bierglazen.
‘t Was evenzogoed een revelatie te mogen constateren dat zo gauw die eerder genoemde vriendin haar enthousiasme over enige verwondering voor deez of geen met dat ene woord (wat voor mij ‘t ultieme lichamelijke verbeelde) kenbaar maakte, ik mij niet meer hoefde te beperken tot gelatenheid.
Ik wachtte geduldig tot er genoeg tieten voorbij waren gekomen & zij uiteindelijk ‘tzelfde wilde als ik.
& Voorts ging ‘t over de blanke duinen van Zijperspace.
