‘Ga je een beetje flesjes bier leeg zitten schenken, die je voor de helft van de prijs hebt gekocht als je ’t gewoon aan de bar had besteld,’ zei ik verontwaardigd. ‘Als je flesjes bij ons koopt, dan is dat om mee te nemen, niet om hier uit te schenken.’
Hij knikte. Hij aarzelde. Hij stond op ’t punt zichzelf te verdedigen.
Ik pakte ’t flesje. ½ Leeg. Ik pakte ’t glas ook, ½ vol. Ik keerde me om naar de bar, bedacht me, & pakte ’t andere glas ook.
‘Maar ’t was zo druk,’ kwam-ie achter me aan. ‘Ik wilde die mensen ’t bier van hier laten proeven.’
‘Ik hoef geen uitleg. Ga jij maar lekker weg. Vandaag ben je niet meer welkom.’
‘Alles klar,’ zei hij met z’n duitse accent, ‘maar ik wil gewoon de normale prijs betalen.’
‘Nee, hoeft niet meer. Je kan nu beter gaan. Ik hoef je niet meer te zien.’
‘Kunnen we er niet over praten.’
‘Ik wil er best over praten, maar dat doen we dan de volgende keer.’
‘Alles klar.’

Ik herkende haar nog net. ’t Meisje dat naast de duitser zat. Of ertegenover. Ik peilde haar blik. Ze stak 2 vingers op.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik dichterbij kwam. ‘Ik ga jou niet helpen als die andere man nog steeds binnen is.’
‘Ja, maar ’t is voor ons.’
‘Dat maakt mij niet uit. Ik heb tegen hem gezegd dat-ie kon gaan. Als-ie hier blijft wil ik ook niet dat-ie de kans krijgt nog wat te drinken.’
Ik wende m’n hoofd. Ook al zag ik dat ze verder wilde gaan. Ik schudde nog 1maal m’n hoofd. Om m’n besluit kracht bij te zetten.
M’n collega’s zoefden voorbij. Af & toe een blik werpend op de gang van zaken. Ze hielden ’t in de gaten. Ze leken 2 keer zo snel te zijn in hun bewegingen dan ik. Ik deed een stap naar achteren, om ze de ruimte te geven. Zodat ze makkelijker langs me konden. Om afstand te nemen ook.
Ik vroeg aan een klant wat-ie wilde hebben.
Achter me pakte ’t meisje haar gezicht beet. Ze legde ’t in haar 2 handpalmen. Haar ogen ½ verborgen. Haar hoofd schokte. Ze keek me aan, tussen de spleetjes van haar vingers. Smekend. Ze haalde haar haar handen voor haar gezicht weg, waardoor ik de tranen te zien kreeg.
Von ook. Ze pakte een glas, stak ’t onder de kraan van de spoelbak & zette ’t vol voor haar neer. Resoluut. Zonder een woord.
Klanten maakten plots ruimte voor ’t meisje. Ze stond opeens in haar 1tje aan de bar. Er werd een schouderklopje gegeven. Een aai over haar hoofd.
Haar tranen kwamen nog. Ze veegde er een paar weg. Waardoor ’t er nog treuriger uit ging zien.

Plots stond ik naast haar. Ik tikte op haar schouder.
‘Waarom huil je nou?’
‘Sorry, ik ben altijd een beetje emotioneel.’
Ze slikte. Probeerde nog wat te zeggen. Maar een brok weerhield de woorden er uit te komen. Ze slikte nogmaals. Toen ging ’t wel.
‘’t Is een aardige jongen. We zaten heel leuk met ‘m te praten.’
‘Ja, ’t kan best een aardige jongen zijn, maar hij moet hier niet de boel willen belazeren.’
‘Hij was gewoon een beetje lui. & Een beetje dronken. Daarom wilde hij niet in de rij gaan staan.’
‘Maar mensen die dronken zijn & dan niet meer kunnen zien dat ze zich niet aan de regels houden, die schenken we niet meer. Die kunnen beter naar huis gaan. Dat heb ik tegen ‘m gezegd. & Als-ie er over wil praten, dan ben ik de volgende keer daartoe bereid. Maar nu niet. Ik vind ’t nu niet een goed moment om met hem te praten.’
Ze knikte.
‘& Jij mag best nog wel wat drinken van me,’ ging ik verder, ‘maar dan moet hij 1st weg zijn. Want anders drinkt-ie misschien toch mee. & Dan moeten we de hele tijd hem in de gaten houden.’
‘Ja, ik begrijp ‘t.’
Ze legde haar hand op m’n onderarm. Kneep kort. & Ging naar de plek waar de anderen nog steeds zaten.

‘Volgens mij is ’t jaren geleden dat ik een meisje aan ’t huilen heb gemaakt,’ zei ik teruggekomen achter de bar tegen Von.
‘Ja, erg hè? Ik dacht toen ik ’t zag ook meteen dat ze die tranen aan ’t opwekken was.’
‘Nee, dat geloof ik nou ook weer niet.’
‘Maar volgende keer moet je 1st maar met zo’n meid naar bed gaan, dan heeft ze tenminste een reden om te huilen.’

De duitser liep voorbij. Hij ging naar buiten. Gaf me een onderweg een kort knikje. Vlak erachter werd-ie gevolgd door ’t meisje. Ze reikte over de bar naar me & gaf me een hand. Ze lachte verontschuldigend. Ik wist niet waar ik kijken moest. Mijn blik ontmoette slechts een kort moment haar ogen. Er stond een glimlach in.

Die straalde rechtstreeks Zijperspace in.