‘t Moet anders. Elke keer weer.
Gelukkig ligt ‘t niet alleen aan mij. De materie dwingt een mens ertoe.
Ik had ‘t al over snert. Hoe de humus de vergelijking aan kan gaan met de hollandse snert. Elk gezin heeft een ander recept over hoe ‘t zou moeten, zou kunnen.
Ik hoef maar 1 ingrediënt te veranderen & de materie dwingt me ‘t geheel aan te passen. ‘t Smaakt na de vermaling van de hele boel toch weer net niet zoals ‘t zou moeten.
Dus stop ik er nog maar iets extra’s bij, iets extra’s van iets. Dat laat zich bepalen door te proeven. Anders kom je ‘t nooit te weten. Trial & error. Elke keer weer.
Maar m’n niet aflatende drang om steeds iets anders te doen komt wel erg vaak voor. Ik kan niet te vaak naar ‘t zelfde stukje muziek luisteren. Ik moet steeds weer een ander schilderij hebben om te bewonderen. Ik wil elke keer weer de mogelijkheid hebben een nieuw biertje proeven. Ik stop niet. Ik ga door. Dwangmatig. De zinnen moeten geprikkeld blijven. Ik wil de belangstelling niet verliezen. Mezelf telkens weer wakker schudden. Een nieuwe horizon.
Flageoletten dus. Franse bonen die moeilijk verkrijgbaar zijn in NL, had ik me laten vertellen.
Sites wezen afspeuren. Alles te duur bevonden, want ik moest toch rekening houden met verzending ook.
Zie ik ze van de week gewoon in blik bij de AH staan. Meteen maar 3 blikken ingeslagen.
De blender behandelde derhalve vanochtend de volgende ingrediënten:
– 2 blikken flageoletten (uitlekgewicht totaal 530 gram)
– theelepel komijnzaad, gemalen
– enkele basilicumblaadjes
– 3 groene puntpaprika’s, bij de turk vandaan
– sap van 1 citroen
– 4 eetlepels tahin
– 2 eetlepels olie
– 1 sjalotje
– 1 teentje knoflook
– zeezout
– peper
Uiteindelijk toch nog wat extra komijnzaad erbij gegooid & toen goed bevonden.