Maand: november 2005

‘Ik kan dit echt niet hebben op dit moment,’ zeg ik.
Hij ook niet. Zegt-ie.
& Ik geloof ‘m ook wel. Zo ziet-ie er ook wel uit. Met z’n tassen. Die hij met veel moeite weer onder z’n snelbinders vastmaakt. Een rode, een blauwe. Albert-Heijntassen. Dan kun je er geloof aan hechten.
Maar ík kan ’t nu niet hebben.
Heb meelij, denk ik. Wees eerlijk.
‘We waren allebei fout,’ zegt-ie eerder dan ik.
Eerder dan ik begint-ie over de schuldvraag.
Nee. Nee. Verdomme. Nee.
Ik zeg: ‘Jij komt opeens op me afrijden.’
‘Ja, jij dus op mij.’
‘Jij reed aan de verkeerde kant.’
‘Jij ging op de stoep rijden.’
‘Ja, om jou te ontwijken.’
‘We waren allebei fout.’
Ik weet meteen dat dit voorlopig niet stopt. ’t Gesprek wel, de discussie. Die is straks afgelopen. Die wel. Maar de woorden. Die blijven nog wel even doorgaan. Woord voor woord. Zin voor zin.
Ik kijk om me heen. Naar ’t café, dat achter gordijnen is verscholen. Naar de patatzaak, waarvan de opening om ’t hoekje is, de metrotoegang, de boekhandel, de zijstraat, ook de passanten, in fietssoort, in toeristmaat, in anonimiteitspak, in voorbijgaand aard.
Ik kijk ook nog ‘ns naar m’n voorwiel. Hij kijkt mee.
‘Dan moet je ook een goede fiets nemen.’
Ik durf niets. M’n durf zit in m’n broekzak. M’n spieren, die slappen als natte was aan de lijn.
Ik frommel nog even met m’n linkerhand m’n mobiel. Schud ‘m wakker. Dat-ie weet dat-ie nodig is als ik zover ben.
‘Kom op, jij rijdt tegen de richting in.’
Ik schrabbel m’n moed bijeen. Krabbel m’n rug recht. Wrijf m’n neus, zodat m’n hoofd recht staat & eerlijk.
Hij kijkt me niet aan. Waardoor ’t geen zin heeft.
Ik zie z’n bewust niet onderhouden baard. Z’n dikke jas, van een man die ’t al een tijd koud heeft. Z’n verzameltassen waar z’n hebben in zit. Z’n houden.
Als ik ze zou tellen, zou ik voorbij de 5 komen.
Maar ik tel niet.
‘Ik kan dit echt niet hebben op dit moment,’ wil ik nogmaals zeggen.
Maar waar je een weg al bewandeld hebt, heeft ’t geen zin om die nog ‘ns te proberen. Een zijweg beter inslaan om m’n doel te bereiken.
‘Kom op, zeg.’
‘Ja,’ zegt-ie, stapt op z’n fiets & rijdt weg.
Dat was de zijweg die uit ’t gezicht verdwijnt.
Er hangt ook nog een rode rugzak op z’n rug.
Onthouden, denk ik, dan kan ik ‘m misschien aangeven. Meteen daarna de zinloosheid ervan inziend. Hij heeft geen nummerbord. Geen identiteit. Slechts een huidskleur, een muts, een ongeschoren baard. O ja, ook nog veel snelbinders.
Ik kijk voorover. M’n dubbelgeslagen band & ik.
Recht m’n rug. Ik ben blijkbaar ook daar beschadigd. Zelf beschadigd.
Ik trek m’n handschoenen aan, pak m’n fiets op. 1 Wiel omhoog. Achter me mag de rest volgen. Ik ga op weg. Terug naar huis. Terwijl ik moeizaam til wat er nog van over is.
Ik kan ’t echt niet hebben nu, denk ik.

Toch weet ik dat de enige weg de weg naar Zijperspace is.

‘Ik probeerde je gister al te bellen.’
‘Om ½ 12?’
‘Nee, al eerder. 1st Nam je niet op. & Toen om 11 uur. Misschien iets later. Maar ½ 12 is ’t niet geweest.’
‘Dan zal ’t dat wel zijn geweest.’
‘& Ik heb ’t dus ook via de comp geprobeerd. Had je dat programma wel aan staan?’
‘Ja, hij heeft de hele tijd aangestaan. Marc zegt dat ’t zo weinig stroom kost, dat je ’t net zo goed aan kan laten staan.’
‘Nou, da’s ook overdreven. Maar je comp krijgt natuurlijk wel elke keer een soortement opdonder bij ’t aan & uitzetten.’
‘Ja, dat zal wel.’
‘Maar dat groene icoontje zie je rechtsonderaan ’t beeldscherm staan?’
‘Ja, die staat er gewoon.’
‘Als je daar nou met je rechtermuis op klikt.’
‘Ja.’
‘& Dan ‘exit’ doen.’
‘Dat zie ik niet.’
‘Dan iets anders; hij moet uitgezet worden. Wat was ’t ook alweer?’
‘Uitzetten?’
‘Ja, da’s goed. Heb je dat?’
‘Ja, hij is nu weg.’
‘Ok, dan nu op je toetsenbord die knop links onderaan indrukken. Die ene die ik gister liet zien.’
‘De startknop.’
‘Ja, die. & Dan een ‘a’ indrukken. Op je toetsenbord.’
‘Ja?’
‘& Dan pijltje omhoog. Dan krijg je Gizmo.’
‘Ik zie niks.’
‘Met je toetsenbord doe je een pijltje omhoog. Dan kom je onderaan de programma’s terecht.’
‘Welke programma’s?’
‘Wacht, we beginnen overnieuw. Doe maar escape een paar keer. Dan die startknop. Vervolgens druk je de ‘a’ weer in. Dan krijg je een heel menu met alle programma’s.’
‘O ja, dat zie ik.’
‘& Op ‘t 2e gedeelte, dus eigenlijk helemaal onderaan, daar staat Gizmo. Als je pijltje naar beneden doet, dan doe je er heel lang over voor je er bent, pijltje naar boven, dan ben je er meteen.’
‘Welk pijltje?’
‘We kunnen ’t ook anders doen. Druk op je toetsenbord een ‘g’ in. Dan kom je er ook.’
‘O ja, Gizmo Project.’
‘Pijltje opzij. Of nee, doe maar enter. & Dan nog een keer enter.’
‘Er gebeurt niks.’
‘Nee, dat duurt een paar seconden.’
‘Ja, nu komt er iets. MoederZijp staat er bovenaan.’
‘Ja, zo heb ik je gister genoemd. Voortaan heet je zo. Dan heb je ergens in dat schermpje ‘phonebook’ staan.’
‘Ik zie iets staan naast ‘home’ & ‘calls’.
‘Precies, die. Druk die maar in.’
‘Ja, dat heb ik. Daar sta jij.’
‘& Roswitha ook. Die heb ik ook meteen maar ingevoerd. & Aan de bovenkant zie je een hoorntje van een telefoon. In ’t groen.’
‘Ja.’
‘Die druk je in met je muis. Of wacht, dat doe ik wel 1st. Dan hoor je zo een geluid.’
‘Ja, ik hoor wat. Wat doe ik nu?’
‘Druk maar enter in.’
‘Enter.’
‘Hoor je me nu? Als je wat zegt moet je in de microfoon praten die we gisteren gekocht hebben.’
‘Ja, ik hoor je de hele tijd.’
‘Ja, maar nu kun je de gewone telefoon ophangen. Ik hang ‘m in ieder geval nu op.’
‘Ik versta je. Wat doe ik nu met de telefoon?’
‘Ophangen. Die doet toch niets meer. Ik heb al opgehangen.’
‘Maar ik blijf je horen.’
‘Ja, uit de computer.’
‘Ja, dat klopt.’
‘Heb je ’t microfoontje bij je mond?’
‘Nee, die staat nog steeds op dezelfde plek. 2 Dm van me vandaan.’
‘Ah! & Je bent evengoed duidelijk te verstaan. Dan is die van jou beter dan die van mij.’
‘& Dat voor een 10tje. Zie je, ’t hoeft niet duur te zijn.’
‘Die van mij is ook al meer dan 5 jaar oud.’
‘& Dan kunnen we blijven bellen?’
‘Ja, nu kunnen we zo lang bellen als we willen. ’t Is nu gratis.’
‘Oh? Gratis? Da’s mooi. Zou ’t dan ook niet wat voor de andere broers zijn? Da’s misschien een leuk cadeautje.’

Moeder Zijp zit helemaal in Zijperspace.

Ik open de statistieken.
‘Hé,’ zeg ik, ‘er is iets aan de hand.’
Roswitha kijkt over m’n schouder mee.
‘Allemaal Merel,’ wijs ik. ‘& Heel veel.’
2 Keer zo veel bezoekers dan doorgaans.
Ik klik op de referer, zodat ik bij Merel terecht kom.

Ton wil namelijk graag dat zijn naam weer op één komt als je zoekt bij Google.

O ja, bijna vergeten.
‘Ik wilde er nog een stukje over schrijven,’ zeg ik tegen Roswitha, ‘dat ’t gelukt was.’
‘Goed hoor,’ zegt ze.
Ik open google.nl. Vul ‘ton’ in.
‘Zie je,’ wijs ik.
Alleen ’t plaatsje Ton in Frankrijk staat boven me. Maar dat zal wel altijd zo blijven.
Ik wip even door naar google.com. Ook weer ‘ton’.
Na 6 pagina’s staat Zijperspace op de 4e plek.
Roswitha kijkt nog steeds mee.

‘& Roswitha & Ton?’ vraagt ze.
Ja, da’s een tijd geleden. Maar ’t kan bijna niet anders dan dat we daar ook op 1 staan, denk ik.
We gaan kijken.
Wel op de 1e pagina, maar niet verder dan de 5e plek.
‘& Als je ’t andersom schrijft?’
Ik schrijf ‘ton roswitha’. ’t Zelfde resultaat.
‘Ik kwam ook niet in ’t laatste stukje voor,’ zegt Roswitha.
Nee, da’s waar. Ik doe nog een keertje ‘ton’ op .nl. Roswitha komt er niet in voor.
Ik steek m’n hand uit & wrijf ermee over haar bovenbeen.
‘Maar ’t geeft niet, hoor,’ zegt ze.
‘Binnenkort schrijf ik wel weer over je,’ zeg ik, ‘maar dan moet je wel iets raars zeggen.’
We lachen.
‘Meneertje.’
‘Mevrouwtje.’

Zijperspace is nr 1, maar da’s bij gebrek aan concurrentie natuurlijk.

PS: Alle medewebloggers die aan de aktie hebben meegedaan bedank ik hartelijk voor de medewerking!

Wachten.
Rikketikketik.
Ik weet niet waar rikketikketik plaatsvindt, maar ik weet dat-ie er is. Ergens klinkt.
’t Huis is evengoed stil. Behalve de kachel die ervoor moet zorgen dat ’t niet koud is.
Logisch. Daar heb je een kachel voor.
Maar ’t kost moeite om ’t hier niet koud te laten zijn. ’t Niet koud te hebben.
Hoewel. Nu. Nu ’t spannend is. Zit ik op de juiste temperatuur.
Af & toe naar links kijken. Niet recht voor me. Die telefoon gaat ooit. Maar ik hoef ‘m niet te zien rinkelen.

Hij ging over. Ik schrok toch.
De dienstdoende overlegt nu. Weer nu.
Hoe lang duurt nu?
Ik heb ‘m uitgelegd wat ik heb.
‘Wat wil je er dan mee?’
‘Als je koorts heb & je slikt strumazol dan moet je binnen enkele uren je bloed gecontroleerd worden.’
Hij slikt.
‘Er moet gecontroleerd worden op witte bloedlichaampjes. Want met minder bloedlichaampjes heb je een verhoogd risico op infectie.’
Dus met die info ging hij even overleggen.
Ik wacht.
Een heel breed nu.
Ik ben blij dat-ie nu in ieder geval kennis heeft van m’n ziekte.
Graves. Strumazol.
Ik heb heel verstandig & wijs, maar toch o zo rustig & gehaast, om vooral niet te veel van zijn tijd in beslag te nemen, deze woorden genoemd.
In korte samenvattingen.

‘Ik hoop dat u even de tijd heeft om dit verhaal aan te horen.’
Dat heeft-ie.
‘Ja.’
‘Ik zal ’t kort & bondig vertellen.’
M’n buurvrouw Suze heeft verteld dat je kort & bondig moet zijn.
Nou, dat kan ik.
‘M’n voorgeschiedenis dus.’
Ik ga verder.
Ik vertel over 38,5 ° koorts. Ik vertel alles wat ik weet. Alles wat binnen 2 minuten past. Misschien ben ik nog wel korter van stof.
Nuchter, dat is ‘t. Ik wil dat de man denkt dat ik nuchter & overzichtelijk inzage in m’n verhaal kan geven.

Ik wil niet denken aan ’t ziekenhuis. Alleen een bloedprik. Daar wil ik aan denken. & Aan een schildklier die weer veel te actief wordt. Zonder strumazol.
Witte bloedlichaampjes. Kan me alleen nog een tekening herinneren in ’t biologieboek in de 2e Havo. Witte bloedlichaampjes zijn goed.
Maar nu heb ik ze niet. Of te weinig. Of wel. Maar voelt ’t niet zo.
Maar. Maar. Maar.
Hij is voor de 2e keer overleggen. Straks belt de echte huisarts op.
2 Paracetamol moest voor vannacht voldoende zijn, had-ie gezegd. Toen was ik nog niet aan m’n voorgeschiedenis begonnen. Niet aan mijn kennis. Mijn lichaam.
2 Paracetamol. & Dan morgen verder zien.
Zo komt-ie niet van me af.
Dus 2e keer overleggen. Waarschijnlijk belt de huisarts straks zelf. Zei de man die van niks wist. Niks van Graves, niks van Strumazol, niks van bloedlichaampjes. De witte.

Zodirect schrik ik weer. Dat vind ik altijd nog beter dan uren rondjes rond de tafel lopen.

Ik ken Zijperspace ondertussen wel, heb de plattegrond in m’n hoofd.

’t Blaadje valt een beetje slungelig op ’t daarvoor bestemde platform. De printer kreunt een beetje na.
‘Zielige aandachttrekkerij,’ denk ik dan.
Ik laat ’t papier nog even liggen. ’t Staat ook nog op m’n beeldscherm. Bovendien droogt de inkt dan nog wat. Ik heb al te vaak vieze vegen veroorzaakt met m’n vingers.
Ik haal diep adem. Voel m’n borstkas zwellen. Adem uit. Luister goed of ik weer wat na hoor pruttelen.
Ook weer zo’n echo van een angstkreet van diep weg beneden.

Nog even de vragen repeteren. De hele tijd op ’t lijstje kijken staat ook weer zo wat.
Over m’n benen, herhaal ik voor mezelf, m’n pillen, hoe is ’t gekomen, wanneer houd ’t op, wanneer ben ik geschikt.
& Dan moet ik m’n vragenlijstje erbij pakken. Want verder weet ik ’t niet. Behalve dan over die bolling onder m’n borstkas.
Dat ga ik doen. Als 1e.

Ik heb een bolling.
Nee, dat klinkt niet.
Sinds een paar nachten slaap ik slecht.
Een goede introductie.
Als ik dit doe, dan voel ik dat.
Daar kan ze vast iets mee. Ook al is ze slechts assistent.
Of heet dat dan assistente? ’t Getuigt toch van emancipatie als ik ’t geslachtelijk onderscheid in deze achterwege laat?
Als ik dit doe, dan voel ik dat. Kan dat onderzocht worden?
Of beter: heeft dat iets te maken met m’n ziekte?
Hup, dan haalt ze meteen de stethoscoop erbij.
Trek je shirts maar uit. Maak je borst maar nat.
Nee, dat zeggen internisten niet. Ook niet als ze assistenten zijn.
Assistente – assistentes. Assistent – assistenten.
Ik weet wel hoe ’t moet.
& Als ik daar dan druk, doet ’t hier dan pijn?
Ik zal ‘r wel even leren hoe ze een echte internist moet worden. Een beetje aandacht, een aai over m’n bol.

’t A-4tje zal nu wel droog zijn. Even voelen. Even kijken ook.
O ja, die vraag helemaal vergeten. Die stel ik dan als ze denkt klaar te zijn met me.
Hoe lang blijf ik op de lijst van ’t AMC staan?
Brubbeldebrubbel. Zoiets zal wel haar reactie zijn. & Dan een vaag antwoord waaruit uiteindelijk blijkt dat ze ’t niet weet.
Ja, ’t AMC zal je dat wel allemaal vertellen.
Pakt ze weer 1 van haar 10 pennen uit haar borstzak te voorschijn. De rode om een lijntje onder een zin te zetten. Dan de groene om een kaart in te vullen. Nog even snel met een paar toetsen ‘t beeldscherm lichtelijk aan m’n laatste opmerking aanpassend.
& Dan zeg ik wat waardoor ze haar blauwe pen plots nodig heeft.
M’n pillen zijn op.
Dan kan ze weer een minuutje krabbelen & stil zijn.

Want eigenlijk willen ze geen vragen beantwoorden.

Ik had die lijst niet nog een keer moeten doornemen. Ze worden zo futiel. & Ik word zo achterdochtig.
Die vraag over dat ik waarschijnlijk sneller dood ga, die moet ik ook maar doorstrepen.
M’n vader had daar altijd een potje witte kalk voor. Dingen die je niet ziet, die zijn er voor een ander ook nooit geweest.
Ze bleven dan alleen altijd erg plakken, de letters die verborgen waren. Dat wel.

Er is geen kalk meer verkrijgbaar in Zijperspace.

Mevrouwt je,
Ik bel je,
Ik hou je,
Ik wil je,
Ik wacht je,
Ik schrijf je,
Ik rijm je,
Dicht je
Waarom je
Niet je
Telefoont je
Aan
Hebt staan.
Ik kus je,
Ik hou je
(opnieuw)
Tussen me
Armp je
S
Sssssssssss
Kuussssssss

Ton.
(lief je)

Zijperspaceje.

‘Hammie wordt 1 jaar.’
‘Welke Hammie? Die vaste klant? Die is dacht ik al wat ouder.’
‘Nee, die niet. Hammie in de kamer.’
‘Ik heb niemand gezien.’
‘Hammie de hamster.’
‘O, die in ’t hoekje.’
‘Ja, die bij mij logeert.’
‘Hij is niet van jou?’
‘Nee, hij is van Merel. Die mocht ‘m niet meer hebben.’
‘Waarom niet?’
‘Corry was er allergisch voor.’
‘O ja, haar hele lichaam zat op een gegeven moment onder ‘t eczeem.’
‘Ja, dat bleef ze maar houden. Ze had verschrikkelijke jeuk. Tot bloedens toe. Toen zei de dokter dat ze ‘t ‘ns moest proberen zonder die hamster. De volgende dag was ’t helemaal verdwenen.’
‘Dat vond Merel vast niet leuk?’
‘Nee, die janken.’
‘Hoe lang heb jij ‘m dan nu?’
‘Een ½ jaar. & Merel komt langs om de verjaardag te vieren.’
‘Leuk.’
‘Ja, maar ze neemt allemaal vriendjes mee.’
‘Oh, shit. Hoeveel?’
‘Minstens 5. Ik weet niet wat ik met ze moet gaan doen. Zit ik straks met een kamer vol kinderen.’
‘Ah, Fret, jij kunt best met kinderen omgaan.’
‘Ja, maar de hele middag?’
‘Dan verzin je toch een spelletje?’
‘Ja, hamsterbowlen. Of hamsterverstoppertje.’
‘Of hamstersjoelen.’
‘Nee, je moet zien hoe Merel met dat beest omgaat. Die zet ‘m gewoon hier op de deurklink. “Kijk ‘ns, wat Hammie kan,” zegt ze dan. Totdat ’t beest valt. Maar tot dat moment kon Hammie dus een heel mooi kunstje.’
‘Oh, dan flikkert dat beest zo op de grond?’
‘Ja, ze is de hele tijd bezig dat zielig diertje kunstjes te leren. & Hammie laat ’t zich allemaal gebeuren.’
‘Je kunt ook een doolhof maken. Zoals vroeger in de WieKentKwis.’
‘Ja, da’s misschien wel leuk.’
‘Gebruik je gewoon die sjoelbak.’
‘Beetje hoge randen er omheen.’
‘Moet je Hammie alleen een week geen eten geven.’
‘Nee, dat beest dat eet 1 keer in de 5 dagen. Ik stop voer in ’t bakje, dan vreet ze zoveel ze kan & vervolgens zie je haar een paar dagen niet. Dat dier denkt ook: “Nu is ’t er; dan kan ik maar beter zoveel mogelijk inslaan.”’
‘Geen eten dus, vanaf heden. Anders wil-ie straks niet in ’t juiste vakje.’
‘Ja, ’t moet wel feest blijven.’
‘Hoe oud worden hamsters?’
‘Hooguit 2.’
‘O, dus je hebt ‘m niet zo verschrikkelijk lang te logeren.’
‘Ja, daarom moet dit wel een geslaagd feest worden. ’t Is waarschijnlijk z’n laatste.’
‘Kun je beter de hele buurt meteen uitnodigen. Zo’n gedenkwaardig moment in ’t leven van Hammie.’
‘& Allemaal met Hammie sjoelen.’

Uiteindelijk ben ik niet uitgenodigd & moet ik blijven in Zijperspace.

Er kwam een man aan tafel zitten. Hij was nog maar net op ’t festival gearriveerd. Ik was al 2 dagen doorgewinterd. Ook al droop ‘t zweet vanwege de heetste zomer van de eeuw tot dan toe in stralen over m’n gehele lichaam. Dat laat nooit zo’n goede 1e indruk achter, dacht ik nog.
Hij bekeek de lijst.
‘Ton,’ zei hij. ‘Ton?’
Dat laatste om z’n eigen gedachtes nog ‘ns te benadrukken. Voor zichzelf. Nog wat harder z’n hersenen in laten dreunen.
‘You must be Ton,’ zei hij vervolgens mijn kant op.
Ik knikte. Doorgewinterd, zoals ik al zei. Ik had immers al 2 dagen bier staan sjouwen, bierspandoeken opgehangen, bierkoelers gevuld, bierpraatjes gemaakt, bier gedronken & was 2 nachten achtereen van bier rozig & moe in slaap gevallen. Ik kende ’t terrein. Al 2 dagen lang.
Dat zag de man waarschijnlijk ik m’n ogen.
‘Solid name,’ zei hij. ‘Scary, a bit.’
& Ik zette m’n meest enge gezicht op: ik lachte ‘m toe, genegen om meer te horen.
‘Not Tony?’ probeerde hij nog.
Maar ik moest dat ontkennen. Om ‘m tegemoet te komen, sprak ik m’n naam zo hollands mogelijk uit.
‘Ton. Ton. Ton.’
Korter kon ’t niet.

Dus die naam mag er wel wezen. Zeker met ’t achtereind. Maar daar lette die Engelsman niet op. Waarschijnlijk omdat de uitspraak daarvan te hoog gegrepen was voor hem.
Siep. ZZZieeep. Saipe. Zoip. Zaippie. Sjipp.
Dan viel de lange ‘o’ in Ton nog mee.
Ik heb jarenlang de franse uitspraak in m’n hoofd gehouden. Elke keer als ik me moest voorstellen, nieuwe klas, nieuwe leerlingen, kwam ’t beeld van de campingactiviteitencommissie mij voor ogen, ’t meisje dat de namen opnoemde: ‘To’ Ziieepp?’
‘Oui,’ antwoordde ik in vloeiend Frans.

Dus liet ik me Ton noemen. Om niet te veel afgeleid te worden.
Tonnieboy. Tonino. Mon Bon Ton. Ton sur Ton.
Maakte niet uit. Ik luisterde evengoed wel. Als de persoon die ’t zei me maar aanstond.
Vrouwen hadden daarbij de voorkeur. Dat klonk altijd goed.

Ton dus.
Naarmate ik ouder word meer Ton.
Ook al werd er op een gegeven moment iemand bang.
‘Ik vind ’t wel heel kordaat,’ zei dat meisje. ‘Toen ik je op de lijst zag staan, dacht ik: o jee.’
Dat dacht ze.
Waarna ’t een jaar duurde voordat ze me hierover aan durfde spreken.
Bleek ’t ook door m’n achternaam te komen.
‘Ja, ’t is zo kort!’ jeremieerde ze.
Ik zei dat ze me dan ook bij zowel m’n voor- als m’n achternaam mocht noemen. Ton Zijp. Toch 2 lettergrepen. Ton Zijp.
Maar daar trapte ze niet in. Ze werd dan ook nooit verliefd op me. Daar stuurde ze haar vriendinnen voor op me af.

Nu ben ik echter niet meer nr 1. Terwijl er eigenlijk niemand zo erg Ton heet als ik.
Ton.
Ik zeg ’t nog maar een keer. Om u ervan te laten doordringen.
Ton.
Zie je, er is bijna niemand zo volledig Ton, als ik.
M’n vader zei dat ik een ton was toen ik geboren werd.
‘Je zag er zo bol & rond uit, dat moest wel Ton worden.’
Gelogen, maar waar.

Niet meer nr 1 dus.
Nu luidt mijn verzoek, aan iedereen met een website, om ergens stiekem in een hoekje, of volledig op de voorgrond, al naar gelang men ’t niet kan laten, mij te linken.
Men noemt ’t ook wel googlebomben.
Hoewel dit anders is. Ik hoef nl niet als iets anders gedefinieerd te worden dan dat ik tot nu toe bekend sta.
Gewoon Ton.
Ik heb ’t geloof ik al gezegd: gewoon Ton.
Dus: een linkje, naar Zijperspace, met als tekst: Ton.
Dat ik dan weer helemaal op & top Ton ben.

Maar dat had men waarschijnlijk tot ver buiten Zijperspace al begrepen.

Ik heb onderwijl een reputatie opgebouwd,
1tje Die teruggaat tot een paar jaar her.
’t Is dan zaak dat ik me daar aan houd,
Da’s mijns inziens niet meer dan fair.

’t Was een ideetje, dat mij ooit te binnen schoot,
Een aardigheid, waar eenieder lol aan kon beleven,
’t Vergde een enkeling misschien wat extra gekloot,
Men hoefde echter niet naar perfectie te streven.

Een stokje die men telkens weer doorgaf
Zo luidde vervolgens mijn plan.
Ik noemde dat stokje ‘de Staf’,
Naar die van Sint, de goede man.

Men moest, meer was ’t niet,
Als ontvanger van de staf een gedicht verzinnen
& Die dan weg geven, geheel in stijl van Sint & Piet
Waarna de ontvanger ook aan rijmen kon beginnen.

Omarmend of kruizend, dat deed er niet toe,
Een epistel of een sonnet, abab of aabb.
Niks geen metrum, geen moeilijk gedoe,
Met ‘t simpelste rijm was ik al tevree.

Ik dacht: zo heeft Sint ’t bedoeld,
Daar zal hij zelf ook nooit moeilijk over doen,
Als zoiets maar op een leuk gebaar is gestoeld,
Er is geen verliezer & ook geen kampioen.

Maar elke keer hoorde ik bijna iedereen klagen
‘Ik heb geen zin’ of ‘Ik kan dat niet’
een rijmpje verzinnen, dat kon men niet behagen,
5 Minuten over een stukje schrijven was hun limiet.

Vooral ’s lands dj’s klaagden steen & been,
Toen, ’t is nu juist een jaar gelee,
De staf in hun contreien uiteindelijk verscheen,
Praten kunnen ze, maar dichten is niet hun metier.

Dat gezanik, van ‘Rijmen is niks voor mij’,
Daar heb ik dit jaar eens geen boodschap aan
De Staf van Sint gaat dit jaar aan Weblogland voorbij
Misschien betekent ’t wel ’t eind van zijn bestaan.

Tuurlijk mag iemand ’t op zich nemen,
De Staf nieuw leven in te blazen,
& Mag ’t initiatief als ’t zijne claimen
Ik heb er genoeg van, ’t zal u niet verbazen.

Dus, adieu, farewell & al ’t goede,
Van hier voor Sintvierend Weblogland,
vooral voor hen zonder gedichtenvrees.

In de hoop dat men zich zal behoeden,
Van iets waar ik sterk tegen ben gekant:

Angst voor inspanning, verblijf ik hier in Zijperspace.

Volgens onderzoek durft 75 % ’t niet toe te geven, ook al worden de resultaten anoniem verwerkt. Wat meteen de resultaten van juist dit onderzoek enigszins onbetrouwbaar maken.
Stel dat 75 % ’t niet durft toe te geven, betekent ’t mijns inziens dat in ieder geval deze 75 % ’t bij tijd & wijle doet. & Dan is er ook nog dat andere gedeelte van 25 % waar mensen tussen zitten die ’t juist wél durven toegeven.
Daarbij moet ik natuurlijk zeggen, zoals hierboven reeds geconstateerd: niet geheel betrouwbaar.
Laten we er vooralsnog gemakshalve evengoed vanuit gaan. Hoewel ’t eigenlijk niet belangrijk is voor de rest van m’n verhaal. Hoewel ik nu voor mezelf heb vastgesteld dat ‘tgeen ik ga zeggen, voor bijna iedereen herkenbaar is.

Een ex-vriendinnetje, die in haar jeugd een jaar lang in Zwitserland verbleef, vertelde me ooit dat ’t in de zwitserse schoolklassen heel normaal was als je en plein public de vinger in je neus stopte. Haar toenmalig vriendje, zo’n beetje de meest populaire jongen van de klas, zat uitgebreid van z’n interne speurtochten in de schoolbank te lunchen & niemand nam daar aanstoot aan.
De enige conclusie die ik daar aan kon verbinden was dat dit misschien een verklaring kon zijn voor ’t feit dat ’t zwitserduits zo moeilijk verstaanbaar was. Tijdens de spraakontwikkelingsfase zit die vinger de hele tijd lastig in de weg, waarbij door de ouders blijkbaar niet corrigerend wordt opgetreden. Ze verstaan ’t kind toch evengoed wel, zo getraind als zij zelf zijn in ’t verstaan van iemand die tijdens ’t converseren de gaten in ’t hoofd bezig is te ledigen.
Ik wilde bij ’t bekomen van deze wetenschap in ’t vervolg niet al te graag meer met m’n ouders mee op vakantie naar ’t zwitserse. Ik had in de loop van m’n toen nog relatief korte leven de nederlandse gewoonte ontwikkeld enig lichaamsdeel slechts in private omstandigheden ergens in te stoppen.

Dat was m’n vader al eerder te weten gekomen. Toen deze mij, ’t was nog in de tijd dat ik voor klokslag 9 te bed moest liggen, een nachtkus wilde geven, kwam-ie er zeer onfortuinlijk achter dat ik de gewoonte had enige druk achter in m’n neus op te bouwen, om zodoende de in bepaalde mate vloeiende substantie naar buiten te bewegen.
Dat bevond zich op dat moment nog op m’n bovenlip.
Hij zei me na afloop van de daardoor veroorzaakte ontsteltenis, dat-ie me voortaan alleen nog van een trustenkus zou voorzien bij ’t volle licht van de lampen in de huiskamer.
Zo werd ik al vroeg volwassen, gemeten aan ’t feit dat ik zonder nachtelijke groet van m’n vader de rest van m’n leven moest zien te slijten.

Een favoriete plek tegenwoordig om tot dit soort handelen over te gaan is voor mij ’t toilet. Heerlijk met de deur op slot, vol licht dat schijnt over mijn gezicht, & vaak bevindt zich in de sanitaire voorzieningen ook nog wel een spiegel, waarmee gecontroleerd kan worden of alle afzonderlijke deeltjes wel zorgvuldig genoeg zijn verwijderd.
Daarbij pleeg ik vaak 2 handelingen met elkaar te combineren; ik heb mezelf ooit opgelegd dat ’t leven veel te kort is om er op z’n 11 & 30st doorheen te trekken, wil men niet genieten van de vele aspecten die ’t verkeren op aard te bieden heeft. Zodoende gebruik ik m’n linkerarm om m’n onderarm uit m’n gulp te voorschijn te laten floepen, & m’n rechter, nog steeds schoon & niet verdorven door ‘tgeen m’n onderbroek dient tegen te houden, om m’n wijsvinger op onderzoek te sturen naar datgeen dat verholen ligt in de bovenste regionen van m’n lichaam.
Innig tevreden over gedane arbeid was ik na afloop m’n beide handen.

Vaak echter, gezien ’t feit dat ik me jarenlang allenig door de dagen, weken, maanden heen sloeg, gebruikte ik de uren dat ik mij in die omstandigheid van niemand om mij heen bevond, om mij van ’t inwendig vuil te ontdoen. Liefst geheel gedachteloos, tijdens andere bezigheden, wederom om dit veel te korte bestaan ten volle te kunnen benutten.
In die hoedanigheid bevind ik me vaak als ik me voor m’n beeldscherm weet geplaatst. Met af & toe uitzicht op de tuin, afhankelijk van hoe of ik m’n hoofd wens te wenden. Maar als ik geconcentreerd bezig ben, in gedachten over welke zin, welk woord, de voorgaande moet gaan opvolgen, pleeg ik niet de moeite te nemen mij op de hoogte te stellen van de weersomstandigheden buiten. Laat staan om te kijken of m’n achterbuurman op z’n balkon een sigaret staat te roken.
Ik was juist klaar met m’n neus geheel te ledigen toen ik, op zoek naar ’t onvindbare woord dat m’n gemoedsstemming ten volle zou moeten omschrijven & in dergelijke gedachtes geheel vezonken een glimp naar de inspiratie buiten keek, ontdekte dat deze man met z’n zwager de buurt schijnheilig aan ’t inspecteren was zogauw mijn blik die van hen kruiste.

Ik voelde me als een betrapte Zwitser in Zijperspace, maar dan in aanwezigheid van m’n vol verstand.